باد سلام می‌کند
سرو قیام می‌کند
این جمله حکایت ماست در این زمان حاضر. زمانی که ما میپنداریم همه چیز آرام است
ولی هیچ چیز سر جای خودش نیست. گمان میبریم با اندکی پول که به عنوان گذران لحظاتی اندک که شاید شادی و نشاطی را که در
خواب دیده ایم را برایمان به ارمغان بیاورد سپری میکنیم.ولی دریغ…. دریغ از اینکه همان شادی را در خواب میبینیم.
هرشب را با این امید که فردا روز دیگریست با رویکردی دیگر سر بر بالین میگذاریم ولی افسوس که فردایی که انتظارش را می کشیم. فردا نیست بلکه همین امروز است ولی با نامی دیگر.همان غصه ها همان دردها همان امیدواریهای واهی که شاید تسکین درد باشد.
باد میآید و یا بهتر بگوییم اول آرام میوزد ولی کم کم بر ما و زندگی ما میتازد. همه با آمدنشان اتظار ویرانی همه چیز را میکشند ولی نمیدانند که باد با این وزیدنش گرده افشانی میکند و همین گرده افشانی ها در گذران زمان درختانی تنومند را از خاک می رویانند که در مقابل بادهای آینده با استقامت تر ایستادگی می کنند. و همچون سرو خم به ابرو نمی آورند و همچنان استقامت میکنند.
زندگی سخت است ولی همین وجود بادهاست که کمک می کند راحت تر بتوانیم با تغییرات کنار بیاییم . باید همیشه این جمله را مد نظر بگیریم که با سلام باد قیام سرو حتمی است.