اگر نظام سلامت فرو ریخت، اقتصادی برپا نخواهد ماند

با همه‌گیری کووید 19 در ایالات متحده، گروه‌هایی از جامعه مدنی اقدام به ساخت وسایل ایمنی (ماسک) و توزیع آن بین نیازمندان کردند. داده‌های مورد نیاز این مقاله از طریق تکمیل 662 پرسشنامه محقق ساخته و 78 مصاحبه نیمه‌ساختاریافته در فاصله جولای 2020 تا ژانویه 2021، با سازندگان داوطلب تجهیزات حفاظت شخصی، تهیه و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در این مقاله مشخص شده که سیاست دولت فدرال در رابطه با بحران همه‌گیری کووید۱۹ چه چشم‌اندازی در آن کشور ایجاد کرده‌است؟ و نظر شرکت‌کنندگان در مطالعه و تولید‌کنندگان تجهیزات حفاظت شخصی (ماسک) در این باره چه بوده است؟

این تحقیق، نتایج واکنش‌های اولیه جامعه مدنی به همه‌گیری کووید 19 در ایالات متحده را مستند می‌کند. تحقیق نشان می‌دهد که داوطلبان و گروه‌های جامعه مدنی همزمان با تلاش برای کاهش برخی از مشکلات اجتماعی بسیار نامطلوب مرتبط با همه‌گیری کووید۱۹، در ایالات متحده، نئولیبرال‌سازی را به چالش کشیدند.
استراتژی حکمرانی از بالا بر اساس تئوری نئولیبرال در کشورهایی مانند ایالات متحده آمریکا و بریتانیا از دهه 1980، به‌طور انتخابی مسئولیت‌های دولتی را به شیوه‌های نامتوازن، کنار گذاشته و گسترش می‌‌دادند تا تداوم انباشت ثروت توسط منافع خصوصی را تسهیل کند. مقررات‌زدایی از بازارهای مالی، جهانی کردن استراتژی‌های تولید و کاهش مکرر برنامه‌های رفاهی، افزایش مالیات‌ها و عدم حمایت از نیروی کار در پی نئولیبرالیزه کردن، جوامع را با چالش‌های جدیدی مواجه کرد.

بسیاری از سازندگان داوطلبانه ماسک در آمریکا نشان دادند که اولویت دادن به سود بر رفاه مردم غیراخلاقی است، و آنها عموماً بر اینکه پاسخ‌های فدرال به همه‌گیری به شدت ناکافی است، پایبند بودند. برخی حتی به صراحت به نارضایتی شدید خود از فعال شدن جامعه مدنی برای تولید و توزیع داوطلبانه ماسک اشاره کردند

نئولیبرال‌سازی با تلاش‌هایی برای خصوصی‌سازی برنامه‌ها و خدمات اجتماعی همراه است و به طور منظم خدمات رفاهی، آموزشی و بهداشتی را «برون‌سپاری» کرده است، به ویژه در مکان‌هایی که سیاست ریاضت اقتصادی را پس از بحران مالی جهانی 2008 اجرا کرد. جامعه مدنی که نه بخشی از نهادهای دولتی هستند و نه نهادهای انتفاعی، شامل افرادی می‌شود که در جوامع خود و سازمان‌های گسترده‌ای مانند کلیساها و سازمان‌های غیرانتفاعی داوطلب می‌شوند. با انتقال مسئولیت بیشتر به جامعه مدنی، حامیان نئولیبرال معتقدند که نهادهای دولتی می‌توانند هزینه‌های بیهوده را کاهش دهند و درعین حال به افراد و گروه‌ها قدرت می‌دهند تا از مهارت‌های تخصصی خود برای رسیدگی خلاقانه به مشکلات در جوامع خود استفاده کنند. در این رویکرد، داوطلبان و گروه‌های جامعه مدنی به‌عنوان «داروی جادویی» یا «نوش دارو»، به تصویر کشیده می‌شوند که می‌توانند به طور موثر به مسائل اجتماعی پیچیده مانند بیکاری، ناامنی غذایی و بلایای اجتماعی، اکولوژیکی رسیدگی کنند.
