اولین ارزیابی از تعهدات کشورها برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در دهه آینده، که یکی از مهم‌ترین مولفه‌های توافق پاریس است، نشان می‌دهد که این تلاش‌ها برای مقابله با تغییرات آب‌وهوایی بسیار اندک است. خبرگزاری گاردین گزارش داده که حتی اگر تمام کشورها به همه تعهداتشان پایبند بمانند و به آن‌ها جامه عمل بپوشانند، باز هم انتشار گازهای جهانی تا سال 2030، در مقایسه با 2010، فقط 1 درصد کاهش خواهد داشت.اولین ارزیابی از تعهدات کشورها برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در دهه آینده، که یکی از مهم‌ترین مولفه‌های توافق پاریس است، نشان می‌دهد که این تلاش‌ها برای مقابله با تغییرات آب‌وهوایی بسیار اندک است.
خبرگزاری گاردین گزارش داده که حتی اگر تمام کشورها به همه تعهداتشان پایبند بمانند و به آن‌ها جامه عمل بپوشانند، باز هم انتشار گازهای جهانی تا سال 2030، در مقایسه با 2010، فقط 1 درصد کاهش خواهد داشت. دانشمندان گفته‌اند که برای این‌که در یک دهه آینده گرمای جهانی از 1.5 درجه سانتی‌گراد بالاتر از سطح پیشاصنعتی تجاوز نکند، (یعنی همان هدفی که در توافقنامه پاریس تعیین شده) نیاز به کاهش 45 درصدی انتشار گازها داریم.
پاتریسیا اسپینوزا، دبیر اجرایی تغییرات اقلیمی سازمان ملل گفته است: «با مسیری که ما را به اهداف تعیین شده در توافقنامه اقلیمی پاریس برساند، فاصله بسیار زیادی داریم. ما شبیه کسانی هستیم که با چشمان بسته در میدان مین قدم می‌زنیم؛ هر قدم بعدی ممکن است یک فاجعه باشد.»
این ارزیابی که روز جمعه توسط سازمان ملل منتشر شد، کشورهایی را شامل می‌شود که فقط مسئول یک سوم انتشار گازهای گلخانه‌ای جهانی هستند. فقط 75 کشور از 195 کشور امضا‌کننده توافقنامه پاریس، برنامه‌های اقدام ملی خود را برای کاهش گازهای گلخانه‌ای از الان تا سال 2030 ارائه داده‌اند. ارائه این برنامه‌ها به عنوان NDC یا «مشارکت‌های تعیین‌شده ملی» شناخته می‌شود و کشورها متعهد شده‌اند که این برنامه‌ها را به موقع، برای ارزیابی، ارائه بدهند. برخی از بزرگ‌ترین انتشاردهنده‌های جهانی از جمله چین، آمریکا و هند، همچنان در حال فرمول‌بندی طرح‌های مشارکتی خود هستند. آن‌ها برای پیشبرد سریع‌تر این برنامه‌ها، با فشار مضاعفی روبه‌رو شده‌اند. سازمان ملل متحد گفته است که بدون این کشورها، اجلاس Cop26 گلاسگو در ماه نوامبر (آبان) شکست خواهد خورد. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل، گفته است که سال 2021، سال «پیروزی یا شکست» در مقابل شرایط اضطراری آب‌وهوایی جهان است. او در مورد گزارش ارزیابی منتشر شده از سوی سازمان ملل کفته است: «این گزارش، یک آژیر قرمز برای سیاره ما است. این گزارش نشان می‌دهد که دولت‌ها حتی نزدیک به تحقق برنامه‌ها و اهداف خود که در توافق پاریس تعیین کرده بودند، نیستند. انتشاردهندگان اصلی گازها در برنامه خود در کنفرانس ماه نوامبر در گلاسگو باید اهداف جاه‌طلبانه‌تری را نسبت به آنچه پیشتر تعیین کرده بودند، برای سال 2030 تعیین کنند.» بسیاری از کشورهایی که هنوز این برنامه‌های مشارکتی را ارائه نکرده‌اند، از جمله چین و آمریکا، می‌گویند که خواهان رسیدن به شرایط انتشار صفر کربن در سال 2050 هستند. هدفی که در توافقنامه پاریس تعیین شده است. با این حال، آنتونیو گوترش می‌گوید که رسیدن به اهداف سال 2030 هم بسیار حیاتی است: «برنامه‌های احیای اقتصادی بعد از کرونا این فرصت را ایجاد کرده‌اند تا برنامه‌های سبزتر و پاکیزه‌تری را پیش ببریم. تعهدات طولانی‌مدت باید با اقدامات فوری مطابقت داشته باشد تا «دهه تحول» را که مردم و سیاره زمین به شدت به آن احتیاج دارند، آغاز کنیم.»
حالا ایالات متحده آمریکا و چین، کاملا زیر ذره‌بین قرار گرفته‌اند. چین باید در اولین فرصت و تا هفته آینده، برنامه مشارکتی خود را منتشر و دولت از برنامه پنج سال آینده خود رونمایی کند. از طرف دیگر، ایالات متحده آمریکا نیز قرار است در 22 آوریل، یک اجلاس بزرگ بین‌المللی آب‌وهوا را برگزار کند که در آن اجلاس می‌تواند با برنامه‌های خود حضور پیدا کند. در ایالات متحده، جو بایدن قول داده است برنامه خود برای کاهش گازهای گلخانه‌ای را اجرا کند و گفته می‌شود هند – که مدت‌ها مدعی بود به دلیل فقر اقتصادی باید از برنامه کاهش کربن معاف شود – تعیین هدف مشخصی در این زمینه را در دست بررسی دارد. دو کشوری که بیشترین انتشار گازهای گلخانه‌ای را دارند، در حال حاضر درگیر یک توازن دیپلماتیک هستند و این موضوع پیش از توافق پاریس، یعنی هنگامی که باراک اوباما رئیس‌جمهوری پیشین آمریکا و شی جین پینگ، رئیس‌جمهوری چین در اجلاس خود پیش از مذاکرات در پایتخت فرانسه به منظور رسیدن به یک فهم مشترک برگزار کردند، آشکار شد. هلن مونتفورد، نایب رئیس موسسه منابع جهانی، خواستار ارائه برنامه‌های دقیق از هردو طرف شده است. او گفته است: «ایالات متحده آمریکا باید هدف جاه‌طلبانه و قابل دستیابی را برای کاهش انتشار گازهایش تا 50 درصد، تا سال 2030 تعیین کند؛ در حالی که چین باید سال 2025 را به عنوان سالی در نظر بگیرد که میزان تولید گازهای گلخانه‌ای خود از آن بیشتر نمی‌شود و همچنین این کشور باید انتشار گازهای غیردی‌اکسید کربنی خود را مثل متان و گازهای صنعتی، مهار کند.» راجر هارابین، تحلیلگر محیط زیستی بی.بی.سی نوشته است که بین آنچه دولت‌ها می‌گویند و آنچه انجام می‌دهند تفاوت وجود دارد و بسیاری از کشورها بین اولویت‌های متناقض درگیر هستند. به عنوان مثال آلمان که عضو اتحاد بین‌المللی برای عبور از زغال‌سنگ و از میان برداشتن نیروگاه‌های زغال‌سنگی است در سال گذشته یک نیروگاه جدید زغال‌سنگی را به کار انداخت. بریتانیا بنیان‌گذار این اتحاد است اما در حال حاضر با صدور اجازه بهره‌برداری از یک معدن جدید زغال سنگ با انتقادات بین‌المللی مواجه شده است. این کشور همچنین در حال ساخت یک خط راه آهن سریع السیر است که تولید کربن آن تا پایان قرن حاصر به صفر نخواهد رسید و یک برنامه ۲۷ میلیارد پوندی برای گسترش بزرگراه‌هایی برای اتومبیل تصویب کرده است. دولت بریتانیا همچنین از اهداف مشخصی که مشاوران زیست محیطی آن معین کرده‌اند فاصله می‌گیرد. از طرف دیگر، بریتانیا تولید برق از زغال سنگ را متوقف کرده است. در این کشور سرمایه‌گذاری زیادی در زمینه انرژی‌های تجدید‌پذیر انجام می‌شود و دولت گفته است پس از سال ۲۰۳۰ دیگر هیچ خودروی بنزینی یا دیزلی فروخته نمی‌شود. اوبری وبسون، رئیس اتحادیه کشورهای جزیره‌ای کوچک گفته است: «ایالات متحده آمریکا دوباره به توافقنامه پاریس بازگشته و باعث شده تا جهان، این کشور را تحسین کند. اکنون ما به آمریکا نیاز داریم تا خود را به عنوان کشوری پیشتاز در رهبری کشورها در مقابله با تغییرات آب‌وهوایی، نشان دهد. اوبری وبسون همچنین گفته است، بسیاری از کشورهای بزرگ منتشرکننده گاز هم باید بلافاصله این کار را انجام دهند و عملکرد بهتری از خود نشان دهند. آن‌ها باید جلوتر از کشورهای دیگر حرکت کنند: «ما کشورهایی را که وعده به صفر رساندن میزان کربن تا سال ۲۰۵۰ را اعلام کرده‌اند تحسین می‌کنیم.»