کودک و بزرگسال نشسته‌اند به کنار هم گذاشتن خرده‌پارچه‌ها تا قابی از میان‌برش‌هایی درست کنند که قرار بود زباله شوند. این بخشی از تعامل پروژۀ «هناس» با مخاطبان است که «چیا جبری» تلاش می‌کند به‌وسیلۀ آن به مخاطبان نشان دهد چطور از خرده‌پارچه‌ها لباس تولید می‌شود و چطور می‌توان از میان زباله‌هایی که نفس زمین را تنگ می‌کنند، با خلق چیزی تازه، به زمین نفس تازه بخشید. جبری، مدیر پروژه، طراح و ایده‌پرداز این مجموعه، با همکاری «خاتون شهبازی» قصد داشتند در این مجموعه با گردآوری میان‌برش‌های کارگاه‌های کوچک، این مواد اولیه را به چرخۀ تولید بازگردانند و الهام‌بخش طراحان و تولیدکنندگان باشند تا آنها را از خطری که زمین و محیط زیست را تهدید می‌کند، آگاه کنند. «هناس»، به‌عنوان نخستین رویداد مُد و محیط زیست در ایران از ۲۶ تا ۲۹ دی‌ماه برگزار شد.

«بلوچ‌ بودن یعنی اینکه آنچه که تو هستی را نشناسند، یعنی اینکه سینما تو را کاراکتر منفی خطاب کرده، یعنی فکر می‌کنند تو همیشه اسلحه و مواد مخدر حمل می‌کنی. آیا ما این هستیم؟ گاهی بعضی از افراد وقتی سریال‌های بلوچی را می‌بینند، می‌گویند بلوچ‌ها اینقدر معمولی زندگی می‌کنند؟» اینها صحبت‌های «صادق سهرابی» بازیگر فیلم «خورشید آن ماه» است. فیلمی که از نشان دادن تصاویر تاریک فاصله می‌گیرد و چهره‌ای دیگر از مردم این قوم و زندگی‌شان را نشان می‌دهند. نشست نمایش و بررسی فیلم «خورشید آن ماه» که روز دوشنبه، ۲۵ دی‌ماه، در خانهٔ اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد، به همین موضوع اختصاص داشت.

پدرش گفته بود بی‌خودی طب نخوان، برو ادبیات بخوان؛ ببین پروین اعتصامی‌ چه شأن و مقامی‌ دارد: «آرزو داشت که من پروین اعتصامی ‌بشوم ولی نشدم.» چهار سال پیش «امیربانو کریمی» در گفت‌وگویی این جملات را در روایت از خودش گفته بود. زنی که سال ۸۳ به‌عنوان چهرهٔ ماندگار زبان و ادبیات فارسی برگزیده شد، بعد از مدت طولانی تحمل بیماری قلبی و ریوی و فرار از آلودگی پایتخت به ساری، روز یکشنبه، دهم دی‌ماه، در سن ۹۲ سالگی چشم‌هایش را برای همیشه بست تا سوگ زمستان امسال را طولانی‌تر کند.

نام نساجی مازندران سال‌هاست با اشک همراه است. این را وقتی روبه‌روی عکس‌ها می‌ایستی، همزمانی پیچیدن صدای سوت کارخانه و صدای سوت داور در زمین فوتبال، یادآوری می‌کند. سال‌هاست که کارگران کارخانه ساعت شش صبح روانهٔ کارخانه‌ نمی‌شوند و کارگرانش از روزهای رونق، فقط حسرت را به یاد دارند. نمایشگاه «نساجی، ای امید شهر خسته» با آثاری از «محمد کلانتری» در گالری «مدار موازی» که از ۲۴ آذر دایر شده و تا ۲۲ دی ادامه دارد، نمایشی از سرگذشت این شهر و کارخانه است؛ از «کارخانهٔ نساجی» تا «باشگاه فوتبال نساجی» قائمشهر؛ روایتی که بیش‌وکم دربارهٔ برخی دیگر از شهرهای صنعتی کشور هم صادق است.

دربارۀ فعالیت‌های حرفه‌ای «ناصر طهماسب» که در سکوت خبری به خاک سپرده شد

میان آسمان دودگرفتهٔ پایتخت و ترافیک خیابان، خاک از محوطهٔ تئاتر شهر بلند می‌شود. یکی گلایه می‌کند: «حوضچهٔ قدیمی را خراب کرده‌اند»، دیگری امیدوار است که «محلی برای اجراهای خیابانی» بسازند، اما هنوز روشن نیست تعیین «حریم» تئاتر شهر سرانجام چه نتیجه‌ای در پی خواهد داشت. دست‌کم شهروندان از آنچه قرار است روزهای آینده اتفاق بیفتد، بی‌خبرند. از روز شنبه فضای مجازی پر است از حرف‌های وزیر فرهنگ و ارشاد دربارهٔ اجرای تعیین حریم برای تئاتر شهر. حرفی که به ادعای او خواستهٔ هنرمندان از سال ۱۳۶۸ است و حالا بعد از کش‌وقوس‌های فراوان اجرای این طرح، قرار است اتفاق بیفتد. چیزی که «علی اعطا»، شهرساز و عضو سابق شورای شهر تهران دربارهٔ آن به «پیام ما» می‌گوید: «همهٔ اینها اقداماتی واپس‌گرایانه است که به‌جای توسعهٔ فضاهای عمومی شهر، عرصهٔ عمومی را تجزیه می‌کنند.»

نگاه و گذر از کنار یک اسباب‌بازی‌فروشی سطح شهر کافی است تا متوجه تنوع اسباب‌بازی‌های موجود برای کودکان و نوجوانان شوید؛ از عروسک انیمیشن‌های معروف گرفته تا بوردگیم‌های مختلف. اسباب‌بازی به‌عنوان یک محصول فرهنگی می‌تواند بر زندگی کودکان و نوجوانان تأثیر عمیقی بگذارد و ابزار رشد ذهنی و جسمی باشد. اما چقدر دربارهٔ اهمیت این موضوع آگاهیم و این صنعت در ایران در حال طی کردن چه مسیری است؟ آیا به اسباب‌‌بازی به‌عنوان یک ابزار مهم برای شکل‌گیری شخصیت کودکی توجه شده؟ کودکان با نیازهای خاص در این صنعت چه جایگاهی دارند؟ روز دوشنبه، بیستم آذرماه، سومین نشست از سلسله‌نشست‌های صنایع خلاق و توسعهٔ اجتماعی با عنوان «روندهای مصرف صنایع خلاق در جامعهٔ ایرانی» در خانهٔ اندیشمندان علوم انسانی برگزار و دربارهٔ این محورها و چالش‌های این صنعت گفته شد.

اجرای خود را با این جمله شروع کردند: «سرود یار دبستانی من، نسخهٔ کیک» و با عنوان گروه «ما گل‌های خندانیم» نسخه‌ای «طنز» از یک سرود انقلابی را خواندند. حالا بازنشر این کلیپ از روز جمعه در فضای مجازی انتقادهای گستردهٔ کاربران را به‌دنبال داشته و به اعتقاد آنان صداوسیما این سرود را مایهٔ «ابتذال» قرار داده است.