یلدا شب میلاد نور است. شب زایش دوبارۀ آفتاب. شبی که مردم ایران دست اتّفاق و اتّحاد می‌فشارند تا سوزِ سختِ سرما را برانند و تاریکی را به کناری نهند. جشنی که ذرّه‌ذرّه‌اش با تاریخ و فرهنگ و ادب آنان گره خورده است. شبی که گرد می‌آیند به امید طلوع روشنان. سراسر شب را بیدار می‌مانند تا پگاه فرا رسد و دیو را به کنجی گذارند و درخشش امید را به نظاره بنشینند. این روش و منش ساکنان ایران‌زمین در گذر از هزاره‌ها تا امروز و اکنون بوده است. از برایش فسانه‌ها ساخته‌اند و شعرها سروده‌اند. به‌خاطرش سفره‌ای گسترده‌اند و اطعمه و اشربه مهیّا کرده‌اند و پیران‌شان را بر صدر نشانده‌اند تا پاس بدارند فروغ امید را. شب چلّه، شب چلّه‌نشینی است برای فرونشاندن و درهم‌کوفتن اژدهای هفت‌سر نومیدی. شبی که اهالی این سامان، حتّی در عبور از صعوبت روزگاران، در زمانۀ قحطی و بیماری و جنگ و اشغال و هنگامۀ استیلای استبداد و استثمار ارج و اجرش داشته‌اند تا فرایاد داشته باشند که یک‌رنگی و یک‌دلی مفرّ رسیدن به آزادی و آبادی است. و اصلاً مگر می‌شود باشندگان این کهن‌بوم ابیات لسان‌الغیب، خواجه شمس‌الدّین محمّد، حافظ شیرازی را پیش چشم نگذارند و دل و دین به فرودآمدنِ داد سپارند:

بر سرِ آنم که گر ز دست برآید

دست به‌کاری زنم که غصّه سرآید

خلوتِ دل نیست جایِ صحبتِ اَضداد

دیو چو بیرون رود فرشته درآید

صحبت حُکّام، ظلمتِ شبِ یلداست

نور ز خورشید جوی بو که برآید

یلدا؛ فرصت احیای فرهنگ گفت‌وگو

آیین‌های ایرانی مبتنی بر اخلاق محیط زیستی بوده‌اند

آیین‌های یلدایی

یلدا، آغازی برای ترمیم ارتباطات اجتماعی