عثمان محمدپرست و هنرمندان دیگر موسیقی نواحی که در سطح او هستند، فقط موسیقیدان نیستند بلکه قسمتی از تاریخ و هویت فرهنگی ما را به دوش می‌کشند. گاهی ما گره‌های تاریخی را در موسیقی پیدا می‌کنیم و بنابراین ارزش این هنرمندان بیش از این است که از آنها به عنوان موسیقیدانی معمولی نام ببریم. به ویژه عثمان محمدپرست که استاد شجریان بر دست ایشان بوسه زده است.
عثمان محمدپرست هم موسیقی محلی کار می‌کند و هم بر موسیقی کلاسیک ایرانی تسلط دارد. او حتی قسمتی از موسیقی کلاسیک ایرانی را بر روی دوتار اجرا می‌کند و کاملا بر آن احاطه دارد در حالی که بسیار افراد کمی هستند که علاوه بر موسیقی نواحی بر روی موسیقی کلاسیک ایرانی هم کار کرده باشند.
متاسفانه هیچ کاری برای این هنرمندان انجام نداده‌اند. همه آنها را به حال خودشان رها کردند تا ما این افراد را از دست بدهیم و دیگر هیچکس نمی‌تواند جانشین آنها شود. در خراسان دیگر کسی عثمان محمد پرست نمی‌شود، همانطور که هنرمندان دیگر آن منطقه را از دست دادیم و کسی جانشین آنها نشد. مانند استاد پورعطایی، استاد درپور، استاد سلیمانی و … که کسی مانند آنها نشد.
روایتی را به خاطر می آورم که قرار بود به ابراهیم شریف‌زاده، خواننده موسیقی مقامی خراسان دکترای افتخاری و مدرک درجه یک هنری بدهند اما بعد که متوجه شده بودند که شغل ایشان تطهیر کننده است از دادن نشان درجه یک هنری به او خودداری کردند.
متاسفانه اهمیتی به هنرمندان موسیقی نواحی داده نمی‌شود. اگر نشان درجه یک هم به آنها می‌دهند کاری نمایشی برای بزرگ کردن خودشان است و کسی دلش برای هنرمندان موسیقی نواحی نمی‌سوزد.
مساله مهم دیگر نبود شاگرد خلفی برای عثمان محمدپرست است. من تاکنون ندیدم که کسی ادعا کند که شاگرد عثمان محمدپرست است و مضراب پخته‌ای از او شنیده باشم. شاید هم من کسی را ندیده‌ام اما اگر فرد شاخصی وجود داشت، همه ما او را می شناختیم. مثلا پسر حاج قربان دوتار ایشان را برداشت و روایت‌های او را ادامه داد تا سینه به سینه هنرش منتقل شود اما تا اکنون نشنیده‌ام که عثمان شاگرد شناخته شده‌ای داشته باشد که راه ایشان را رفته باشد و در دوتار آن منطقه شاخص باشد.