معرفی دو غار دیدنی استان

غاری که به علیصدر تنه می‌زند

غارهای استان کرمان عبارتند از: جیرفت؛ غار شعیب، شهر بابک؛ غار ایوب، جواران؛ غار جواران، داوران رفسنجان؛ غار میرزا، خبر بافت؛ غار شب پره و جوپار کرمان؛ غار یخ، غار طرنگ، غار گوغر واقع در محدوده شهرستان بافت و غار ایوب واقع در محدوده شهرستان شهر بابک از جمله غارهای استان کرمان به شمار می روند.

غار آهکی طرنگ

غار آهکی طرنگ به عنوان مهمترین و طولانی ترین غار استان کرمان که در نوع خود بی نظیر و دارای مناظر و جلوه های طبیعی بسیار زیبا و پدیده های شگفت انگیز است که خود از جاذبه های طبیعی گردشگری استان کرمان محسوب می گردد و می تواند به عنوان یک قطب گردشگری در جنوب غربی استان کرمان ایفای نقش نماید. این غار از جمله غارهای متعدد مناطق کوهستانی استان کرمان می باشد. جهت دسترسی به این غار از شهر کرمان مرکز استان کرمان، می بایست از طریق جاده ای موسوم به جاده جوپاری سفر را آغاز نمود که تقریباً با طی 15 کیلومتر از این جاده به دوراهی بافت جوپار رسیده و از طریق جاده بافت و بعد از گذشتن از آبادهای و مکان های متعدد از جمله روستای بهرامجرد، شهرنگار، گردنه سنگ صیاد، روستای قلعه عسکر، گردنه کفنوئیه، روستای کیسکان، به شهر کوچک بزنجان رسیده که این جا جاده به دو راه منشعب می گردد. جاده ای که به سمت چپ امتداد می یابد به شهر رابر و امتداد مستقیم جاده با طی مسافت هشت کیلومتر به شهر بافت منتهی می شود. حال از شهر بافت جاده ای آسفالته به سمت جنوب وجود دارد، موسوم به جاده ارزوئیه – خَبر که با طی تقریبا 50 کیلومتر از این جاده و گذشتن از چندین پارچه آبادی و بعد از گذشتن از دو راهی خبر-ارزوئیه، جاده را به سمت ارزوئیه ادامه داده تا به یک دو راهی می رسیم . اینجا از جاده اصلی ارزوئیه یک جاده آسفالته فرعی منشعب می گرددکه به سمت آبادی های متعدد که مهمترین آنها روستای گوشک است منتهی می گردد. روستای طرنگ روستایی بزرگ و تقریباً مهمترین روستای منطقه بعداز گوشک محسوب می گردد. ادامه جاده با فاصله اندک به روستای گوشک امتداد می یابد. گروه هایی که جهت دیدن غار طرنگ از مناطق دور دست می آیند به روستای طرنگ وارد می گردند. این روستا می تواند جهت اقامت افراد گروه مکان بسیار مناسب و خوبی باشد. دهانه غار حدود شش متر است و در ارتفاع تقریبا 3هزار متری از سطح دریا واقع شده است. گر چه این غار در گذشته توسط هیأت کوهنوردی کرمان شناسایی و مسیر ها و دالان ها و دهلیز های غار علامت گذاری و بعضاً نام گذاری شده اند و در طول غار علائم و فلش هایی هم جهت راهنمایی افراد وجود دارد، که فلش های قرمز رنگ مسیر های ناشناخته و یا بن بست غار را نشان می دهد و فلش های سفید رنگ که مسیرهای مطمئن جهت رفتن به انتهای غار را نشان می دهند و باید آن ها را دنبال نمود. از دهانه غار کمی که به سمت داخل غار برویم مسیر نسبتاً کم شیب است اما کم کم شیب بیشتر می شود و از یک شیب نسبتاً تند که می بایست دست به سنگ و با احتیاط کامل پایین رفت، به یک راهرو می رسیم. این جا می بایست مسیر مستقیم در امتداد حرکتمان به درون غار را رها نموده و در امتداد دیگر راهرو که در جهت عکس مسیر پیموده شده تا این مرحله است را دنبال نمود. این قسمت راهرو تنگتر و پرشیب تر شده و سنگ های آن بسیار صاف، صیقلی و لغزنده است و باید احتیاط بیشتر نمود تا به دهانه چند حفره خیلی عمیق که این حفره ها در زیر به یک تالار نسبتاً بزرگ منتهی شوند و این حفره ها در سقف این تالار می باشند برسیم. در اعماق غار دمای هوا در تمام فصول تقریبا معتدل و ثابت بین 14 تا 20 درجه سانتیگراد است و از تهویه نسبتا خوبی برخوردار است. به طوری که در هیچ جای آن کمبود هوا و اکسیژن احساس نمی گردد. فقط بر اثر تردد زیاد ممکن است گرد و غبار در هوا پخش گردد که بهتر است از ماسک های طبی استفاده گردد. در این غار هیچ پوشش گیاهی قابل مشاهده ای وجود ندارد. ولی زندگی جانوری آن شامل جانورانی مثل خفاش و انواعی از حشرات مانند پشه، سوسک سیاه و… که از فضله خفاش تغذیه می کنند، رویت گردید. طول مسیر پیموده شده غار تقریباً 500 متر است و عرض راهروها و تالار های غار بین یک متر تا 15 متر متغیر است.

