قصه قبل از زبان متولد شد
لیلا راهدار
در نگاه برانسان در می آبیم که بشر پیش از اختراع کلمه، وقبل از سخن گفتن دست به آفرینش قصه می‌زند.
هر ابزاری که در اختیار او قرار می گرفت سعی می‌کرد با آن بر دیوار غارها وکوه ها روایت طی شده‌ی زندگیش را بنگارد، زمانی که هنوز کلمات از اصالت و معنا تهی بودند او با تغییرلحن وبالا و پایین کردن اصوات وحرکات برای همنوعان خود قصه ای را روایت می کرد.
در هر شکار و پیروزی با رنگین کردن بدن خود با خون حیوان و یا گذاشتن سر حیوان بر صورت خود و انجام حرکات، قصه ی شکار خود را می گفت، گاه با تقلید صدا در کوه و بازگشت آن، گاه با تصویر کردن آهویی بر دیواره ی غار گاه با تزیین بدن خود یا زخمی کردن آن به بیان آنچه به سخن در نمی آمد می پرداخت.
قصه قبل از زبان متولد شد؛ و تصویر آن قبل از اختراع خط بر دیوار غارها و کوه ها و لوح نوشته های اولیه حک شد. قصه باتغیر لحن، حرکات نمایشی، استفاده از پوست و کله حیوانات و حرکات این چنینی شکل گرفت.
بشر بی داستان، بشر خاموش است. انسان هرچه جلوتر رفت قصه هایش نیز همراه او رفتند چراکه روایت تاریخ گذشته بر خیالات انسان است. روزی رئالیسم را آفرید و زمانی به رویاهایش فرو رفت و به رمانتیک گری دست زد، گاه در اثر نابودی نسل و تباهی به دادائیسم روی آورد و پوچی اش را نگاشت و زمانی دیگر به خلق ساختارهای علمی از داستان دست زد و ادبیات مدرن را پایه گذاری کرد.
در این میان هر بوم و هر اقلیم به ترجمه این سبک ها در فرهنگ خود پرداخت چنان چه تعریف من ایرانی، من کرمانی، من دهاتی از اوی اروپایی و… متفاوت است.
بررسی و شناخت این نگرش ها و رویکردها می‌تواند معنای مناسب تری از داستان به ما بدهد. معنای ظظی که در بومیت فرهنگ ما بتواند کاربرد داشته باشد.