حمایت شرکت کوکاکولا از بیست و هفتمین اجلاس متعهدین کنوانسیون تغییر اقلیم در شرم‌الشیخ مصر با اعتراض گسترده فعالان محیط زیستی روبرو شد. فعالان، این شرکت را به دلیل نقش قابل توجهش در ایجاد آلودگی پلاستیکی و همچنین انتشار غیرمستقیم گازهای گلخانه‌ای (تولید سالانه 120 میلیارد بطری پلاستیکی دورریختنی و با در نظرگرفتن این واقعیت که 99 درصد پلاستیک‌ها از سوخت‌های فسیلی تولید می‌شوند) مورد انتقاد قرار دادند و به این همکاری به عنوان نمونه‌ای محرز از «سبزشویی» یک صنعت اشاره کرده‌اند. قبل از آغاز اجلاس نیز صدها گروه از طرفداران محیط زیست نامه سرگشاده‌ای را امضا کردند که در آن خواستار ممنوعیت سرمایه‌گذاری یا مشارکت شرکت‌های آلاینده در مذاکرات آب و هوایی شدند. از دهه 1980 میلادی تاکنون سبزشویی (Greenwashing) به عنوان اقدامی عوام‌فریبانه که توسط برخی کمپانی‌ها یا شرکت‌ها برای نمایش دوستی یا همسویی با محیط زیست صورت می‌گیرد، مطرح شده است. طبق این تعریف، برندها به جای صرف زمان و پول در پیگیری امور واقعی محیط زیست همچون جلوگیری از انتشار آلودگی یا تخریب طبیعت، صرفا به نمایش فعالیت‌های محیط زیستی بسنده می‌کنند. آنها بیش از اینکه اقدامی موثر برای حفاظت از محیط زیست انجام دهند، تلاش دارند تا مردم را با تبلیغات متقاعد کنند که محصولات، اهداف و سیاست‌هایشان سازگار با محیط زیست است. به عنوان مثال بسیاری از برندها صفاتی همچون دوستدار محیط زیست (Eco Friendly) را برای خود برمی‌گزینند که در ظاهر جذاب ولی در واقع بدون اثر یا کم‌اثر است و در برخی موارد با وجود فعالیت‌های مخرب یک صنعت در حین فرآیند تولید -که موجب نابودی منابع طبیعی مانند از بین رفتن جنگل‌ها، تخلیه آبخوان‌ها و یا انتشار آلاینده‌ها می‌شود- با تبلیغات بسیار، تلاش می‌کنند که محصول تولید شده‌شان سبز معرفی شود.
گستردگی ابعاد سبزشویی از جانب شرکت‌ها و کمپانی‌های معظم جهانی به‌خصوص طی چند سال اخیر با ادعای کربن صفر و ارائه گزارشات غیرموثق با رنگ و لعاب محیط زیستی موجب شد که سازمان ملل متحد به‌دنبال مذاکرات اقلیمی کاپ 27 در مصر، با انتشار گزارشی بر ضرورت مقابله با «پدیده سبزشویی» که در میان صنایع و شرکت‌های بزرگ بسیار شایع شده است، تاکید کرده و از سازمان بین‌المللی استاندارد (ISO) که نهاد تنظیم‌کننده استانداردهای جهانی است خواستار وضع یک سند عملی و شفاف با هدف تدوین استانداردهای جهانی هماهنگ در برنامه‌های کربن صفر شود.
در کشور ما نیز با توجه به شرایط سیاسی، اقتصادی و محیط زیستی به‌نظر می‌رسد که هنوز سازوکار مشخصی برای استفاده از عناوین محیط زیستی که طی سال‌های گذشته به وفور از سوی شرکت‌ها و بنگاه‌های اقتصادی استفاده می‌شود، وجود ندارد. استفاده از برچسب «صنعت سبز» برای واحدی صنعتی که به‌واسطه اقداماتش صرفا در یک سال، این عنوان را از سازمان حفاظت محیط زیست کسب کرده و بهره‌برداری از این گواهی برای تمامی سال‌های بعد آن، شوآف محیط زیستیِ داشتنِ سیستم پایش آنلاین در یک صنعت برای پارامترهایی که جزو پارامترهای اصلی آن صنعت آلاینده نیستند، یا محصولاتی که با درج برچسب دوستدار محیط زیست، مشخص نیست از کدام مرجع این عنوان را کسب کرده‌اند، اهمیت پرداختن به مقوله سبزشویی را در کشورمان بیش از پیش پررنگ می‌کند. با استفاده از تجربیات بین‌المللی، بهره‌گیری از اسناد تهیه شده سازمان‌های مرجع جهانی و تکیه بر مولفه‌های واقعی محیط زیست در یک واحد صنعتی، می‌توان میان سبز بودن و سبزنمایی مرزی کشید و شرکت‌ها و صنایعی را که نقابی از طبیعت‌دوستی بر چهره دارند ولی دچار سبزشویی محیط زیستی هستند، بازشناخت.