شاید خودمان بهتر از همه می‌دانیم که گاهی مخاطبان از نوشته‌های ما عصبانی می‌شوند؛ از آنچه نوشته‌ایم و البته از آنچه ننوشته‌ایم (یا نتوانسته‌ایم که بنویسیم!) بسیاری مواقع ما محتوایی نداریم که مخاطبانمان علاقه دارند بشنوند و بسیاری مواقع حرفه‌مان اقتضا می‌کند نقل‌قول‌ها و مطالبی را منتقل کنیم که خوشایند هیچ‌کس نیست. اما این شغلی است که انتخاب کرده‌ایم و سختی‌هایش را هم به جان خریده‌ایم. امروز که روز خبرنگار نام گرفته است، بسیاری از اطرافیان و آشنایان به ما تبریک می‌گویند. هرچند تبریک روزی که به مناسبت شهادت یک خبرنگار (شهید محمود صارمی) به دست طالبان نامگذاری شده، بی‌معنی است و این تبریک را به حساب لطف و صفای اطرافیان می‌نویسیم. اما شاید به‌عنوان یک خبرنگار گاهی هم باید از جامعه و مخاطبانمان عذرخواهی کنیم. عذرخواهی از اینکه نتوانسته‌ایم آنطور که انتظار می‌رفت، صدای جامعه باشیم. از اینکه گاهی بخشی از جامعه را نادیده گرفته‌ایم، گاهی آنچه را که باید نتوانسته‌ایم بنویسیم و گاهی برای گذران زندگی، مجبور به سکوت بوده‌ایم. ما هم مانند همهٔ آدم‌ها اشتباه کرده‌ایم و اشتباه می‌کنیم و شاید بد نباشد به خاطر همهٔ ناخوشی‌ها و ناخوشایندهای شغلمان از مخاطبانمان عذرخواهی کنیم.
امروز روز خبرنگار است، ما جزئی از جامعه هستیم و قرار است زبان گویای جامعه باشیم. قرار است از شفافیت، صداقت، ظرفیت پذیرش انتقاد، قبول مسئولیت و پاسخگویی بنویسیم و بگوییم و این ارزش‌ها را در جامعه تقویت کنیم. پس شاید بد نباشد که امروز به مخاطبانمان بگوییم: «ببخشید که گاهی مجبورید ما را تحمل کنید!» و «ممنون از اینکه همراه ما هستید!»