بررسی تفاوت‌های مدعیان نیمکت تیم ملی با کی روش
چشم آبی دوست داشتنی
کمال بردبار
یک- دلهره دروازبان، سایه مهدی رحمتی، شایعه دلالی، دستمزد کلان، حاشیه سازی های جناب دبیر فدراسیون… همه این ها نباید چشمان ما را بر کاری که کی‌روش در تیم ملی انجام داده ببندد. مرد اراسته و مرتبی که هیچ‌وقت هیچ کاری را آسان نمی گیرد و برای هر بازی حتی بازی های دوستانه تا آخرین حد انرژی می گذارد. آنقدر کار می کند که صدای همتایان ایرانی اش را در می آورد. مردانی که نخوت آلود و بعد از سی، چهل سال مربیگری هنوز آماده اند که با غرور و طعنه های کف خیابان، وسواس و دقت حرص درآر مرد پرتغالی را به سخره بگیرند و « داش مشتی » وار برایمان زمزمه کنند که بازی با ترکمنستان و گوام که این کارها را ندارد. همان مردان پر حرفی که همین یک هفته پیش تیم هایشان در فقدان کامل کار تاکتیکی در هجده قدم خودی برابر تیمی نه چندان پرمایه حبس شده بودند. از پرویز مظلومی می گویم. یا حمید درخشان. مردی که در حاشیه ساختن کم از مایلی کهن ندارد و روزگاری در همین یک سال پیش جشنواره شکست های سه بر صفر برای پرسپولیس رقم زده بود. مردی که بعداز میانه دهه ۷۰ دیگر در کارنامه اش نکته مثبتی نیست. از مایلی کهن می گویم که کینه خود را در نمایشی ماهرانه از مثلا صداقت پنهان کرده است و بددلی اش را در زرورق دلسوزی پیچانده است.
مردانی که هنوز متوجه نشده اند مربیگری نسبتی کامل با نبوغ ندارد (چون خودشان را البته نابغه می دانند). اگر فرگوسن مربی بزرگی است اگر هیتزفیلد مربی بزرگی است، فقط بخش کوچکی از آن به نبوغ احتمالی آنها مربوط است بخش اصلی مدیون کار است و کار است و کار. اما این گروه از سرمربی های خوش سخن ما، در توهم این که همه چیز را از فوتبال می دانند، کاهلانه می گویند که فرق ما با این مرد پرتغالی چیست؟ فرق شما همین دقت و تعصب کی روش در کنترل پروژه خود است. در این که هیچ چیز را به امان خدا رها نمی کند. در همین فرآیند ظریف جایگزین سازی و ورود جوانان در همین وسواسش در آماده سازی تیم برای بازی با ترکمنستان و گوام. همه کارهایی که برای این تعداد از مربیان ایرانی بیهوده به نظر می رسد.
دو- اما فقط این ها نیستند. «شبه روزنامه نگار» هایی هم به میانه آمده اند، که خود را با تیم شاد و سرخوش کی روش غریبه می بینند. آنها همان چهره ها و همان فرهنگ حاکم بر فوتبال باشگاهی مان را می خواهند. همان لمپنیم آشنا، همان گوشه چشم نازک کردن ها، همان منت کشیدن ها، همان دلال ها و همان…. می خواهند گفتمان ها و همان راه های قبلی برگردند. همان راه بن بست فوتبال ملی بین سال های 2005 تا 2012. همان تیم ملی ای که مردم دوستش نداشتند. همان ستاره هایی که فضای فوتبال ملی را با اختلاف و باندبازی به تشنج کشیده بودند. این دسته روزنامه نگارها در نشریاتی هستند که عموماً به آغوزش وزارت ورزش غش کرده اند. تلاششان را می کنند که رابطه مردم را با تیم ملی قطع کنند. اما هنوز در اقلیت هستند.
