پیام ما؛ رسانه توسعه پایدار ایران | ما می‌توانیم

ما می‌توانیم





۱۲ بهمن ۱۳۹۴، ۱۳:۴۶

ما می‌توانیم

به کوشش عرفان زارعی

اندر احوالات داشتن گوشی هوشمند آورده‌اند که این گوشی‌ها بواسطه داشتن سیستم عامل تقریبا یک کامپیوتر جیبی هستند در نتیجه می‌شود با آن‌ها بازی کرد، در سایت‌های فکاهی ولطیفه چرخید، در گروه‌های وایبر و تلگرام درباره بزرگی‌های کوروش کبیر کل‌کل نمود و از همه مهم‌تر می‌توانیم این مواردی که ذکر می‌نمایم را با خیال راحت انجام دهیم:
می‌توانیم بدون اجازه از مردم از آنها عکس بگیریم و با ذکر نظریات جالب و خوب و جادارمان در شبکه‌های اجتماعی به نمایش عموم بگذاریم تا همگان بدانند که ما چقدر فان و با نمک و شادی آوریم.
می‌توانیم صدای مخاطب را از پشت تلفن بدون هماهنگی با او ضبط کنیم و در موقعیت‌های خاص مخاطبان خاص و عام را تهدید کنیم به شفاف سازی در رابطه با گفته‌های پیشین ایشان پشت تلفن .
می‌توانیم وقتی بعد از مدتها با چند تن از دوستان قدیمی دور هم جمع شدیم دائم با گوشی صحبت کنیم و تا مکالمه‌ای تمام می‌شود مکالمه بعدی را آغاز کنیم و بدون توجه به فرد حاضر پشت‌سرهم پیامک بدهیم و بخوانیم تا دوستان قدیمی فکر کنند که ای وای ما چقدر انسان‌های بزرگ و معروفی شده‌ایم و به قول شاعر معاصر صدتا طرفدار داریم دم‌مون گرم/ذهن گرفتار داریم دم‌مون گرم.(هرچند آن دوستان هم می‌توانند فکر کنند ما انسانهای متظاهری هستیم و به اندازه نیم ساعت هم ارزش برای دوستان قدیمی‌مان قائل نیستیم)
می‌توانیم در تاکسی و یا اتوبوس وهرجای عمومی دیگر خیره‌خیره به صفحه گوشی دیگران نگاه کنیم وحالا چه مشغول بازی باشد و چه پیامک دادن به معشوق دور از ولایت فرقی برایمان نداشته باشد تا او باشد اینقدر سرش را در گوشی فرو نکند و گاهی مثل برخی از دوستان پیشنهاد‌هایی هم از قبیل اینجوری نمی‌تونی این مرحله رو بری/اینجا قایم شو بعدش بپر/ از اون زیر برو/و حتی بهش رو نده بگو اصلا نمی‌خوام اونچه که زیاده دخترخوب دم بخت .
می‌توانیم از غفلت دوستی استفاده کنیم و بعد از برداشتن تلفن همراهش پیامک‌هایش را بخوانیم تا بعدا بتوانیم با استفاده از بعضی از جملات سربسرش بگذاریم که همه بدانند کماکان چقدر فان هستیم .
می‌توانیم در گوشی همان دوست شماره دوست صمیمی و پدرزنش را با هم عوض کنیم تا جک‌ها و شوخی‌های پیامکی‌اش را بفرستد برای پدر خانم‌ش تا اوقات او هم به خوشی بگذرد لطیفه که فقط مال جوان‌ها نیست.
می‌توانیم حالا که این دوستمان خیلی غافل است زنگ گوشی‌اش راهم عوض کنیم تا درمیان جمع گوشی‌اش فریاد سر بدهد واویلا لیلی دوست دارم خیلی.
در شماره‌های بعدی از دیگر ‌توانایی‌های تکنولوژیک‌مان برایتان می‌گویم باقی بقایتان.

به اشتراک بگذارید:





پیشنهاد سردبیر

نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *