معمار جواد فخری زاده
روئینه‌تنی که راز مرگش میلاد پر هیاهای هزار شهزاده بود

می‌روی و تمام خانه یتیم می‌شود، تمام سر درها و کاشی‌های رنگی و آیات و رنگ‌آبی گنبدهایی که رد دست‌های زحمت‌کش تو را بر خود دارند، حالا یادگارهایی هستند که با دیدن‌شان به یاد معماری اسلامی نمی‌افتیم، تنها به یاد پدری می‌افتیم که معمار زندگی بود، با نگاهش درمی‌یافتیم که به راه درستی می‌رویم و با همان چشم‌ها به ما می‌فهماند که از این راه نه.
چرا توضیح واضحات می‌دهم بی‌شرح و تفصیل به تمام معنی پدر بود و حالا مجبوریم از افعال ماضی درباره‌ی او استفاده کنیم، نمی‌دانستیم این فعل سه حرفی می‌تواند انقدر دردناک و تراژیک باشد “بود” .
هرچند تن بیمارت نیست تا پیشانی‌ات را ببوسیم اما برای همیشه‌ی تاریخ، آثاری که به جا گذاشتی و هنرت باقی‌است و نسل‌ها به دست‌های هنرمندت بوسه می‌زنند.