دیپلماسی همگانی

یدالله اسلامی

۱۲ شرط پامپئو و ۱۵ شرط ظریف نوعی گفت‌وگو در فضای همگانی است.گفت‌وگو و مذاکره به معنای پذیرفتن تمام و کمال همه پیشنهادها نیست. بلکه به میان آوردن اختلافات و مشکلات و کاستن از افزایش آن‌ها و یافتن راه برای حل مرحله‌ای پاره‌ای از آن‌ها است. یادداشت ظریف در پاسخ پامپئو یعنی پرداختن و بیان روشن خواسته‌ها. دو طرف خواسته‌های خود را از یکدیگر آشکارا و روشن بیان کرده‌اند. نه امکان اجرایی شدن شرایط پامپئو وجود دارد و نه شروط آقای ظریف میدانی برای اجرا پیدا خواهند کرد. ولی با این همه هر دو خواست‌های خود را بیان کرده‌اند. یعنی آقای ظریف هم پاسخ دادن به همتای آمریکایی خود را با روشی مناسب با روش در پیش گرفته توسط وزیر خارجه آمریکا  در پیش گرفته است. نوشتن یادداشت در برابر سخنرانی را  روشی درست یافته است و سعی نکرده که بگوید چیزی نشنیده است. طبیعی است که معانی و مفاهیم در نوشتار عمیق‌تر و دقیق‌تر از سخنرانی است هر چند سخنرانی هم براساس مشاوره و برنامه ریزی و کارشناسی انجام می‌شود .خب تا اینجای کار درخواست‌های دوطرف روی میز قرار گرفته است.  ۱۲ دربرابر ۱۵. خب می‌توان همین مسیر را ادامه داد یعنی آقای پامپئو هم اقدام به پاسخ دادن کند یعنی دوری از نامه نگاری و سخنرانی روش ارتباط بین دو طرف شود. این به معنای رد گفت‌وگو نیست بلکه همزمان با بیان خواسته‌ها افکار عمومی را هم وارد گفتگوها کردن. این یعنی تکیه بر دیپلماسی همگانی.یا می‌توان در سطوح گوناگون بر همین محورها اقدام به گفت‌وگو کرد. گفت‌وگو به معنای تسلیم و وادادگی نیست. در دنیای سیاست سازش هم به معنای تسلیم شدن نیست. گفت‌وگو راهی برای بیان روشن و درست خواسته‌ها و غلبه بر کاستی‌هاست. همه این‌ها باید بر تکیه دانش و شناخت دقیق و فهم روشن از مناسبات بین‌المللی و شکل گیری ساختارهای قدرت باشد .