آماتوریسم در
روزنامه نگاری فارسی
جلال خوش چهره
رنج بزرگ جامعه مطبوعاتی ایران «آماتوریسم» حاکم شده برآن است. این وضع تنها مربوط به مدیران آن نیست بلکه بدنه مطبوعات کشور از این آفت دامن‌گستر، نحیف و نحیف‌تر شده است.
اگر روزگاری رنج این بود که بخش بزرگی از مدیران مطبوعات را اشخاص غیر رسانه‌ای با نگرش‌های هدفمند پر کرده‌اند، امروز با صراحت باید پذیرفت که این آفت تا بدنه تحریریه‌ها شیوع پیدا کرده است. تقلیل‌گرایی در مطبوعات چنان شده که حرفه سخت خبرنگاری به کاری سهل و آسان تبدیل شده است. باورها و کنش‌ها تا میزان تصور مدیران بیگانه با کارویژه‌های رسانه تنزل یافته است. اکنون شمار مدعیان این حرفه از ظرفیت کارامدان واقعی پیشی گرفته است.
روزنامه‌نگاری ایرانی با خطر جوانمرگی روبرو‌ست. مدیریت‌ها و کارگزاری‌ها در رسانه‌ها شبیه اداراتی شده که کارکنانش تنها به ارتقاء مقام و عنوان می‌اندیشند و پاداش‌های اداری بر هرنوع تاثیرگذاری بر محیط پیرامونی ترجیح دارد. خیل مدیران مسئول و سردبیران و صاحب‌نظران مدعی، کمترین فضا را برای برجستگی «خبرنگار» باقی گذاشته‌است. کافی است به پشتوانه روابط، چند صباحی در تحریریه یکی از رسانه‌ها امرار معاش کرد و آنگاه در اندازه یک مدعی ششدانگ از هر آنچه هست سهم خواهی کرد. در اینجا ملاک و معیار سنجش میان مدعیان، همان حضور نباتی در فضایی است که بر اساس وضعیت برخوردار از ضوابط لازم، اعضای آن بدون دانش و تجربه آموزی نمی‌توانند در قامت خبرنگار دیده شوند.
اگر آماتوریسم بر رسانه‌های ما سایه انداخته،‌ یک عامل آن مدیریت‌های تحمیل شده برآن است اما دلیل دیگر، تن دادن نیروهایی است که در برون رفت از این وضع نه تنها کمترین تلاش را دارند بلکه شوربختانه با آن سازگاری می‌کنند. خبرنگاران برای بیرون رفت از آماتوریسم لازم است در خدمت به بازخوانی این حرفه «سهل و ممتنع» برای خود و دیگران همت کنند تا به این وسیله جایگاه خود را دیگر بار نزد خود و دیگران بازسازی کنند. در این مسیر لازم است در محیط مطبوعات اندکی( فقط اندکی) سخت گرفت تا نیروی رسانه‌ای برای پیشبرد خود وادار به تلاش شود. تنها در این صورت است که خبرنگاران و مدعیان بالا و پایین آن می‌توانند در قضاوتی اخلاقی خود را بسنجند.
مشکل روزنامه‌نگاری آماتور، زندانی بودن در حلقه ترس، حسادت و سوء ظن متقابل است. از این رو آماتورها نه می‌توانند به خوانندگان خود بیاموزند که چگونه بخوانند و نه خود می‌توانند خواست‌هایشان را حتی در بدیهی‌ترین مباحث صنفی با هم سازگار کنند. روزنامه نگاری آماتور وقتی نمی‌تواند در قالبی حرفه‌ای، اخلاقی با چارچوب معلوم، حقوق صنفی خود را تعریف و دنبال کند، هرگز قادر به تحقق آرمان‌های بزرگتر نخواهد شد.
شجاعانه باید پذیرفت که روزنامه‌نگاری ایرانی دچار آفتی شده که علاج آن تنها با همت تمام فعالانش ممکن است. باند بازی و جزیره‌نگری در این کار چاره نیست.

کنایه تند رفیق‌دوست به سخنان آیت‌الله هاشمی درباره نیروی نظامی:
عقلشان نمی‌رسد
تسنیم نوشت: وزیر سپاه در دوران دفاع مقدس گفت: کسانی که می‌گویند قدرت دفاعی لازم نداریم«عقل» ندارند و حتماً می‌خواهند آمریکا پیروز شود. سردار محسن رفیق‌دوست درباره ادعای برخی افراد که اخیراً مدعی شده‌اند آلمان و ژاپن به دلیل نداشتن نیروی نظامی پیشرفت کردند و نیروی نظامی بیشترین خرج را می‌برد، اظهار کرد: کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند عقلشان نمی‌رسد. این‌ها حتماً می‌خواهند آمریکا پیروز شود.
وی تأکید کرد: ما مسلمانیم و قرآن گفته «وَأَعِدّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّهٍ وَمِن رِباطِ الخَیلِ تُرهِبونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّکُم» اگر این نیروی نظام را نداشتیم اکنون نه از ایران اثری مانده بود و نه از اسلام. وزیر سپاه در دوران دفاع مقدس با تأکید بر اینکه زدن این حرف‌ها در شرایط کنونی منطقه صحیح نیست، گفت: کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند آب به آسیاب دشمن می‌ریزند. اگر ما بعد از انقلاب قدرت دفاعی نداشتیم، اثری از ما نبود.