شاید برای همین است که هنوز حسرت و آرزوی تجربهٔ دوبارهٔ کار در این جراید را دارم. من از خبرنگارانی حرف می‌زنم که احتمالاْ اگر اسمشان را هم بنویسم، شما نمی‌شناسید یا از جرایدی که نامشان را هم نشنیده‌اید. اما هستند، با ساعات کار طولانی، معمولاً با دستمزدهایی حتی زیر حقوق اداره کار و بدون بیمه، مانند رسانه‌های ملی معمولاً آیندهٔ شغلی نامعلومی ندارند و احتمالاً تجربهٔ جابه‌جایی، تعدیل یا تعطیلی کمتری دارند. معمولاً سال‌های طولانی در یک هفته‌نامه، روزنامه یا ماهنامه یا حتی نمایندگی یک خبرگزاری در دفترهایی که خیلی شبیه یک دفتر کار نیست، تلاش می‌کنند تا کمکی به توسعهٔ استان و شهرشان کرده باشند. آن‌هم به دور از کلی‌گویی‌ها و نظریه‌پردازی آدم‌هایی که احتمالاً حتی یک‌بار چشمشان به شهر یا روستای آنان نیفتاده است: آنها مانند مویرگی پس از شریان اصلی، دنبال راه‌حل‌هایی از بطن محیط خودشان می‌گردند. اگر از وب‌سایت‌های خبری و نشریات روستایی حرف بزنم، شاید خیلی از شما بپرسید که مگر روستاها رسانه و نشریهٔ مستقل خودشان را دارند؟ و شنیدن پاسخ آری شما را متعجب کنند. اما پشت این رسانه‌ها که حتی وجودشان شما را متعجب می‌کند، آدم‌هایی دلبسته به این سرزمین حضور دارند که بی‌نشان و بی‌ادعا کار می‌کنند. با شکایت دستگاه‌ها و گاهی محرومیت‌های اجتماعی، و حتی زندان کسی برایشان هشتگ حمایتی نمی‌زند و نامشان در فهرست‌های بلندبالای مطبوعاتی‌ها هم جایی ندارد. بااین‌حال، هستند و گاه و بی‌گاه محل رجوع بسیاری از ما، وقتی گره‌ای جمعی در زندگیمان است که به دست خودمان باز نمی‌شود. دشواری تهیهٔ خبر و گزارش برایشان گاه بسیار بیشتر از رسانه‌های ملی و خبرنگاران ملی است، اما کمتر دست‌مریزادی شنیده‌اند. تمام تشکر از آنها به اهدای یک لوح تقدیر بدون قاب و یک کارت هدیهٔ صدهزار تومانی خلاصه شده است. دلم برای روزهای کار در جراید محلی تنگ شده، برای گریه‌ها و خنده‌هایی از جنس بسیار نزدیک. شاید کسی خبرنگاران محلی را نشناسد، اما ردشان بر توسعهٔ کشور را می‌شناسد. به احترامشان می‌ایستم و تعظیم می‌کنم.