نگاهی به نمایشگاه «عکس های آهنگین»
فاطمه یوسف زاده
اخیرا نمایشگاهی تحت عنوان «عکس های آهنگین» عکس هایی از بزرگان موسیقی ایران به گردآوری فروغ بهمن پور در کافه گالری آزاد کرمان برگزار شد. او که طی سالیان طولانی؛ از سن کم، با همت و پشتکار و علاقه زیاد عکس ها و مدارک زیادی را از هنرمندان موسیقی، خانواده و اطرافیان آنها جمع آوری کرده است. اولین نمایشگاهش به پیشنهاد تورج نگهبان صورت گرفته است.
وی تاکنون چندین بار فرصت مناسبی برای نمایش مجموعه اش در شهرهای ایران و چند کشور دیگر را فراهم کرده است. مجموعه ای که از طرفی، مخاطبان با آن خاطره بازی می کنند، چراکه شبیه به این عکس ها را در آلبوم پدران و پدر بزرگهایشان دیده اند، تصاویری از معماری و فضاهای زندگی، نحوه چیدمان و نظم درعکس های دسته جمعی آن دوران با لباس ها و چهره های بشاش و پر انرژیی که شاید در نگاه اول کنجکاوی بیننده را برمی انگیزاد و برایشان دیدنی باشد
اما این بار او فارغ از حس نوستالژیک، به دنبال دیدن تصاویر اصلی و شکل گرفته از دانه های نقره فیلم و کاغذی است که با روح موسیقی و صدای ساز، زنده مانده و کسب اطلاعاتی که کمتر مطالعه کرده و نه تصاویر اسکن وکپی شده ای که شبیه به آن را بارها در شبکه های مجازی دیده است و با یک جست و جوی ساده اینترنتی و تنها با چند کلیک می تواند عکس های از بزرگان موسیقی و هنر را روی صفحه مانیتورش ببیند.؛ همچنین به گفته فروغ بهمن پور این اولین باری است که آثار جهت فروش، قیمت گذاری شده اند اما باید دید شاخصه او برای این قیمت گذاری چه بوده؟ طبق روال نمایشگاه آثار هنری، قیمت ها با مشورت کارشناس و متخصص این حوزه و بر اساس موضوع آثار، کیفیت، قاب و پاسپارتو و تعداد نسخه های پیش بینی شده، جهت فروش گذاشته می شود، که در این نمایشگاه مخاطب شاهد قیمت هایی بالا و غیر منطقی بوده زیرا که عکس، جدای از کیفیت نامطلوب اسکن، سایزو چاپ، پاسپارتو(سطح محکمی که عکس را بر روی آن نصب می کنند تا اثر هنری در برابر رطوبت، خم شدگی و … محافظت شود) و قاب یکدست و زیبایی نداشتند.
نمایشگاهی که تحت عنوان نمایشگاه عکس است ولی بدون ارائه بیانیه از طرف هنرمند، مخاطب را دچار سردرگمی کرده که ذهنیت و هدف هنرمند از برگزاری نمایشگاه چیست؛ همچنین هر عکس مستند حاوی اطلاعاتی است که متن کنار آن مانند شناسنامه ای آن را کامل می کند و به آن هویت می بخشد، بنابراین گردآورنده این چنین عکس هایی بایستی مخاطب را از آن آگاه سازد.
به رسم قدیم پشت بسیاری از عکس ها از طرف اطرافیان و یا صاحبان عکس یادداشت هایی نوشته می شد که این دست نویس ها می تواند برای مخاطب بسیار مهم و جذاب باشد، اما در این نمایشگاه کپشن ها (شرح عکس) علاوه بر ضعف بصری از لحاظ اطلاعات نیز ناقص است، کپشن هایی که در تمام آنها اطلاعات مهمی مانند نام عکاس و سال و مکان عکاسی نادیده گرفته شده و اثر را به نوعی بی هویت جلوه داده که از اصالت اثر کاسته که امید است، در پایان باید خاطر نشان کرد که علاقه و ممارست فروغ بهمن پور برای جمع آروی و نگهداری این آثار با ارزش از بزرگان موسیقی ایران که دیگر قابل تکرار نسیتند، قابل تقدیر و ستایش می باشد، امیداست در نمایش های بعدی شاهد ارائه بهتری برای این چنین آثاری باشیم.