چهره درخشان
سید علی اکبر صنعتی
بخش 10
پرورشگاه صنعتی کرمان که به همت حاج اکبر صنعتی در سال 1295 تاسیس شده، بزرگانی را در دامان خود پرورده است. یکی از این بزرگان«سیدعلی اکبر صنعتی» است. سید علی اکبر صنعتی نقاش و مجسمه ساز معروف ایران است. کتاب«چهره های درخشان» نوشته حبیب یوسف زاده به روایت زندگی این هنرمند شهیر پرداخته است؛
صبح، قبل از آمدن مرحوم حاجی به یتیم خانه، شیخ غلامحسین همه بچه ها را در حیاط به صف کرده بود. معلوم بود که خیلی کلافه است، می خواست تا قبل از آمدن حاجی، به هر شکلی شده، مقصر را پیدا کند. می گفت: «من خودم می دانم کار کیست! حاجی که آمد دستش را می گیرم و از صف می کشم بیرون تا جایی او را از یتیم خانه بیرون کند.»
«راستش از تهدیدهای شیخ غلامحسین سخت ترسیده بودم. از وحشت آن که حاجی دقایقی بعد برسد و شیخ غلامحسین مرا به عنوان خطاکار با انگشت نشان بدهد و از یتیم خانه بیرونم کنند، دلم به لرزه افتاده بود. بیش تر نگران بی بی بودم. فکر می کردم، بعد از چند ماه زندگی در یتیم خانه، دوباره سربار بی بی خواهم شد». سرانجام حاجی آمد. همه بچه ها نگاه نگران خود را به او دوخته بودند. آمد، ایستاد مقابل صف بچه ها. چون گوش هایش سنگین بود، شیخ غلامحسین با حرکت دست و لب موضوع نقاشی را برای او تعریف کرد. حاجی با خونسردی سرش را تکان می داد، یعنی که حرف های شیخ غلامحسین را فهمیده است. بعد از تمام شدن حرفهای شیخ غلامحسین، حاجی به همراه او راه افتاد به طرف اتاق بزرگ. بچه ها هم به دنبالشان راه افتادند. علی اکبر، هم خوشحال بود و هم نگران، فکر می کرد، اگر غلامحسین از موضوع خبر دارد، پس چرا او را تحویل حاجی نمی دهد؟ نمی دانست عاقبت این کار چه خواهد شد. حاجی مقابل دیوار که رسید، تا مدت ها ساکت به تماشای نقاشی ذغالی ایستاد. بعد یکدفعه هر دو دستش را از خوشحالی به هم زد و با صدای بلند شروع کرد به خندیدن. علی اکبر احساس کرد که حاجی مطمئن شده کار کیست و مچ خطاکار را گرفته است. برای همین نمی توانست به صورت حاجی نگاه کند. حاجی همینطور که می خندید، نیم نگاهی به بچه ها انداخت و شروع کرد به تعریف کردن از نقاشی روی دیوار. – عجب نقاشی زیبایی است! چه گل هایی! چه برگ هایی! پس ما در جمع بچه هایمان نقاش هم داریم و بی خبریم؟ من باید به نقاش این نقش های زیبا، جایزه بدهم. عجب استعدادی، عجب!
علی اکبر با خود فکر کرد، نکند حاجی با آن کار می خواهد مقصر را بشناسد، و بعد حسابش را برسد، اما نه، حاجی را می شناخت، او اهل دورویی نبود. هیچ وقت از او دروغی نشنیده بود، بنابراین تحسین های حاجی دلش را گرم کرد و با غرور و سرافرازی در حالی که سینه اش را جلو داده بود، چند قدم پیش رفت و با صدای بلند گفت: «کار من است، همه اینها را من کشیده ام»
حاجی لبخندی زد و چند بار به نشانه تشویق به شانه علی اکبر زد و گفت:«احسنت، بارک الله سیدعلی اکبر! دستت درد نکند، استعداد خوبی داری.» بعد دستش را گرفت و با خود به طرف دفتر برد. بچه های دیگر و حتی خود شیخ غلامحسین از تعجب ماتشان برده بود. وقتی در دفتر با هم تنها شدند، حاجی در حالی که سر علی اکبر را نوازش می کرد، به گلایه گفت: «پسرجان! تو که این همه استعداد نقاشی داری، چرا به من نگفتی تا برایت کاغذ و مداد بخرم؟ هیچ فکر نکردی دیوار اتاق جای نقاشی نیست؟» «…از خجالت سرم را پایین انداختم. جوابی نداشتم که به حاجی بدهم. لحظاتی بعد، حاجی شیخ غلامحسین را صدا کرد و گفت که هرچه زودتر به بازار برود و برایم چند ورق کاغذ و چند مداد بخرد. گفت که از این به بعد، مداد و کاغذ با من، نقاشی با تو…» و این طور بود که حاجی اولین تشویق کننده و حامی سیدعلی اکبر در کار هنر شد و سرنوشت او را با هنر پیوند زد.