طرفداران ارائه خدمات به وسیله جامعه مدنی اصرار دارند که گروه‌های جامعه مدنی با ارائه خدمات به جوامع خود می‌توانند به ایجاد پیوندهای اجتماعی جدید، تقویت شبکه‌های موجود و بسط شهروندان متعهد کمک کنند. علیرغم فردگرایی و رقابتی که در ایدئولوژی‌های نئولیبرال اهمیت دارد، هنوز هم باید بتوان جوامعی از شهروندان فعال را که با احساس همبستگی در محیط‌های نو‌لیبرالیزه به هم پیوند خورده‌اند، ممکن ساخت. در ماه‌های اولیه همه‌گیری، سازندگان داوطلب ماسک، منابعی را برای رفع نیاز به وسیله ساده جمع‌آوری کردند. شبکه‌های اجتماعی برای شناسایی نیازها و ارائه ماسک به افراد، بیمارستان‌ها، مشاغل و مدارس خدمت می‌کردند.
پاسخ‌های ایالتی به کووید 19 در ایالات متحده تفاوتی نداشت. تعطیلی مشاغل به دستور دولت، تمرکز مداوم ثروت را مختل کرد، در حالی که افزایش مزایای بیکاری با عقب‌نشینی مداوم برنامه‌های رفاه اجتماعی تحت حمایت دولت در تضاد بود. با این وجود، استراتژی‌های حکومت‌داری نئولیبرالی طولانی‌مدت و معاصر برای واکنش‌های سطح فدرال و ایالتی به همه‌گیری مهم بود.
شروع فاجعه، از سطوح محلی تا فدرال، دهه‌ها کاهش زیرساخت‌های بهداشت عمومی در ایالات متحده توانایی‌های نهادهای دولتی را برای مقابله موثر با ویروس تضعیف کرد. ذخایر استراتژیک ملی تجهیزات ایمنی شخصی که برای اجرای یک رژیم نظارتی کارآمد آماده نبود، پس از عدم تکمیل مجدد در پی استفاده‌های قبلی مانند همه‌گیری آنفلوانزای خوکی در سال 2009 به سرعت تخلیه شد.
پاسخ‌های دولت معاصر نیز از طریق نئو‌لیبرالیزاسیون مشخص شد. برخی از سیاستمداران تعطیلی کسب و کارها را به چالش کشیدند، یا به کلی از اجرای آن امتناع کردند، به این دلیل که تولید اقتصادی باید بر همه ملاحظات دیگر، حتی خود زندگی، اولویت داشته باشد. دن پاتریک، معاون فرماندار تگزاس، استدلال کرد که «شهروندان سالخورده برای جلوگیری از اختلالات اقتصادی مایل به مرگ هستند». امتناع برخی از مقامات از اجباری کردن ماسک صورت نیز به دنبال این استدلال نئولیبرالی بود که افراد، و نه نهادهای دولتی، باید مسئول مدیریت خطرات سلامتی باشند حتی اگر آنها تهدیدات بهداشتی ناشی از کووید19 را تصدیق کنند، بسیاری از فرمانداران جمهوری‌خواه به طور منظم برای توجیه اجتناب از دستورات اجباری ماسک به «مسئولیت شخصی» استناد می‌کردند
زنجیره‌های تولید جهانی دقیقاً زمانی که تقاضا برای ماسک و سایر لوازم ایمنی شخصی افزایش یافت، توسط همه‌گیری مختل شد. دولت فدرال ایالات متحده به جای اجرای یک استراتژی ملی هماهنگ برای تولید، خرید و توزیع ماسک، مسئولیت‌های تدارکات را به ایالت‌ها، مشاغل خصوصی و مصرف‌کنندگان فردی واگذار کرد. رقابت شدیدی برای تولید ماسک شکل گرفت. فرماندار آرکانزاس اعلام کرد: «این به معنای واقعی کلمه یک جنگل جهانی است که ما اکنون در آن رقابت می‌کنیم». جارد کوشنر، داماد و مشاور ترامپ، وقتی در یک جلسه غیررسمی کارگروه کووید 19 از او پرسیده شد که آیا دولت فدرال مداخله خواهد کرد یا خیر، ظاهراً چنین گفت: بازارهای آزاد این مشکل را حل خواهد کرد. این نقش دولت نیست.
هنگامی که آشکار شد نه طرح‌های دولتی و نه کسب‌وکارهای خصوصی نمی‌توانند خواسته‌های ایمنی شخصی را برآورده کنند، از افراد و گروه‌های جامعه مدنی خواسته شد تا مقادیر زیادی از این تجهیزات تولید و توزیع کنند. بیمارستان‌ها، خانه‌های سالمندان، مدارس و زندان‌ها شروع به درخواست کمک‌هایی از این دست از عموم مردم از طریق تلویزیون و پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی کردند و سازندگان شروع به دریافت درخواست‌هایی از خانواده، دوستان و همکاران کردند.
یک زن سفیدپوست 50 ساله که در ساحل غربی آمریکا زندگی می‌کرد، توضیح داد: «من با گروه‌های محلی در ارتباط بودم که سعی می‌کردند تا به محض اینکه مشخص شد آنها به ماسک‌ها نیاز دارند، ماسک‌ها را بسازند و بین کارگران نیازمند توزیع کنند.» یک مرد 30 ساله که در جنوب زندگی می کرد، انگیزه‌های خود را «ترکیبی از حمایت از جامعه من و حمایت از همسر و دوستانم که ماسک‌های پارچه‌ای درست می‌کردند و به ابزارهایی برای روند کمک به مردم نیاز داشتند»، توصیف کرد.
داون، یک زن سیاه‌پوست 40 ساله که در ساحل شرقی زندگی می‌کند و برای خانواده‌اش ماسک می‌دوخت تا بتواند از رقابت با بیمارستان‌ها برسر ماسک اجتناب کند، وقتی درمصاحبه‌اش از او پرسیده شد که چگونه پیش‌بینی می‌کند در مورد همه‌گیری در پنج یا ده سال آینده صحبت کند، توضیح داد:
من می‌گویم اگر آنقدر خوش‌شانس باشم که از آن جان سالم به در ببرم (که روی آن حساب نمی‌کنم)، می‌گویم زمانی بود که دولت سعی کرد ما را بکشد. رئیس جمهور ما سعی کرد ما را بکشد. و ما به عنوان یک ملت، به عنوان یک کشور، باید تلاش می‌کردیم و با آن مبارزه می‌کردیم. در حال حاضر مشخص نیست که آیا ما موفق خواهیم بود یا نه. اما یک تلاش و بسیج پیرامون کووید ۱۹ صورت گرفته‌است، که قبلاً ندیده بودم.
این گروه با پیوند دادن افرادی که به فناوری‌های مختلف و مجموعه مهارت‌های منحصربه‌فردی که شامل خیاطی با دست و ماشین، چاپ سه بعدی، جمع‌آوری کمک مالی، هماهنگی داوطلبان و طراحی پلت فرم آنلاین، دسترسی داشتند، مشترکات را تمرین کردند تا گرد هم آیند و کار مدیریت و تولید مقادیر زیادی تجهیزات دفاع شخصی را انجام دهند.
خشم در برابر «چشم‌انداز جهنمی نئولیبرال»
سازندگان ماسک و لوازم ایمنی در برابر ویروس نشان دادند که تلاش‌های آن‌ها از مسئولیت شخصی برای کمک به افراد نیازمند سرچشمه می‌گیرد، و اکثریت قریب به اتفاق از نئولیبرالیسم استقبال نکردند. سازندگان به طور معمول نارضایتی‌ها را از برخی اصول ایدئولوژیک نولیبرالیسم به شدت ابراز می‌کردند. احساسات منفی در مورد افزایش قیمت‌ها نشان‌دهنده امتناع مشترک سازندگان از پذیرش دکترین نئولیبرالی بود که سود باید بر مردم اولویت داشته باشد. سازندگان همچنین انتقادات شدیدی را علیه نهادهای دولتی به دلیل اتکا به داوطلبان و فعال نبودن بیشتر در واکنش به همه‌گیری مطرح کردند.

سازندگان داوطلبانه ماسک در آمریکا به طور کلی ناامیدی قابل توجهی را از اینکه نهادهای فدرال به طور فعال‌تر به همه‌گیری واکنش نشان نمی‌دهند، ابراز کردند. واژگانی مانند اسفناک، وحشیانه، هولناک، شرم‌آور، جنایتکار، بی‌کفایت، وحشتناک، فاجعه، نفرت‌انگیز و شرم‌انگیز پاسخ‌ سوال‌هایی بود که معمولاً از سازندگان در مورد نظرات آن ها در مورد پاسخ رهبران سیاسی، ملی به همه‌گیری پرسیده می‌شد. پرزیدنت ترامپ و حامیان حزبی او در سنا هدف دائمی چنین اظهاراتی بودند

بیزاری سازندگان از اولویت‌بندی سود به ویژه زمانی آشکار شد که آنها از افرادی که تصور می‌شد افرادی هستند که به قیمت گران ماسک و سایر لوازم شخصی مقابله با کرونا خریداری می‌کنند، انتقاد کردند. یک زن سفیدپوست 50 ساله در ماونتین وست، که با بیش از 200 عضو صنف محلی لحاف برای تولید هزاران ماسک کار می‌کرد، نمونه‌ای به یاد ماندنی را در توضیح دلیل ساختن ماسک ارائه کرد. او با تاکید بر مخالفت خود با همبستگی کار اجتماعی توسط منافع خصوصی، نوشت:
من تا مارس ۲۰۲۰ در فروشگاهی کار می‌کردم. بعد آنها مرا اخراج کردند. وقتی کرونا شایع شد فهمیدم از همه هم‌صنفی‌هایم خواسته‌اند تا داوطلبانه ماسک تولید کنند ولی خودشان آن را در بازار بسیار بیشتر از قیمت تمام شده آن می‌فروختند. با توجه به نیاز باورنکردنی به ماسک مخصوصاً در اوایل همه‌گیری، از نیروی کار داوطلبانه سوء‌استفاده می‌شود فکر می‌کردم که آن‌ها برای فروش ماسک‌های سودآور به خصوص زمانی که از نیروی کار داوطلبانه استفاده می‌شود، گستاخی زیادی دارند، بنابراین تصمیم گرفتم ماسک‌هایی بسازم و اهدا کنم تا مردم مجبور نشوند آنها را از این افراد بخرند.
اگرچه تعداد معدودی از سازندگان نشان دادند که واکنش دولتی به این بیماری همه‌گیر سخت بوده است، اکثر آنها بر مقاومت قابل توجه در برابر این اصل نئولیبرالی تاکید کردند که نهادهای دولتی نباید نقش اصلی را در شرایط اضطراری ملی ایفا کنند. یک زن سفید پوست 40 ساله در ساحل غربی در پاسخ به سوال پرسشنامه در مورد اینکه چرا شروع به ساخت ماسک کرد، نوشت: «زیرا این کشور نمایشی چرند است و برای پاسخ به بحران به داوطلبان متکی است.» یک زن آسیایی 30 ساله در ساحل شرقی این احساسات را در پرسشنامه منعکس کرد:
«دولت باید برای تامین ماسک و ارائه رایگان و سریع اقدامات بیشتری انجام دهد. این مضحک است که یک فرد (من) برای رفع نیاز بیمارستان‌هایی که در صورت بیماری شما را ورشکست می کنند، برده می شود. من برای کمک به پرستاران و پزشکان به عنوان یک فرد ماسک اهدا می‌کنم، اما این که بیمارستان‌ها و مراقبت‌های بهداشتی خصوصی شده‌اند، به درد من نمی‌خورد.»