سه- اما اگر آن گروه از مربیان و روزنامه نگارها و مسئولان ناجوانمرد فدراسیون را درک می کنم، نمی توانم از کار آن دسته از فوتبالدوستان و طرفداران سر در بیاورم که به خاطر کنار گذاشتن رحمتی حاضرند پشتیبانی خود را از تیم ملی قطع کنند. آنها فراموش کرده اند که رحمتی بعد از بازی با ازبکستان، در حالی که شانس صعود ایران به جام جهانی، به کمترین حد خود رسیده بود متبخترانه تیم ملی را ترک کرد تا با حذف قریب الوقوع تیم ملی دوباره با موقعیتی بهتر به تیم ملی بعد از کی روش باز گردد. در بدترین زمان خود را از اردوی تیم ملی کنار کشید و آنها را تنها گذاشت. به زعم خود ریرکی به خرج داد. آن تیم به جام جهانی رفت و هنوز رحمتی پشت درهای آن تیم قرار گرفته است همه می دانیم او بهترین دروازه بان فعلی فوتبال ایران است اما هیچ کسی به این سادگی مردی را که اردو را در سخت ترین شرایط ترک گفته به جمع سربازان بر نمی گرداند. یعنی درک این مسئله این قدر سخت است؟ حقیقی مطمئنا دروازه بان غیر قابل اعتمادی است اما مگر می شود کلید دروازه را دوباره به رحمتی داد؟ کدام یک از شما در موقعیت مشابه فرصت دوباره به چنین رفیقی، دوستی و همرزمی می دهید؟
چهار- تیم جوان کی روش پنجشنبه تنها سه بازیکن از ترکیب اصلی جام جهانی را در آرایش اولیه خود داشت. در فاصله تنها 16 ماه. از تیم جام ملت ها هم 5 بازیکن در زمین بودند. این تیم جوان اما 90 دقیقه جنگید. 90 دقیقه از جان مایه گذاشت. حریفش ضعیف بود؟ ترکمنستان بود دیگر. این تیم های درجه دو گاه کار را بسیار سخت می کنند. همین یک ماه پیش گرجستان در آلمان قهرمان جهان را تا پای شکست پیش برد. یا آلبانی که پارسال فرانسه را در بازی دوستانه آن طور زجر داد همه این ها دلیل نمی شود که بازی پر طراوت جوانان کی روش را نادیده بگیرید. چشمانتان را باز کنید و خرافات را کنار بگذارید و این جوان های عموما 20 و 22 ساله را تحویل بگیرید.
از کی روش حمایت کنید تا شاید روزی در فوتبال ابتر ما مردی مقتدر ظهور کند که توان علمی را با کاریزما و وسواس و دقت همراه هم داشته باشند. دوره ای که بهترین و فنی ترین مربی حال حاضر کشور یعنی حسین فرکی خود را مغلوب اس ام اس های طرفداران بازیکن همیشه مصدوم تیم خود نپندارد و این گونه در برنامه زنده ورزشی ناله و شکایت نکند و بتواند از چالش هایی مهمتر در حد دست و پنجه انداختن با ستاره های سرخ و آبی به سلامت بیرون بیاید. به امید دوره ای باشیم که سرمربی تیم صدرنشین از دقیقه 52 در مقابله با تیمی متوسط به درون هجده قدم خود کوچ نکند.
دوره ای که مرد کامپیوتری تیم خودرو ساز برای سرمربیگری تیم خود هافبک 35 ساله را بدون کمترین سابقه مربیگری رقیب خود نداند. برسیم به روزگاری که از دل مربیان ایرانی مربی ای بیرون بیاید که به رغم شایستگی های فنی دو سال پیایی در مدیریت حاشیه های اردوی تیم خود شکست نخورد (امیر قلعه نویی) به روزگاری پا بگذاریم که حمید درخشان و یا محمد مایلی کهن در کارنامه 15 سال گذشته خود بتوانند نکته و نتیجه مثبتی را نشان دهند. تا آن روز از راه برسد من می گویم همین مرد پرتغالی پرهیاهو با دقت و وسواس حرص در آورش بهترین گزینه ممکن برای فوتبال ماست حتی اگر به رحمتی بازی ندهد….