در حاشیه مخالفت با وزیر پیشنهادی ارشاد؛
وقتی هنر را عیب می‌دانند!
مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: جلسه رأی اعتماد نمایندگان مجلس شورای اسلامی به سه وزیر پیشنهادی سه‌شنبه هفته آینده یازدهم آبان ماه تشکیل می‌شود. درحالی‌که فراکسیون امید (‌ائتلاف اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان و اصول‌گرایان میانه حامی دولت) و نیز شماری از منفردها موافقت خود را با وزیران پیشنهادی ارشاد ، ورزش و آموزش‌وپرورش اعلام کرده‌اند اما قابل پیش‌بینی است که مخالفت‌هایی ابراز شود و حتی می‌توان حدس زد که مخالفان چه دلایلی می‌خواهند اقامه کنند. نکته جالب در این میان اما موضع یک روزنامه حامی دولت در قبال وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد اسلامی است. برای مخالفت با سید رضا صالحی امیری آورده شده است که در دوران مسؤولیت او در سازمان اسناد و کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران 4 جلد از مجموعه تاریخ شفاهی و تصویری ایران معاصر منتشرشده است. البته قرار بود این مجموعه نفیس و بسیار کاربردی سر به ده‌ها جلد بزند و نکته‌های تاریخی را از سینه رجال گذشته بیرون کشد تا قبل از این‌که چشم از جهان فروبندند و هیچ‌کس به رازهای آنان پی نبرد بگویند تا ثبت شود خاصه کسانی که اهل خاطره‌نویسی نبوده‌اند و گویا این کار انجام پذیرفته اما هنوز منتشرنشده است و علت توقف نیز همین تنگ‌نظری‌ها و دیدگاه کسانی است که تاریخ را محدود به ادراکات و استنباطات خود می‌دانند. بر صالحی خرده می‌گیرند که چرا با بودجه بیت‌المال این «اباطیل» را منتشر کرده است. با این منطق از هیچ چهره قبل از پیروزی انقلاب نباید خاطره‌ای منتشر شود! تصور کنید خاطرات امیر اسدالله علم نوشته و منتشرنشده بود. آیا یک منبع بسیار مهم از تاریخ ایران در سال‌های 1346 تا 1356 بازهم در دست رس بود؟ به‌عنوان کسی که انواع کتاب‌های خاطرات سیاسی را خوانده یا دست‌کم خریداری کرده و در کتابخانه دارد می‌توانم گواهی دهم که مجموعه «تاریخ شفاهی و تصویری ایران معاصر» در زمره نفیس‌ترین کتب خاطرات است که تاکنون منتشرشده است. خاصه این‌که به لحاظ فرم و صفحه‌آرایی هر صفحه عکس و سوتیترهای جداگانه دارد و برای نام‌هایی که در هر صفحه اشاره‌شده به سبک مجلات توضیح آورده شده و به همین خاطر حاشیه همه صفحات را در کنار هم می‌توان یک دایره المعارف دانست. در اهمیت و سندیت این خاطرات اشاره به یک نمونه کافی است. چند روز دیگر 13 آبان سالگرد اشغال سفارت آمریکا در تهران در سال 1358 است و همه‌ساله بین موافقان و مخالفان در این سالروز بحث‌ها درمی‌گیرد. استدلالات مختلفی آورده می‌شود . پس بگذارید این جمله از کتاب «آیندگان و روندگان» – خاطرات داریوش همایون را از همین مجموعه نقل کنیم: «تا سال 1982 ریش داشتم… بعد به فکر فرار افتادم. تا اشغال سفارت آمریکا و گروگان‌گیری دیپلمات‌ها من امیدوار بودم بساط این رژیم به هم بریزد…گفتم همه به جان هم افتاده‌اند و کلک این رژیم کنده است. پس بمانم تا اگر کاری از دستم بربیاید بکنم ولی وقتی گروگان‌گیری شد و همان دانشجویان که فکر می‌کردم مخالف‌اند رفتند مقابل سفارت و شروع کردند به‌پای کوبی دیدم نخیر. تمام شد و کار دیگر نتیجه ندارد.» حسین دهباشی می‌پرسد: یعنی گروگان‌گیری سفارت شما را از سرنگونی جمهوری اسلامی مأیوس ساخت؟ داریوش همایون پاسخ می‌دهد:« بله. دیدم دیگر کاری نمی‌شود کرد و به فکر گریز افتادم…» این‌ها حرف‌های وزیر دولت‌های آموزگار و هویداست. وقتی این صحبت‌ها را برای یکی از چهره‌های مشهور دانشجویان مسلمان پیرو خط امام نقل کردم برای او هم تازگی داشت و سندی برای عملکرد براندازانه سفارت امریکا دانست. حالا منتشرکننده مجموعه خاطرات را به انتشار اباطیل متهم می‌کنند چون مثلاً از سید حسین نصر خوششان نمی‌آید. این در حالی است که انتشار این مجموعه را اتفاقاً باید حاکی از نگاه باز صالحی امیری دانست و نمایندگان را باید برای رأی اعتماد مصمم‌تر سازد. جالب این‌که تصاویر این گفت‌وگوها هم موجود است اما قرار نبوده در تلویزیون پخش شود و تنها به‌عنوان سند در صورت تکذیب و انکار نگاه‌داری می‌شود و بخش‌هایی از همین به قول منتقدان «اباطیل» را تلویزیون در دهه فجر پخش می‌کند که مورد اعتراض تهیه‌کنندگان این کتاب‌ها نیز قرارگرفته و البته بعید است صداوسیما اعتنا کرده باشد. آنچه به‌عنوان جُرم و عیب صالحی امیری در کتابخانه ملی قلمداد می‌شود اتفاقاً نقطه درخشان کارنامه اوست و واقعاً چقدر هنر می‌خواهد که هنری را عیب بدانی!