یاسر سیستانی نژاد-انسان موجودی اجتماعی است و برای ارتباط با اجتماع اطراف خود نیازمند وسایل ارتباطی است. ابتدایی ترین ابزار ارتباطی زبان است که بعدها با پیشرفت زبان در قالب ادبیات متبلور شد. در یک بازه زمانی طولانی ، شعر به عنوان یک رسانه برای انتقال پیام، عقاید و… کاربرد داشت. ابزارهای دیگری هم چون نقاشی و خط و… نیز در جهت ایجاد ارتباط به انسان مدد می رساند.
اما در عصر مدرنیته که قرن اخیر را شامل می شود، صنعت چاپ و به دنبال آن انتشار جراید، ارتباطات اجتماعی را تسهیل بخشید. سیاست هم که در دوران جدید شکل تازه خود را تجربه می کرد از جراید برای پیشبرد اهداف خود استفاده کرد. امروزه نیز سیاست، جدای از رسانه نیست. به ویژه آن که علاوه بر جراید، رادیو، تلویزیون، اینترنت، ماهواره و… نیز در زندگی بشر جای خود را باز کرده است. اکنون رسانه به منزله یک قدرت اجتماعی انجام وظیفه می کند. کارکرد و تاثیرگذاری ابزارهای رسانه ای در سیاست هم به امری انکار ناپذیر تبدیل شده است. مسوولان از طریق رسانه عملکرد خود را به ملت گزارش می دهند. مردم از طریق رسانه حرف خود را به گوش مسوولان مربوطه می رسانند. اما گاهی رسانه صرفاً جهت تبلیغات استفاده می شود. در ایام انتخابات، نامزدهای انتخاباتی برای معرفی خود و ارائه برنامه های شان از انواع ابزارهای رسانه ای استفاده می کنند. چه رسانه های سنتی مانند تریبون و منابر و…
طبیعی است که یک نامزد انتخاباتی برای جذب هر چه بیش تر آرا به انواع تبلیغات رسانه ای تمسک جوید؛ اما طرف دیگر انتخابات، مردم هستند. کسانی که رأی آن ها تعیین کننده است. آیا مردمی که باید با رأی خود تکلیف چهار سال مجلس یا دولت و… را معین کنند. صرف دیده شدن یک کاندیدا در رسانه های مختلف برای شان کافی و راضی کننده است؟مسلماً نه؟
حتی اگر یک کاندیدا هزینه هنگفتی را صرف نمایش خود در جعبه شیشه ای تلویزیون و یا پخش صدای خود از رادیو بکند و یا صحبت های خود را تیتر اول روزنامه ها بکند در واقع قدمی برای مردم برنداشته است بلکه نظر مردم را به نفع خود، جلب کرده است. اما این که چند درصد این حضورها به نفع مردم و برای مردم بوده است سوالی است که در جای خود باید مطرح شود.
سفرهای استانی رییس دولت های اصولگرای نهم و دهم را همه به یاد دارند. احمدی نژاد از همه فرصت ها برای حضور و تکرار چند باره نظرات خود استفاده می کرد. اما این تبلیغات چه قدر به نفع مردم بود؟ بسیاری از نمایندگان فعلی مجلس دهم در ماه های اخیر حضور رسانه ای خود را تقویت کرده اند و از هر فرصتی برای مطرح کردن نام خود در آستانه انتخابات بهره می برند. به عنوان مثال خانم لاله افتخاری نماینده اصولگرای مجلس همین هفته به با پدر مرحوم مرتضی پاشایی(خواننده معروف نسل جوان) دیدار کرده است. حال این دیدار چه مناسبتی دارد و یا چه گرهی از کار جامعه را قرار است بگشاید و یا اصلاً رسانه ای کردن این اتفاق چه کارکردی می تواند داشته باشد، از خود این نماینده باید پرسید.
این گونه رفتارها مختص لاله افتخاری نیست. در پاییز امسال هم که بیماری آنفلوآنزا شیوع پیدا کرده بود، صحن علنی مجلس شاهد واکنش شهباز حسن پور بود که از تریبون مجلس به عنوان رسانه خود استفاده کرد و به وزیر بهداشت و درمان هشدار داد که به جای فلان سفر به کرمان بیاید. وزیر بهداشت به کرمان آمد؛ اما پیش از رسیدن وی به کرمان آن چه که در فضای مجازی منتشر شد عکس های دو نفره برخی نمایندگان استان کرمان با وزیر بهداشت در هواپیما و حین سفر به کرمان بود.
در کرمان نیز هواداران حسن پور و پور ابراهیمی در فضای مجازی بر سر این که کدام نماینده، وزیر بهداشت را به کرمان آورده است بحث و جدل داشتند.
پور ابراهیمی نیز از جمله نماینده هایی است که همواره حضور خود در رسانه ها را حفظ کرده است. وی رسانه ای ترین نماینده استان کرمان است. پور ابراهیمی بارها در کانال های مختلف صدا و سیما در خصوص حوزه تخصصی خود صحبت کرده است. وی برای ارتباط با جماعتی که قرار است رأی شان را به سبد او واریز کنند از انواع دیگر رسانه ها نیز استفاده کرده است. این نماینده اصولگرا از حضور خود در ورزشگاه ها، تکایا، حسینیه ها، مساجد و… و به کارگیری تریبون های این مکان ها نیز غافل نمانده است. بدون شک این رسانه ها در شناساندن و مطرح کردن پور ابراهیمی در لایه های مختلف جامعه کرمان تاثیر داشته اما آیا این ارتباط به نفع مردم هم تمام شده یا تنها به جلب آرای مردم توسط پور ابراهیمی انجامیده است؟