قطعه ای در وصف شهیدان دفاع مقدس
روزگار غریب
یاد آن روز که در کوچه غربت نشانی داشتیم، در پس نغمه جنگ شور و نوایی داشتیم، این دفاع صحنه عشق و هنر و مستی بود، هر کسی قصه خود خواند و بر آن نقش بدیعی زد و رفت. شب حمله، شب رفتن، شب رویای سپید و شب سبز خفتن، شب غم یا شب مادر که به غمخوارگی نسل بشر ارجح بود. تیر و ترکش همگی رقص و سماء دل عاشق بودند. چه سماعی چه سرودی چه صعودی چه شری بر سر شوریده سران ظاهر بود. که چنان مست شهادت بودند که ز هر کوی ندا می آمد که یکی رقص کنان می رود اکنون به سرای معشوق. بی خودی نیست که می گویند خط اول خط امن خرابات الست است. خط اول خط مین و خط ترکش خط تیر و خط خونین وصال بود. این همان نقطه عشق است و همان مهد دل انگیز رسیدن با دل. بی دلان باده بیارید که اینجا زمینی دگر است. هم زمینی هم زمانی دگر است. جبهه ها میکده سرخ شهادت بودند. مأمن امن رسیدن به ولایت بودند. معبر مستی و سرمستی بود آنجا. آن مکان جای خوش بودن بود. من نگویم دگر از آن بیشتر. که خدا بود خدا بود خدا بود آنجا. آنجا که در روی زمین یک هنری یک بدنی یک سر سرگشته میان شب شیدایی مردان خدا، بی خود و حیران به هر سوی دوان بود. شاید که ندانید در شب رقص شهادت، خواب بر عرصه این دشت پر از مین چه آرام و روان بود. گر چه بسیار شدند رام همین میکده مین. چه غروبی چه طلوعی شررانگیز تر از سرخی خط بود. عجبا وقت چنان رفت که ماندیم ز سفر. عجبا بار چنان ماند که مانداست هنوزم بر جا. چه دری بود در باغ شهادت که سه روزی گشودند آن را. حالیا هر که ماند، ماند چنان ماند که حیران زمین گشت و چنان محو تماشای جهان شد که دگر نای رسیدن به تمنای وصال رخ معشوق ندارد.
کسی را به شهادت نمی گیرم که دیدن سماء شهادت را چشم دیدار می خواست و روی حضور. که رقص شب مرگ در وادی لامکان عبادت و گریه از روی شجاعت و شهامت برای شهادت دیدنی بود. بی پرده بگویم که در این وادی سرگشته به هیچیم و هرگز توان بیان نیست. جای همه آنانی که شب عملیات بر روی میدان مین آرمیدند خالیست و ما حیران که حالا چگونه بگوییم که چنان بود.
نویسنده و پژوهشگر دفاع مقدس
منصور ایران پور