«علی ارجمندی» خطاط در گفت و گو با پیام ما:
هنر، انتهایی ندارد

علی ارجمندی هنرمند خطاط و خوشنویس متولد 1343 در کرمان، از دوره راهنمایی با عشق و علاقه به خط و تشویق های معلمش نوشتن خط را آغاز کرد در سال 1361 در کلاس های استاد مودب شرکت کرد و در سال 1363 موفق به دریافت مدرک ممتاز گردید و از محضر اساتیدی چون فرادی و اخوین بهره برد اتاد ارجمندی حدود چهار دهه سابقه خوشنویسی دارد و از سال 1386 آموزشگاه خوشنویسی مهرگان را تاسیس نموده است شرکت در جشنواره ها و نمایشگاههای متعدد از جمله سوابق ایشان می باشد با او گفتگویی انجام داده ام که می‌خوانید.

از سبک کاریتان بگویید.
من سبک نستعلیق کار می کنم. فوق ممتاز نستعلیق هستم. حدودا از 14-15 سالگی قلم می زنم. تا به اینجا حدود 40 سال است که خطاطی می کنم. هنوز هم به جایی نرسیدم و به این زودی ها هم نخواهم رسید و راه طولانی در پیش دارم. چون هنر در هر وادی اش که وارد شویم انتهایی ندارد. ما همیشه طلبه این راه هستیم.
خوشنویسی چند سطح و درجه دارد؟
مبتدی یا مقدماتی، متوسط، بعد خوش، عالی؛ ممتاز، فوق ممتاز.
شما چه سطحی هستید؟
اساتید خط من را فوق ممتاز دانستند. البته امتحان می گیرند ، مثل کنکور در زمانی یکسان با سوالاتی یکسان در سرتاسر کشور همه راس ساعت تعیین شده حاضر می شوند و امتحان کتبی می دهند. هم تئوری و هم عملی انجمن خوشنویسان سه نوبت آزمون در طول سال برگزار می کند. هر چهار ماه به چهار ماه. در کل ایران سر ساعتی خاصی طبق برنامه امتحانیشان پاکت سوالات باز می شود.
چی شد که به سمت خوشنویسی گرایش پیدا کردید؟
می گویند فلان چیز در ذات شخص هست. ما هم چهارتا برادرهستیم؛ هر چهارتایمان خوش خط بودیم. خب من پیگیری کردم و به اصطلاح از لحاظ تکنیکی، قاعده و اصول دنبالش کردم. جرقه آن هم از زمان راهنمایی زده شد که معلم خطی داشتیم ، خدا رحمتشان کند گفتند روی کاغذ بنویسید «عاقبت جوینده یابنده بود»؛ من هم از روی علاقه ام با هزار دنگ و فنگ که جوهر را روی دست و فرش ریختم بالاخره با قلم و دوات تمیز نوشتم و معلم بعد از دیدن کار بسیار من را تشویق کرد. تشویق معلم در آن سن کم؛ جلوی جمع من را خیلی مصمم کرد و از همان زمان من خوشنویس امور پرورشی آن زمان شدم. سال 55 من در امتحان خط در مقطع راهنمایی شرکت کردم و جایزه آن هم اردوی رامسر بود که زمان من خورد به انقلاب و به اردو نرفتم.
راضی هستید؟
دنیایی است خط و من بسیار راضی هستم.
الان متاسفانه تنها چیزی که بسیار ما را نگران می کند این است که مدارس توجه خاص و ویژه ای به خط نمی کنند اما در گذشته این توجه خیلی زیاد بود. اول این که معلمینی که برای آموزش خط گذاشته می شوند اکثریت چندان اطلاعی از خوشنویسی ندارند. آموزش و پرورش باید بهای بیشتری به این مقوله بدهد.
نظرتان درباره سبک های جدید و مدرن چیست؟
اگر بخواهیم تعصبی به این مقوله نگاه کنیم اصلا درست نیست. خدارحمت کند اساتید بزرگ خوشنویسی را که چراغ خط و خوشنویسی را روشن کردند و انجمن تشکیل دادند. آنها اصلا این گونه سبک ها را قبول نداشتند. اما امروزه ما باید با روز هم پیش برویم نمی شود گارد گرفت. اما یک سری افراد هم دارند بی حد و حساب؛ سنتی کار را خراب می کنند. خط هایی نوظهور را باب می کنند این ها درست نیست. اما سبک های زیبایی مثل تایپوگرافی و ادغام سنت و مدرنیته خیلی عالی و زیباست. که دنیایی از رنگ شناسی و خط شناسی دارد. واقعا آن شخص باید از همه لحاظ وارد باشد تا چنین آثاری را انجام دهد. جوان ها کارهای نوینی انجام می دهند و نمایشگاه می گذارند، من بسیار دوست دارم؛ بسیار عالی است و اصلا به این مقوله تعصبی نگاه نمی کنم. اما لطمه ای به اصل کار نباید بزنند. اگر آسیبی به اصل کار نزنند هیچ ایرادی ندارد.