 غار میرزا

به دهانه غار میرزا پا که بگذارید، وارد دهلیز باریکی می شوید که با کمی پیش روی در مسیر عریض تر می شود و دو راه را برای پیش روی مقابل تان قرار می دهد. سوراخی کوچک در سمت راست و مسیری در رو به رو که عریض تر به نظر می رسد. راه اصلی همان سوراخ کوچک سمت راستی است که شما را به چاه  ۵۰متری غار می رساند.

در بخش میانی این غار با یک فرود ۹۰ متری مواجه می شوید و در فضای معلقی قرار می گیرید که غار را اسرارآمیزتر می کند. در اینجا، وسعت غار به ۱۵۰ متر مربع می رسد و می توانید رنگ ها و طرح های متنوعی را در قندیل های سنگی غار ببینید. قندیل هایی که عمر آن ها به میلیون ها سال می رسد و بعضی از آن ها آن قدر بلند هستند که سقف تالار را به کف آن وصل می کنند. وارد تالار غربی غار که بشوید، غار میرزا برگ های تازه تری رو می کند. فسیل جانوران وحشی و قندیل های بلوری منسجمی که شاید نمونه آن را در کمتر غاری سراغ داشته باشید. در انتهای تالار شمالی غار هم برکه آبی با وسعت ۲۵۰متر مکعب وجود دارد که آب زلالی در آن جمع شده است. اما با تمام این ها، شاید منحصر به فردترین ویژگی غار میرزا، دست نخورده بودن آن است که آن را وارد رقابت نزدیکی با غارهای مشهوری مثل علیصدر و کتله خور می کند. غار میرزا که مدت زیادی از کشف آن نمی گذرد، به لطف کم بازدید بودن و مسیر صعب العبورش قندیل های سالمی دارد.

هوای گرم غار این فرصت را فراهم می کند که در تمام فصل های سال سری به آن بزنید و بدون محدودیت های آب و هوایی، از آن بازدید کنید.

برای رسیدن به غار شگفت انگیز میرزا باید راهی رفسنجان شوید و خود را به فاصله ۳۲ کیلومتری شمال شرقی این شهر برسانید. از اینجا به بعد، مسیر شما از روستای داوران می گذرد. بعد از این روستا پلی در مسیر جاده اصلی دیده می شود که در سمت چپ آن جاده ای خاکی وجود دارد. پا به راه این جاده خاکی که شوید، به دو راهی هایی می رسید که در تمام آن ها باید راه سمت چپ را انتخاب کنید. این دو راهی های پی در پی شما را به روستای کوچکی می رسانند که نزدیک ترین روستا به غار محسوب می شود. حالا کافی است از اهالی روستا سراغ غار میرزا را بگیرید تا شما را به ضلع شرقی روستا و دره ای هدایت کنند که جاده خاکی و پیچ در پیچ آن به ارتفاعاتی منتهی می شود که غار میرزا در آن قرار دارد. 

دهانه غار میرزا تا زمانی که به نزدیکی آن نرسید قابل دیدن نیست. بنابراین ناامید نشوید و جاده را تا رسیدن به درخت سرو پیر ادامه دهید. برای طی کردن این مسیر می توانید از اتومبیل استفاده کنید اما هیچ تضمینی نیست که اتومبیل تان در جاده خاکی سالم بماند! بنابراین توصیه می کنیم جاده را تا روستای دوم با اتومبیل طی کنید و از چشمه به بعد، یک پیاده روی سی دقیقه ای داشته باشید.