تقریری بر دو نوشتار
عباس علی ابراهیمی
سردبیر محترم روزنامه وزین پیام ما
احتراما پیرو یادداشت «انحصار گرایی و بی جانشینی در سیاست کرمان» و گزارش«به نام جازموریان، به کام دیگران» در روزنامه پیام ما شماره 465 به عرض می رساند که نویسندگان محترم بر نقاط مهمی انگشت گذاشته و درد کهنه کرمانی ها را واکاوی کرده اند. کرمانی ها از همان اوایل انقلاب همواره چهره های شاخصی بر سیاست کلان کشور داشته اند؛ اما این که تعداد کمی نقش آفرینی می کنند بر می گردد به این که؛
اولاً: به ذهن قهرمان پرور و اسطوره پرور ما ایرانیان که همیشه منتظر هستیم که قهرمان یا اسطوره ای از راه رسیده و همه مشکلات ما را حل کند که آن هم به فرهنگ تربیتی ما مربوط می شود که همواره افسوس اساطیر گذشته را می خوریم از رستم، آرش، امیر کبیر، مصددق و… و این که یک نفر قهرمان شود و حرکت کند و ما هم به دنبال او راه بیفتیم و خودمان به حرکت و توانایی های خودمان شک داریم.
ثانیاً: بر اساس همان باور و فرهنگ به دنبال اسب سفید بال دار بوده ایم و خودمان را دلخوش چراغ جادویی کرده ایم که آرزوها و رؤیاهایمان را برآورده کند.
ثالثاً: این که اتفاق بی جانشینی به صورت تمام عیار در کرمان رخ داده است، شاید به خصلت و ویژگی هم استانی های عزیز بر می گردد که اصطلاح «ولش کن» بر زبان شان جاری است و این اصطلاح و این طرز تفکر همیشه کرمانیان را از حرکت و پیشرفت باز داشته است.
این قضیه صحت دارد که کرمان و کرمانی همیشه چند نماینده فعال در سیاست گذاری کلان کشور داشته اند؛ اما واقعیت این است که این بزرگواران هیچ گاه به فکر کرمان و زادگاه خود نبوده اند و همواره استان کرمان زیر سایه بزرگان اصلاح طلب و اصولگرا که دست بر قضا کرمانی هم هستند به جای پیشرفت، دچار خسران پسرفت شده و اگر پیشرفت اقتصادی و فرهنگی و آبادانی استان کرمان را با دیگر استان ها و حتی استان های همجوار مقایسه کنید به این واقعیت تلخ پی خواهید برد.
در خصوص مطلب مربوط به جازموریان هم عنوان کرده بودید:«اگر سرکار خانم ابتکار به جای کرمان به آذربایجان غربی رفته بود و از دریاچه ارومیه بازدید نکرده بود چه بازتابی داشت؟»
مگر دریاچه جازموریان اهمیتش در جنوب کرمان کمتر از دریاچه ارومیه است؟ در کشور ما همان قدری که دریاچه ارومیه اهمیت دارد تالاب جازموریان هم مهم است که با ندانم کاری هر دو را به ورطه نابودی کشانده ایم. اما آذری ها مسأله دریاچه ارومیه را فریاد زدند و مسولان استانی هم پی گیری کردند و سرانجام فریادشان به جایی رسید؛ اما در خصوص جازموریان نه کسی فریادی زد و اگر هم زد گوش شنوایی پیدا نشد و ما کرمانی ها همچنان نشسته ایم تا دیگران به جای ما فریاد بزنند.