دانش آموز؛ روزت مبارک

امروز روز توست. پس باید جشن گرفت، برایت هدیه خرید. ترجیحا کتاب، یا چیزی که با علم و آموزش در ارتباط باشد. چون تو، قشر در حال آموزش برای کسب حرفه سازنده مملکت در آینده هستی. باید ساعت ها درباره تو، آینده تو، آموزش تو …و کلا تو؛ سخنرانی کرد.
واقعا نمی دانم دقیقا چه باید برایت بنویسم. انگار برای اولین بار دستم بسته است. برای تو که با کتاب و واژه و قلم به قیمت از دست دادن چهره ات و سوختگی عمیق، با تحمل سرما، عبور از رودخانه و کباب شدن در گرما و تفت شدید هوا در کانکس های غیر استاندارد آشنا می شوی. چه می گویم؟!… تو هنوز معنای استاندارد را به خوبی نمی دانی، حقیقتش را بخواهی من هم نمی دانم.
رسمش این است که نطق کنم. نکاتی را به تو گوشزد کنم. پس بگذار طبق رسم، عمل کنیم. تو باید در آموزش های مهار و فرار از آتش شرکت کنی و همچون آتشنشانی خبره از پس بخاری آتش گرفته، بربیایی. تو باید خوب تمرین کنی که در برابر حوادث ناخواسته دستپاچه نشوی. باید بدانی که حصار پنجره برای امنیت توست حتی در ساختمان همکف ؛ پس در زمان حادثه دست و پا گیر نیست. قبول کن که تنبیه بدنی یک تکنیک روانشناسانه و عالی برای تربیت توست حتی اگر «لگد» باشد. تو خودت را نگران نکن. کمیته ای هست که از حقوق تو دفاع کند. تو حق و حقوق زیادی داری؛ یکی از آن ها این است که اگر خدای نکرده دچار از دست دادن عضو یا حتی فوت در حین تحصیل شدی غرامت خیلی خوبی را به خانواده ات پرداخت می کنند. غرامت مبلغی است که به طرف حادثه دیده پرداخت می شود غرامت می‌تواند شامل پرداخت پول نقد، بازسازی، جایگزینی و تعمیرات باشد. البته همان طور که باید یاد گرفته باشی انگشتان قطع شده دست را در اثر سوختگی شدید نمی توان بازسازی کرد؛ اماااا مبلغ نقدی غرامت را می توان کمپوت و شکلات و بستنی خرید و البته کتاب درسی و آموزشی. اگر در شهر درس می خوانی پدرت را توجیه کن که هزینه بالای درخواستی مدرسه در راستای آموزش های عمیق و پرباری است که خودت در جریانشان هستی.
سعی کن با خانواده ات ارتباط عمیق تری برقرار کنی. به خانواده ات اعتماد کن. اعتیاد یک بیماری روانی است که تنها محدودیت عاطفی و روانی ایجاد می کند. اگر کمی تحمل کنی بزرگ می شوی و فراموش می کنی درد جای سیگار روی بدنت را، فریادها و کتک ها را و وعده خریدن دوچرخه در قبال نمره بیست. آن ها پدر و مادر تو هستند. خانواده مقدس تر از این حرف هاست. تو خودت زمانی پدر خواهی شد. مادر خواهی شد و فرزندت را مطابق سلیقه و افکار خودت تربیت خواهی کرد و می فهمی که جایزه نمره بیست، دوچرخه نیست. تو می توانی خودت وظیفه پدر و مادری را به عهده بگیری و گلیمت را از آب بیرون بکشی برای آینده ات هم خوب است. می توانی بزرگ که شدی واقعیت زندگیت را از دیگران پنهان کنی. پرخاشگری تو باعث آشفتگی و بر هم خوردن آرامش اطرافیانت می شود درست است که کمبود فضای طبیعی برای بازی و تفریح تو به علت آپارتمان نشینی می تواند یکی از عواملش باشد اما این را فراموش نکن که تو فرصتی برای بازی کردن نداری. داروهای روانشناسان تنها در راستای آرام کردن توست و به آن به چشم فرصت مناسبی نگاه کن که می توانی در دنیای درونی خودت به راحتی فرو بروی و زمان بیشتری را برای فکر کردن و رسیدگی به درس هایت را داشته باشی . در ضمن پرخاشگری راه خوبی برای جلب توجه نیست!
قدرشناس باش! از کشورهای بیگانه خارجی خبر می آورند که با وجود امکانات زیاد روحشان مسموم است و دانش آموزان هم سن تو با اسلحه و تفنگ به سمت مربیانشان شلیک می کنند. پس قدرشناس باش و مطالعه کن و درست را بخوان بازیگوشی را کنار بگذار تو دیگر بزرگ شده ای، آن قدر بزرگ شده ای که بدانی تمام امکاناتی که در اختیارت می گذارند بیت المال است. تو باید دکتر بشوی. مهندس بشوی. توسازنده آینده کشور و مردمت هستی. اگر بخواهی می توانی حتی در طبیعت سرسبز؛ زیر درختان هم به تحصیل علم بپردازی کافی است بخواهی که چیزی بیاموزی. به جاماندگان از تحصیل هم نصایح مرا برسان چون آن ها شاید هرگز تا آخر عمر فرصتی برای خواندن و نوشتن و آگاهی پیدا نکنند. البته آمار صدهزار نفری اعلام شده وزارت آموزش و پرورش آمار قابل توجهی نیست. می شود همه شان را فاکتور گرفت.
نمی دانم تبریک این روز واقعا درست است یا بیشتر مضحک به نظر می رسد؟ نمی دانم. حتی نمی دانم این مطلب را می خوانی یا نه که البته شک دارم. شاید باید زمانی که آرامتر شدم برایت بنویسم. شاید زمانی دیگر. با این حال دیگران گفتند پس من هم می گویم «روزت مبارک!»