سازندگان داوطلبانه ماسک در آمریکا به طور کلی ناامیدی قابل توجهی را از اینکه نهادهای فدرال به طور فعال‌تر به همه‌گیری واکنش نشان نمی‌دهند، ابراز کردند. واژگانی مانند اسفناک، وحشیانه، هولناک، شرم‌آور، جنایتکار، بی‌کفایت، وحشتناک، فاجعه، نفرت‌انگیز و شرم‌انگیز پاسخ‌ سوال‌هایی بود که معمولاً از سازندگان در مورد نظرات آن‌ها در مورد پاسخ رهبران سیاسی، ملی به همه‌گیری پرسیده می‌شد. پرزیدنت ترامپ و حامیان حزبی او در سنا هدف دائمی چنین اظهاراتی بودند.
هنگامی که در پرسشنامه پرسیده شد که آیا افراد، گروه‌ها و یا سازمان‌هایی باید در پاسخ به همه‌گیری اقدامات بیشتری انجام دهند، یک زن سفیدپوست 50 ساله در ساحل غربی که با سازمان‌های داوطلب محلی برای ساخت و توزیع تماسک کار می‌کرد، پاسخ داد: واکنش دولت در سطح فدرال رقت‌انگیز بوده است. در حالی که واکنش جامعه بسیار خوب بود، اما نباید ضروری می‌بود. دسترسی به ماسک باید از طریق انبارهای فدرال ممکن ‌بود.
داون، می گوید: «دولت آنقدر بد من را شکست داده است که باید این کار را انجام دهم.» این که «من چاره ای جز انجام این کار برای نجات جانمان ندارم». و این احساس در ابتدا بود. سپس این شد که «دولت من در تلاش است مرا بکشد». تلاش فعالانه برای کشتن شهروندان خود با ارائه نکردن هیچ نوعی از ماسک، با ربودن محموله‌ها و همه چیزهای دیگر که ادامه دارد، غم و اندوه زیادی در این روند ایجاد کرده است، زیرا شما باید این کار را بر اساس این واقعیت انجام دهید که کسی واقعاً می‌خواهد شما بمیرید. شاید گفتن این حرف مبالغه‌آمیز و مضحک به نظر بیاید، اما وقتی حدود ۱۵۰هزار نفر کشته شدند که کاملاً قابل اجتناب بود، هیچ راه دیگری برای توصیف آن وجود ندارد.»
به تدریج، تلاش‌های جامعه مدنی و تلاش‌های مشترک به برآوردن نیازهای افرادی که بیشتر به دلیل خصوصی‌سازی به حاشیه رانده شده‌اند، متمایل شد. زندانیان، گروه‌های بومی، کارگران در مشاغل با حداقل دستمزد و جمعیت‌های بدون مسکن، رایج‌ترین این گروه‌ها بودند.
با وصف آنچه خواندید باید گفت مردم در ایالات متحده به طور داوطلبانه ساخت ماسک و لوازم ایمنی شخصی در برابر کرونا را انجام دادند تا کمبودهایی را که دردهه‌ها نئو‌لیبرالیزاسیون تشدید شده بود، برطرف کنند. بخش عمده‌ای از سازندگان از مفهوم‌سازی‌های نئولیبرالی شهروندی استفاده کردند، زمانی که نشان دادند افراد خودکفا باید هر زمان که می‌توانند به دیگران در جوامع خود کمک کنند که یک شمول محدود و نامنظم از نئولیبرالیسم بود. بسیاری از سازندگان داوطلبانه ماسک در آمریکا نشان دادند که اولویت دادن به سود بر رفاه مردم غیراخلاقی است، و آنها عموماً بر اینکه پاسخ‌های فدرال به همه‌گیری به شدت ناکافی است، پایبند بودند. برخی حتی به صراحت به نارضایتی شدید خود از فعال شدن جامعه مدنی برای تولید و توزیع داوطلبانه ماسک اشاره کردند.