به بهانه درگذشت پهلوان محمد سلطانی، کهن کسوت ورزش باستانی
کباده ای که به زمین افتاد

همیشه گفته و می گویند که خبرنگاری و روزنامه نگاری، شغل و هنری است جذاب و پر مخاطره با رخدادهایی غیر قابل پیش بینی. در کار و حرفه ما بعضی وقت ها اتفاقاتی رخ می دهد که به هیچ وجه در باورمان نمی گنجد. آخرین این اتفاقات پنج شنبه هفته گذشته برای من خبرنگار روی داد و باورم شد که تا مرگ قدمی بیش فاصله نیست.
در شماره پنج شنبه 21 مرداد ماه 95 گذرو مصاحبه ای داشتیم با کهن کسوت و پهلوان محمد سلطانی باستانی کار وصاحب زنگ قدیمی شهرستان بم، که در پایان آن مطلب برای این پیر ورزش استان از خدای منان، خواستار تندرستی و سلامتی برایش شدیم، اما انگار کوچکتر از آنیم که دعای ما به واقعیت بپیوندد و مستجاب شود، چرا که درست ساعت 5 عصر همان روز گلچین روزگار یکی دیگر از پهلوانان و بزرگان واقعی این مرز و بوم را به سوی خود فراخواند و جامعه باستانی کاران و ورزش زورخانه ای استان را درغم و بهتان فرو برد.
مردی پاک و شیفته و اهل دل بود و به گفته خودش «ما را نه سرادعایی است از ادب و نه بضاعت و استطاعتی از علم، دلسوخته ای هستیم مزید و ارادتمند آل عترت، مراد ما حق است و مرشدمان علی علیه السلام. گهگاهی نظمی زمزمه میکنم برای دل خویش.»
چقدر درد و زجر آور است که بزرگانی را داشته باشیم و دیر با آنها آشنا شویم، البته مسلما نوک پیکان این کوتاهی بیش ازهمه متوجه ما خبرنگاران و نویسندگان باشیم که به جای پرداختن و معرفی این قبیل بزرگان، به چیزهای واهی دیگر می پردازیم که هیچ ارزشی نداشته و ندارند و ما آنها را بیش از حد بزرگ کرده ایم.
بله کوتاهی و نقصان از ماست که کمتر متوجه اطراف خودمان هستیم و مرده پرستیم. در هر حال روح پهلوان حاج محمد سلطانی به خدای خودش پیوست و مطمئنیم اجر و قرین الهی نصیبش خواهد شد اما وای به حال ما که تا این گونه افراد لایق و باارزشی را در کنارمان داریم، قدر و منزلت شان را ندانیم.
روحش شاد و یادش گرامی