آیا اصولگرایان خواهان مشارکت حداقلی هستند؟

انتخابات، تنها راه انتقال قدرت در جوامع دموکراتیک است. شیوه ای منطقی، مردمی، دوستانه و… که به گردش نخبگان و اجرای برنامه های گروه های مختلف جامعه می انجامد. انتخابات، پس از انقلاب مشروطه در ایران نهادینه شد. مجالسی تشکیل شد که قدرت پادشاه را محدود می کرد و در چهارچوب قانون اساسی موجود به وظایف خود می پرداخت. اما اندک اندک انتخابات ها جنبه فرمایشی به خود گرفت و مجلس نیز کارکرد واقعی خود را در حاکمیت از دست داد.
با پیروزی انقلاب اسلامی در سال 57 نخستین انتخابات(رفراندوم) در ماه های آغازین انقلاب انجام گرفت و حکومت شاهنشاهی به جمهوری اسلامی تبدیل شد.
پس از آن نیز بارها و بارها انتخابات هایی در قالب انتخابات ریاست جمهوری، مجلس شورای اسلامی، خبرگان رهبری، و از نیمه دوم دهه هفتاد نیز انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا نیز اضافه شد. جدای از تفاوت این انتخابات ها و میزان تاثیر گذاری آن ها در کشور آنچه که در همه این انتخابات ها مشترک بود، آن بود که انتخابات برای تعیین سرنوشت مردم به دست خودشان است و برای همین مردم باید در تعیین سرنوشت خود مشارکت کنند. رای دادن وظیفه احاد ملت قلمداد شد و علما و مراجع تقلید نیز در آستانه انتخابات به امداد می آمدند و عباراتی مانند «تکلیف شرعی»،«واجب عینی» و… نیز چاشنی دعوت به رای دادن می شد و همه انرژی ها در جهت «حضور حداکثری» به کار گرفته می شد. در همه انتخابات هایی که تا کنون در کشور رخ داده است سوای از نتیجه انتخابات، شرکت حداکثری واجدان شرایط رای، یکی از افتخارات کشور بوده است و بابت این حضور از ملت تشکر شده است. اما در انتخابات هفتم اسفند امسال، بخشی از جناح اصولگرا اظهارات متفاوتی کردند. فردای روزی که خبر نتایج انتخابات به صورت قطره چکانی به رسانه ها رسوخ می کرد و نشان از پیروزی جناح اصلاح طلب در کشور داشت و از بازماندن لیست اصلاح طلبان به ویژه در تهران خبر می داد، عده ای بدون در نظر گرفتن قواعد دموکراتیک و جمله معروف« میزان؛ رای ملت است.» موج تهمت ها و توهین ها را نثار مردم پایتخت کردند. این روزها نیز موسی قربانی چهره اصولگرا اظهار داشت:«اگر آرای خاموش تهران که همان کسانی هستند که نگاهشان به غرب و ماهواره است در انتخابات شرکت کنند، اصلاح طلبان پیروز خواهند شد.» وی افزود:«اگر مشارکت در تهران 30 یا 35 درصد باشد که همان آرای سنتی انتخابات است، اصولگرایان در تهران پیروز هستند. اما اگر مشارکت بالای 45 درصد برسد معمولا اصلاح طلبان رای می آورند.»
حال با این اظهارات آیا می توان نتیجه گرفت که جناح اصولگرا خواهان مشارکت حداکثری است؟ وقتی که حتی رای مردم را نه نتیجه بینش خود آن ها بلکه تحت القائات رسانه های غربی و ماهواره می دانند و معتقد هستند که حضور اکثریت همواره به شکست آن ها می انجامد، می توانند از مشارکت حداکثری مردم در انتخابات خرسند باشند؟ در این جا اصولگرایان در یک تناقض گیر می افتند که بین مشارکت حداکثری مردم و پیروزی خود یکی را انتخاب کنند. اما پرسش دیگری که برای مردم پیش می آید این است که عملکرد این جناح و نحوه رفتار آن ها با مردم در طول این سال ها چگونه بوده است که حضور حماسی مردم باعث شکست آن هاست؟ اصولگرایان با تکرار این پرسش و تلاش برای یافتن پاسخی برای آن می توانند در سال های آتی مشارکت حداکثری را به نفع خود بدانند و گرنه با توهین و اتهام نه تنها کسی به آن ها رای نخواهد داد بلکه رای حداقلی و سنتی خود را هم از دست خواهند داد.