خوشنویسی در حال حاضر چه جایگاه و وضعیتی دارد؟
متاسفم. 20 سال پیش این سوال را از من کردند من گفتم متاسفم؛ امروز شما می پرسید من می گویم متاسفم. اگر از سایر همکارانم هم بپرسید مطمئن باشید همین پاسخ را خواهند داد. بهایی نمی دهند متاسفانه. حال چرا متاسفم؟
انجمن خوشنویسان 65 سال پیش یک چراغی روشن شد، به همت اساتید بزرگی مثل استاد سیدحسن میرخانی، استاد کاوه و … تا چندین سال پیش؛ هم بسیار خوب بود تنها گروه متحد و خوب در سرتاسر کشور انجمن خوشنویسان بود. اما بعدها این انسجام از بین رفت و تا حدود 5 سال دوشاخه شد و دو انجمن خوشنویسان بود انجمن خوشنویسان قدیم و جدید به نام نوبنیاد. یکپارچگی گروه های خوشنویسی از میان رفت. و ضرر اصلی و بزرگ را خوشنویسان کل کشور کردند.
اساتیدتان چه کسانی بودند؟
استاد جمالدین مودب بودند، مرحوم استاد عبدالله فرادی، عباس اخوین که در قید حیات هستند خدا حفظشان کند.
الگوی خاصی در خوشنویسی داشتید؟
یک زمان هایی از استاد خاصی انسان خوشش می آید و الگو قرار می دهد ، اما خوشنویسی این گونه است که به دوره ای می رسی که باید خودت بشوی. یعنی آن خطی که می نویسی امضای شماست. یعنی من دیگر نباید زیر خطم بنویسم علی ارجمندی باید به سطحی برسم که هر جا خط مرا ببینند بدون اسم و امضا بفهمند مال من است که آن زمان خط شخص، به مرحله بالا رسیده است. همه اساتید بزرگ و فرهیخته اند و در زمینه های تواضع و فروتنی خیلی هایشان را الگو قرار داده ام یا در مقوله ای دیگر الگوی دیگری داشته ام.
استقبال هنرجویان چگونه است؟
دو دسته هنرجو داریم. یک عده کسانی هستند که فصل تابستان است و می خواهند اوقات فراغتشان را به نحوی پر کنند و چیزی هم یاد گرفته باشند که اکثریت دانش آموزان هستند. دوسه ماه کار می کنند مهر که می شود مدرسه ها که باز می شود دوباره ول می کنند و می روند. یه سری هنرجو هم هستند که ریشه ای اند و زمانی که می آیند تا انتهایش که انتهایی ندارد ادامه می دهند. نه پیش من، بلکه ممکن است به درجه ای برسند که من دیگر جوابگویشان نباشم و پیش افراد خبره تر و بالاتری می روند.
فرزندتان علاقه ای به خوشنویسی دارد؟
دوست دارد؛ تا مرحله خوش هم رفته و خیلی وقت ها جای من اینجا آموزش می دهد و خیلی وقتها از من بهتر هم آموزش می دهد اما الان درگیر درس هایش است.
اگر حرف خاصی دارید بفرمایید؟
تبلیغات صحیح و سالم آموزش پرورزش خیلی در این مقوله دخیل و موثر است. و ارشاد به عنوان یک ارگان فرهنگی می تواند بسیار این هنر را گسترش دهد. همین کار شما به عنوان یک رسانه بسیار عالی است و جای تقدیر دارد. ملت باید آگاه بشوند آشنا بشوند. خیلی ها شناختی از خط ندارند. خیلی راحت می توان این فرهنگ و هنر بزرگ را که زمانی بسیار ریشه در جامعه داشت را رواج داد. مابه جایی رسیدیم که شخصی آمده و می گوید یک متنی است اگر امکانش را دارد بنویسید به صورت خوشنویسی اما زمانی که هزینه اش را فهمید بسیار جا خورد و گفت خیلی زیاد است در حالی که ارزش کار دست را نمی دانیم و گرنه همین کار را با کامپیوتر و نرم افزارهای مختلف در کوتاه ترین زمان انجام می دهند با هزینه ای بسیار کم اما اثر هنری قابل ارزش گزاری نیست که متاسفانه در جامعه الان ارزش خود را از دست دادهد است.
ما باید روی بچه هایمان از همان سطح پایه کار کنیم تا ان شاالله آینده درخشانی هم برای هنر هم برای جوان هایمان داشته باشیم که این تنها با تدابیری که آموزش و پرورش و ارشاد طراحی می کنند امکان پذیر است . امیدوارم چنین روزی را ببینیم. تاثیری که شما نشریات می گذارید از همه چیز بالاتر است متاسفانه نشریات خودشان را به خاطر هزینه های بالا پنهان کرده چاره ای هم ندارند.