سایت خبری پیام ما آنلاین | نگاهی به کودکان کار و خیابان کرمان/ کاوه های اعماق …

نگاهی به کودکان کار و خیابان کرمان/ کاوه های اعماق …





۳ اردیبهشت ۱۳۹۵، ۱۸:۲۷

نگاهی به کودکان کار و خیابان کرمان/ کاوه های اعماق …
کاوه‌‌های اعماق
«در شهر بی‌خیابان می‌بالند
در شبکه مویرگی پس‌کوچه و بن‌بست
آغشته دود قاچاق و زرد زخم
قاب رنگین در جیب و تیر کمان در دست ….»
-احمد شاملو-
انقلاب کبیر فرانسه به طور ناگهانی و در خلاء زاده نشد. انقلاب چین و کوبا هم با زیاد شدن شکاف بین طبقات آغاز نشد و در همین مام وطن هم به محض دیدن کاروان پر زرق و برق شاه و ملکه و فقر‌ و فلاکت در حاشیه شهر‌ها نطفه انقلاب بسته نشد، باید به گذشته برگشت باید نگاه کنجکاومان را به عقب‌تر از این‌‌ها برانیم، جایی که کودکی از گرسنگی و بیماری به خود می‌پیچد و پدرش از بیکاری به هر دری می‌زند و مادر به ناچار…، لحظه دردناکی که این سه آهی می‌کشند و نگاه پر از کینه و رنجشان را به خانواده‌ای می‌دوزند که تنها دغدغه‌ی آن روزشان «صرف شام در کدام رستوران است». در همین لحظه نطفه مهمترین د‌‌ردهای بشری بسته می‌شود. لحظه‌ای که کسی می‌گوید گر بر فلکم دست بدی چون یزدان …و سناریوی لایزال فلک نو در افکندن کلید می‌خورد، به عقیده من مدت‌هاست سناریوی خروش مستضعفین جهان نیز کلید خورده است.
نقاشی که می‌بینید اثر کودکی است به نام علی آچکزهی که من حتی نمی‌دانم باید فامیل‌اش را سرهم بنویسم یا جدا؟ که از همه دنیا جدا افتاده است، علی کوچولو تنها کودک خیابان کرمان نیست، او تنها بچه‌ای نیست که حق تحصیل از وی دریغ شده است، تنها کودکی نیست که از خدمات درمانی برخوردار نمی‌شود و اگر اندکی به آمار و ارقام نگاه کنیم به احتمال 62% به زودی کسی از او سوءاستفاده جنسی خواهد کرد و شاید هم به احتمال 71% بر اثر تصادف اتومبیل بمیرد و کسی نباشد که گلی را به طرف شما بگیرد و بقیه بستنی اسکوپی که خریده اید با دیدن این کودک کوفتتان شود .
علی در حال حاضر 9 ساله است، اما آیا این نقاشی شما را یاد کودکی 6 ساله نمی‌اندازد؟
می‌دانید چرا؟ می‌دانید چرا کودک 6 ساله شما نقاشی بسیار کامل تر و خلاقانه‌تر از علی می‌کشد و بهتر از رنگ‌ها و نقش‌‌ها استفاده می‌کند، و می‌داند که بدن انسان گردن دارد! و جای منطقی برای پا‌های انسان‌‌ها و دیوار منازل در نظر می‌گیرد؟ ساده است، کودک شما در صلح زندگی می‌کند اما علی و تمام کودکان شبیه وی شبانه روز می‌جنگند.
علی از شش سالگی کار می‌کند و این خبر را بدهم که کودکی که کار می‌کند به خاطر تکرار عملی مکانیکی در مدت زمان طولانی دچار کاهش آی-کیو و خلاقیت در ادامه می‌شود. علی هر روز برای زنده ماندن تا یک روز دیگر می‌جنگد، از صبح در تعقیب ریالی شیشه پاک می‌کند، گل می‌فروشد، فال می‌فروشد، ازبین ماشین‌‌هایی که دیوانه وار در حرکتاند جان بدر می‌برد، دست‌‌های کوچکش را به د‌هان می‌برد نه با غذا که به قصد گرم شدن و اجتماع شما را نگاه می‌کنند که از پشت شیشه‌‌ها مشغول انتخاب غذا و اتومبیل جدید هستید، که کفش‌‌های 300 هزارتومانی می‌پوشید و او برای تحصیل به سالی 120 هزار تومان محتاج است.
علی یک کودک نیست، علی نماینده یک طبقه است علی نماینده نسلی از کودکان بی‌هویت است، کودکانی که بی‌سرپرست و بد سرپرست می‌دانیم اما حاضر نیستیم بپذیریم که این جامعه قبل از هر چیز، پدر و مادر همین کودکان است.
علی کودک کار است، کودکی که در گیر و دار مناسبات بازار و بی‌توجهی جامعه گم شده است، علی همه کودکانی است که از گرسنگی می‌نالند که از نبود سرپناه عمری را در خرابه‌‌ها به سر می‌کنند که از نبود تحصیلات کم بها ترین مشاغل را به عهده می‌گیرند و بزهکار نامیده می‌شوند، علی آن چیزی است که همه ما از آن می‌ترسیم، علی سرنوشتی است که ما نفرین می‌دانیم اش علی پادافره گناه نکرده است، علی قربانی جنگ است و همزمان جنگجو، علی انسانی است زیاده انسانی علی کاوه‌ایست از کاوه‌‌های اعماق که «از پا درآمدنا درفشی بلند به کف دارد». علی امروز کار می‌کند و فردا فقط و فقط از آن اوست، او و تمام مستضعفین جهان. از این پس این ستون متعلق به علی کوچولو‌هاست و هر هفته عکس و نقاشی از یکی از این کاوه‌‌های اعماق چاپ خواهد شد تا به یاد همه ما بیاندازد که ما در مقابل علی‌‌ها مسئولیم که خود را شیعه امامی‌ به این نام می‌دانیم و تا امثال علی در خیابان‌‌ها سرگردان و گرسنه‌اند مسلمان واقعی محسوب نمی‌شویم.

به اشتراک بگذارید:

برچسب ها:





نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *