علی پورموسی و حسین افلاطونیان در گفت و گوی اختصاصی با پیام ما:
آقایان فقط دوست دارند جایزه بدهند

اسب حیوان نجیبی است اگر بگذارند
چون بشر کیس عجیبی است اگر بگذارند
اسب و اسب سواری از ورزش‌هایی است که در چند دهه اخیر مورد توجه خاصی قرار گرفته ‌است و با توجه به سابقه‌ طولانی که دارد می‌توان آن را از کهن‌ترین ورزش‌ها به‌شمار آورد. این ورزش امروزه نه تنها به عنوان یک رقابت سالم و مفید، بلکه به عنوان سرگرمی و به منظور گذراندن اوقات فراغت مورد توجه قرار گرفته ‌است و با این که نسبت به بسیاری از ورزش‌ها پرهزینه به نظر می‌رسد، هر ساله تعداد بیشتری طرفدار به سوی خود جلب می‌کند.
سوارکاری ورزش، هنر و روش‌هایی است که به سوار شدن و هدایت کردن اسب مربوط می‌شود. ویژگی این ورزش این است که انسان و اسب را متحد می‌سازد، بنابرین موفقیت اسب و سوارکار به ارتباط و اعتماد و احترامی که آن دو برای یک دیگر قائل‌اند، بستگی دارد.
سوارکاری ورزشی بسیار قدیمی است که از دیرباز به منظور جنگیدن یا پیام‌رسانی به افراد آموزش داده می‌شد.
مهار و تربیت کردن اسب‌ها در زندگی مردم اوراسیا تحول و تأثیرات فراوانی به دنبال داشت. در حالی که در گذشته طی کردن مسافت‌های طولانی غیرممکن به نظر می‌رسید، انسان توانست به کشف سرزمین‌های جدید و کشور گشایی بپردازد. کم‌کم وسایلی برای هدایت و تسلط بیشتر بر اسب مانند زین و رکاب (که از اختراعات چینی‌ها می‌باشند) ساخته شدند و در اختیار سوارکاران گرفتند. تربیت و پرورش اسب نیز، به خصوص در خاورمیانه اهمیت بسیاری یافت و صحرانشینان این مناطق به پرورش و نگاه‌داری اسب‌های اصیل عربی پرداختند. سوارکاری تا اواخر قرن پانزدهم، بیشتر در جنگ‌ها معمول بود. البته در بعضی از کشورها مانند ایران باستان، به‌عنوان ورزش و سرگرمی نیز مورد توجه قرار می‌گرفت (مانند بازی چوگان)، ولی جنبه هنری آن از اواخر قرن پانزدهم میلادی به بعد اهمیت یافت. بلأخره در اواخر قرن نوزدهم، با پیشرفت صنعت و جایگزین کردن اسب‌ها توسط ماشین‌آلات، سوارکاری جنبه ورزشی و سرگرمی که امروزه مشاهده می‌شود را به خود گرفت.
اسب یا اسپ پستانداری است از خانواده اکوئیدا است که از دیرباز در زمینه‌های کشاورزی، ترابری و همچنین در جنگ‌ها بسان ابزاری برای حرکت تند و ضربه زدن به سیستم‌های دفاعی دشمن بهره می‌بردند.
نام اسب همواره با واژه‌هایی مانند چابکی همراه بوده‌است. پیشینیان برای اسب‌های خود احترام بسیاری قائل بودند به گونه‌ای که صاحب اسب، نیاکان اسب نژادین خود را تا ۱۲ نسل پشت می‌دانست و به هنگام مرگ اسبش به شدت غمگین می‌شد. همچنین اسب را جانوری نجیب نیز می‌شناسند. ولی در هنگام خشم اسب نزدیکی به او بسیار خطرناک است.
سوارکاری در ایران در چند دهه اخیر مورد توجه قرار گرفته‌ است و باشگاه‌های متعددی تأسیس شده و در حال پیشرفت هستند. با این وجود ایران هنوز در سطح جهانی برنده مقامی نشده‌است. سوارکاری بانوان نیز مورد توجه قرار گرفته‌است و بر طرفداران آن روز به روز افزوده می‌شود. این ورزش در استان کرمان نیز سابقه چندین ساله دارد هرچند در این سال‌های اخیر تعداد باشگاه‌ها و ورزشکارانی که به آن می پردازند رشد خوبی داشته و در حال حاضرحدود 5 باشگاه فعال وجود دارد که بصورت تقریبا حرفه ای به آن می پردازند وعلیرغم وجود موانع زیادی بر سر راه،آنها موفق به کسب رتبه های خوب استانی و کشوری و حتی آسیایی شده اند که نمونه آخر و بارز آن کسب مقام دوم مسابقات بین المللی تایلند توسط سوارکار نونهال کرمانی، علی پورموسی بوده است.
به همین بهانه سراغ این سوارکار آینده دار استان رفتیم و پای صحبت های او و مربی اش علی افلاطونیان نشستیم که ماحصل آن را با هم می خوانیم:
در ابتدا از او خواستیم تا خودش را برای ما و خوانندگان عزیز پیام ما معرفی کند و از عناوین و مدال هایش برای ما بگوییدکه او هم با همان لحن نوجوانی اش جواب ما را این چنین داد: علی پور موسی هستم ،19 ساله و در کلاس نهم مشغول به تحصیل هستم.سه ساله که بطور جدی سوارکاری را زیر نظر مربی ام آقای افلاطونیان شروع کردم.در مسابقات جام یگانگی کرمان اول و نقش جهان اصفهان موفق به کسب رتبه دوم گردیدم همچنین در مسابقات قهرمانی کشور که به میزبانی تهران برگزار شد از بین 75 سوار کار به مقام پنجم دست یافتم و ضمن کسب امتیازات لازم، به عضویت تیم ملی نونهالان ایران در آمدم و مجوز حضور در مسابقات بین المللی تایلند را کسب کردم و در تایلند نیز در مجموع دو روز مسایقه به مقام نایب قهرمانی نایل شدم.
از علی راجمندی به حمایت هایی که در این مدت از طرف هیات و دیگر ارگانها از او شده است پرسیدیم که در کمال تعجب از یک سوارکار نونهال، جوابی غیر منتظره شنیدیم، علی چنین گفت: متاسفانه نه تنها هیات از ما حمایت نمی کند بلکه اصلا دوست ندارد حتی ما به مسابقات اعزام شویم چه رسد به کسب مدال،هیات کرمان هیچ وقت پشت سوارکاران نبوده و همیشه مانع پیشرفت ما بوده است.
وقتی از او دلیل این کار را پرسیدیم با همان سادگی کودکانه اش پاسخ داد: نمی‌دانم. ما هم مجبور شدیم برای گرفتن جواب سوال مان سراغ حسین افلاطونیان مربی پور موسی برویم و او هم اینچنین گفت:متاسفانه چون مسئولان و دست اندر کاران هیات بجز خود آقای ارجمند، افراد ناوارد و نابلد و غیر متخصصی هستند نه تنها به ما و سوارکاران کمک نمی کنند بلکه سنگ اندازی می کنند.این افراد فقط دوست دارند روز مسابقات کت و شلوار بپوشند و روی جایگاه رفته و جوایز را اهدا کنند.روزی که علی پور موسی به عنوان یک کرمانی در مسابقات قرمانی کشور در تهران، بدون خطا و فقط از نظر زمانی پنجم شد،هیچکدام از این آقایان نیامدند از این سوارکار حتی یک تشکر خشک وخالی کنند.نه قبل و نه بعد آن جویای حال این ورزشکار نشدند. نه تبریکی و نه اطلاع رسانی درستی.در مسابقات تایلند هم همین اوضاع بود که حتی دوستان نفهمیدند ما چگونه رفتیم و چگونه آمدیم. رایزنی های ما با اداره ورزش و جوانان و خود شخص رییس هیات و همکاری آنها، سرانجام این آقایان را در مقابل عمل انجام شده قرار داد و لطف کردند با بنری که در آن نه تنها عنوان علی پور موسی را یادآور نشده بودند بلکه نام او را نیز به علی موسی پور تغییر دادند تا نشان دهند چقدر سوارکاران هیات خودشان را می شناسند.(عکس بنر فوق نیز موجود است).
این حرف من و علی پور موسی نیست این حرف دل همه بچه های سوارکار استان است، مسوولان تمام به دنبال تنش و ایجاد بی نظمی هستند. هیات حتی نمیداند من افلاطونیان چه مدارک و مدارجی دارم، بنده رتبه 2 طراحی مسیر و مربی درجه اول فدراسیون و چندین مقام کشوری دارم که اصلا مسوولان از آنها بی خبرند و متعجبیم که این آقایان که هیچ اطلاعی از اسب و اسب سواری نداره اند، برای چه مانده اند؟
از پور موسی درباره چگونگی تامین مخارج و مشکلات سفرش پرسیدیم که اینچنین پاسخ داد:اسپانسر هزینه این سفرها را متقبل و مقداری نیز با هزینه شخصی پرداخت میشود.علاوه بر مشکلاتی که گفتیم، همراه نداشتن اسب خودمان نیز در مسابقات خیلی به ضرر ماست.چون ایران مشکل قرنطینه اسب ها را دارد و ما نمی توانیم اسب های خودمان را برای مسابقات همراه ببریم بنابراین مجبوریم از اسب هایی که بر اساس قرعه در اختیارمان قرار میدهند، مسابقه دهیم.ما فقط حق داریم به مدت بیست دقیقه در روز قبل از مسابقه با اسب تمرین کنیم و با آن آشنا شویم که اخت گرفتن و صمیمی شدن با اسب در این مدت کم خیلی سخت است.
آیا اسب سواری ورزش پولدارهاست یا افراد معمولی هم می توانند به آن بپردازند؟ این سوال بعدی ما از حسین افلاطونیان بود که پاسخ ما را چنین داد: اگر کسی بخواهد بصورت حرفه ای به سوارکاری بپردازد و صاحب و مالک اسب شود، بله باید در آن سرمایه گذاری کند.هزینه خرید اسب از یک میلیون تا 600 میلیون است که نگهداری و رسیدگی به آن هزینه ها خاص خودش را دارد اما برای آموزش و فقط برای تفریح بطور یقین می گویم هزینه هر جلسه آن از خیلی از ورزش ها بمراتب کمتر است و بین 30 تا 50 هزارتومان است که شامل تمامی هزینه ها و لوازم اسب سواری می شود.این نکته را هم یادآور شوم اسب و اسب سواری می تواند بهترین روش برای درمان خیلی از بیمار ها و بر طرف کردن ناراحتی های روحی و روانی باشد.
علی پورموسی درباره آینده خودش و مسابقات پیش رویش گفت:در حال آماده کردن خودم برای مسابقات کره جنوبی هستم که سال آینده در رده سنی نوجوانان برگزار میشود و با توجه به اینکه من تا آن موقع به سن نوجوانی می رسم، مجاز به شرکت در آن هستم البته به شرط اینکه همه کمک کنند و بستر حضور تیم ما را در آن فراهم سازند ،ضمن اینکه کشور میزبان باید آمادگی برگزاری با اسب قرضی را داشته باشد و این موضوع را اعلام کند تا ما با توجه به همان مشکل قرنطینه اسب،بتوانیم شرکت کنیم.
افلاطونیان درباره آینده ورزش سوارکاری کرمان افزود: به نظر من با توجه به جمعیت زیاد و علاقمندان بی شمار اسب در استان کرمان و همچنین وجود اسپانسر و حامیان مالی خوب، این ورزش می تواند پیشرفت خوب و آینده روشنی را پیش رو داشته باشد به شرط آنکه کار را دست کاردانش بسپارند، اگر وضع به همین روال باشد مطمئنم در آینده ای نزدیک نه تنها موفقیتی نخواهیم داشت بلکه همین تعداد حامیان مالی نیز با توجه به برخورد بد هیات و سایر مسوولان،دلسرد می شوند. امیدوارم هرچه سریع تر اوضاع مرتب و خوب شود.
و نکته آخری که از علی پورموسی شنیدیم تشکر و سپاس فراوانی داشت که از خانواده اش بخاطر حمایت و پرداختن هزینه های این ورزش و مربی خودش داشت. ما هم برای این نونهال سوارکار استان کرمان آروزی پیرزوی و سربلندی می کنیم.