آرزوهای یک تغار

یاسر سیستانی نژاد

طنزیماتچی

تغارجان؛ به قلهی تغار کوه چشم دوخته بود.

-تغارناز!

-جانم!

– من هنوز با تغارستان آشنایی ندارم. برنامهای هم برای آیندهام ندارم. به نظرت باید چه کار کنیم؟

-میریم پیش بابام و باهاش مشورت میکنیم.

-موافقم. اما دوست دارم آیندهام رو با دستای خودم بسازم. خودم تصمیم بگیرم. خودم…

-آره عزیزم. درکت میکنم. امیدوارم به آرزوهات برسی.

تغارجان؛ چشم از تغارکوه برداشت و به درخت کشکی که در همان نزدیکی بود، خیره شد.

-تغارناز!

-جانم!

-دوست دارم باغبانی کنم. میخوام باغ بزرگی داشته باشم. با درختای کشک سر به فلک کشیده!

-الااااهی!

-روزا زیر سایهی درختا بشینم و تغارکوه رو نگاه کنم. در آرامش! بیهیاهو!

-منم دوست دارم که تو آرامش داشته باشی.

تغارجان؛ پنجه بر زمین زد و مشتی خاک برداشت.

-چه خاک خوشرنگی داره این سرزمین!

-آره، خیلی.

-میخوام با همین خاک برای خودمون تغاردان بسازم. چل ستون چل پنجره!

– امیدوارم به آرزوهات برسی!

تغارجان؛ خاکها را روی زمین ریخت. تغارنامهاش را باز کرد.(نام: تغار/ نام پدر زن:تغارخان/ …) تغارجان اهل تغارستان شده بود. از سرزمین آدمها رها شده بود. در ذهن برای خود آیندهای روشن را ترسیم میکرد. دور و برش را پر از تغارچه میدید. تغارچههایی که توی تغارنامهشان نوشتهبود:(نام پدر: تغارجان)  تغارجان؛ چشم از تغارنامه برداشت و به صورت تغارناز زل زد:

-تغارناز!

-جانم!

-تو دوست داری اسم اولین تغارچهمون رو چی بذاریم؟

-هنوز بهش فکر نکردم. باید با بابام مشورت کنیم.

-یعنی برای انتخاب اسم تغارچهمون هم باید با تغارخان مشورت کنیم؟

-خُب، آره دیگه! اینجا رسم بر اینه!

-چه آداب و رسومی دارین تغارناز!

-آره، امیدوارم به آرزوهات برسی!

تغارجان؛ با تعجب به تغارناز نگاه کرد و گفت:

-کدوم آرزو؟ من که آرزویی نکردم.

– اِ جدی میگی؟ من خیال کردم هنوز داری آرزوهات رو به زبون میاری!

-نه دیگه! همینا هم برآورده بشه کلّی دستمون جلوئه!

-پس امیدوارم آرزوهات با مشورت بابام برآورده بشه!

تغارجان؛ نگاهی به تغارناز انداخت و به زمین چشم دوخت. در حال تحلیل آخرین جملهی تغارناز بود.