تصویر واقعی یک ملت 

این تصویر واقعیت  جامعه ایرانی را در برابر دیوارنگاره میدان ولیعصر  نشان می‌دهد.

ای جونم ایران. ۸۰ میلیون ایرانی با هم به هوا پریدند و خوشحال شدند. کمتر رویدادی می‌تواند یک کشور را اینگونه کنار هم جمع کند. حال خوب برد مقابل مراکش همه دشواری های زندگی ایرانی را برای کوتاه مدت هم که بود، شست و رفت. رقابت همچنان ادامه دارد. ایرانیان حالا رویای بزرگتری در سردارند. در روزهای گذشته شبکه‌های اجتماعی مملو از اخبار حضور ایرانیان در آوردگاه جهانی فوتبال است. همین کار نوشتن آن هم با دو روز تاخیر را سخت‌تر می کند. 

اما برای ثبت در تاریخ نمی‌شود از برخی اتفاقات ننوشت.

گل به‌خودی 

در میدان ولیعصر

گروهی با تصمیم‌های خود همین حال خوب را خراب می‌کنند. پیش از بازی ایران و مراکش طرح نصب شده در میدان ولیعصر تهران خبرساز شد. فضای مجازی فرصتی پیش آورده که اعمال همه، خصوصا نهادهای در قدرت بیشتر دیده و مورد ارزیابی قرار بگیرد. اولین چالش که حذف تصویر بانوان از طرح بود اعتراض همگان را به همراه داشت. موسسه اوج که بانی این طرح بود پا پس کشید و طرح دومی را راهی بزرگترین دیواره نگاره ایران کرد.

این‌بار نیز رویکرد انتقادی نقصی دیگر را در طرح نصب شده در میدان ولیعصر هشدار دادند. حذف کاپیتان تیم ملی ایران از صف مردان کیروش خشم هواداران تیم ملی را به همراه داشت. انتقادی که هنوز موسسه اوج به آن پاسخ نداده است.

همان‌ها که در تریبون‌های خود از وحدت و یکپارچگی یک ملت فریاد می‌زنند پای عمل که می‌رسد ساز تفرقه می‌نوازند . آن هم در میدان اصلی یک پایتخت. تفکر خطرناک و نگاه حذفی نسبت به نیمی از یک کشور به خود اجازه می‌دهد در بزرگترین ابعاد ممکن یک بیلبورد بانوان را حذف کند. بانوانی که چندی از قهرمانی‌هایشان در همین ماه‌های اخیر نگذشته است.

جُک ساختن 

خوراک ایرانی‌ها

عادت شده که با هر رویدادی منتظر طنازی ایرانی‌ها باید بود. جک ساختن که گاهی دردسترساز هم شده است. اما به روز خوشحالی طنز است که از در و دیوار شبکه‌های اجتماعی می‌ریزد. وقتی که برنده بازی باشی و رقیب گل به خودی هم زده باشد بیشتر . الیته اینکه زننده گل مراکش به دروازه خودی صفحه‌ اینستاگرامش بسته بود را می‌شود یک شانس به حساب آورد. زیرا امروز باید  بابت کامنت‌های برخی هموطنان در صفحه مرد غمگین روز جمعه پوزش بخواهیم. 

متنی که بیشترین طرفدار را بین کاربران فضای مجازی داشت اما با فاصله این بود که « پرتغال سه تا زد، اسپانیا سه تا زد، مراکش هم یکی زد ، اما ایران صدر گروه است».

شاد کف خیابون

چند سالی هست که مردم ایران هم شبیه بقیه کشور‌ها رویدادهای ورزشی را در مکان‌های عمومی می‌بینند. این موضوع اما همواره با چالش‌هایی روبرو بوده. انگار قوانین یکپارچه نیستند و در برخی شهرها سلیقه‌ای با این اتفاق برخورد می‌شود. اما سینماها میزبان اصلی مردم پای کار رقابت‌ها هستند. 

برد دقیقه نودی مقابل مراکش آن هم در رقابتی همچون جام‌جهانی برای به خیابان آمدن ایرانی‌ها کافی بود. بوق‌های ممتد و پخش صدای موسیقی از خودروها حال شهر رو متفاوت‌ از همیشه کرده بود. همه‌کنار هم پرچم به‌دست پا کوبیدند و هورا کشیدند . قوم و جنسیت هم رنگ باخته بود. رنگ وحدت واقعی را فوتبال به کف خیابان‌های کشور نقاشی کرده بود. دیوار نگاره واقعی ایران تصاویری بود از یک شبانه ذوق‌زدگی.

کیروش یک‌دونه باشه

تحلیل فنی بازی مراکش کار رسانه‌های ورزشی است . اما به نظر می‌رسد بهترین تحلیل را «اتوا» در برنامه فردوسی‌پور ارائه کرد. او گفت بهترین بازیکن زمین «کیروش» است. کسی که تیم‌ملی را جوری ساخته که ما تا دقیقه نود به آن امید داریم. تیمی که از بازیکن و تماشاگر بعد از پایان بازی فارغ از هر نتیجه‌ای با سر بالا ورزشگاه را ترک می‌کنند. آقای «کیروش» ما حالا حالاها به تو نیاز داریم.

 

***

خدا این روزهای خوشحالی ایرانیان را زیاد کند که به شدت به‌آن نیازمندیم. روزهایی که وحدت برای یک توپ و یک تیم خودجوش داریم. خبرهای بد امان از مردم بریده. بذر امید نایاب شده. جوانان بی ادعای ایرانی سفیران امید هشتاد میلیون شده‌اند. غم‌ها هر چند موقت به پستو رفته‌اند و ایرانیان برای سه امتیاز شیرین کف خیابان‌های کشور شادی تقسیم می‌کنند.

هر چند گل به خودی‌ سبک مغزهایی در میدان ولیعصر، نقاشی نفاق می‌کشد. اما امروز یک ملت هستیم که بی بهانه امیدواریم . امید باز هم بذر هویت ماست.