روزگاری که گذشت
عبدالحسین صنعتی زاده
بخش هشتاد و چهار
[پس از این که صنعتی زاده به کارگزار حمله کرد، توسط نظمیه دستگیر و در عدلیه در حال محاکمه است. قاضی از شاهدان می خواهد که در محکمه شهادت دهند. در همین حال تلگرافی از تهران می رسد که…]
یک نفر از حاضران سر در گوش او گذارده و به طور نجوا آهسته او را از مضمون تلگرافی که رسیده بود آگاه کرد. کارگزار تا آن ساعت از جوش و خروش نمی افتاد و تمام سعی و کوشش بر این بود که در جلوی اجتماع مردم شهر و حاضران مجلس مرا تنبیه نمایند. مانند آبی که به روی آتش ریخته شود. از اطلاع بر مضمون تلگرافی که در آن لحظه رسیده بود رنگش رفت. سبیل هایش آویزان شد. در این موقع آقای حاج عز الممالک اردلان که در پهلوی من نشسته بود گفت: بنا بر تلگرافی که اینک رسیده، آقای سید ضیا الدین طباطبایی پس از کودتا به ریاست وزرا منصوب گردیده اند. نه تنها کارگزار از این خبر ناراحت گردید سایر رؤسای دولتی هم هر کدام به نوعی با بعضی از وزرا و هیات دولت سابق بند و بست داشتند ناراحت شدند. انتشار این خبر یک دفعه مانند آبی که به روی خرمنی از آتش بریزند تمام جوش و خروش های کارگزار را فرو نشانید. در آن لحظه به کلی نگرانی هایی که داشتم از میان رفت و با خود گفتم ای صنعتی زاده این خواست خدا بود که در این لحظه خبر و تلگراف رسید و اگر غیر از این بود، تمام رؤسا بالاجماع رای می دادند که لااقل پای تو را در فلک کرده و این فراشان نخراشیده آن قدر چوب به پاهایت بزنند تا انگشتان آن ها بریزد و ماه ها و بلکه سال ها نتوانی راه بروی. متاسفانه فاصله آن جایی که نشسته بودم تا جایی که پدرم که با نگرانی بسیار به آن مجلس آمده و در گوشه ای نشسته بود زیاد بود و دلم می خواست هر چه زودتر او را از این خبری که شایع گردید آگاه می کردم. چه می دانستم تا چه حد از آن چه واقع شده پریشان و ناراحت است. کسانی که در این سالن نشسته در ظرف یک ربع ساعت همگی از آن چه وقوع یافته بود آگاه شدند. هر کدام با آن کسی که در کنارش نشسته بود نجوا می کرد. مجددا آقای عبدالرحیم خان سکوت را شکسته و با اشاره پدرم مشغول صحبت گردید و نخست جویای احوال او شد و او هم سپاسگزاری کرد. آن قدر کارگزار خودش را باخته بود و حقیر می دید که تمام گفت و گوها و ادعاها و اداها را کنار گذارد و کوتاه آمد و به پدرم گفت باید ما را با یک آش رشته معروف کرمانی به صلح و آشتی دعوت نمایی. چون سبیل هایش جلوی دهان او را گرفته بود و پدرم حرف های او را ملتفت نمی شد به من گفتند در کنارش نشسته و حرف های کارگزار را به او فهمانیدم. پدرم که در باطن از این شخص دل پر دردی داشت با خوش رویی به او گفت خانه محقر ما قابل پذیرایی جناب عالی را ندارد. کارگزاری گفت محال است بدون مهمانی و سور این آشتی صورت بگیرد. اگر امروز هم نشود یک دفعه خودم بی خبر به خانه شما خواهم آمد. چون کسانی که در آن جا بودند هر کدام از دخالت در قضیه آن روز به واسطه آن که کارگزار به آقای سید ضیا الدین توهینی کرده بود، از هر گونه صحبت و دخالتی احتراز داشتند و نمی خواستند خود را داخل نخود آن آش نمایند. مجلس به هم خورد و هر کسی به سر کارش رفت. ما هم با کارگزار که معلوم بود از آن چه وقوع یافته بسیار دمق بود. خداحافظی کردیم. چون از در کارگزاری خارج شدیم باز عده ای ایستاده ودر انتظار نتیجه و آخر کار محاکمه بودند و غفلتاً با وصول تلگرافی از تهران اوضاع به نفع من تغییر کرد و آتش فتنه ای به این آسانی خاموش گردید. چند روز بعد در روزنامه رعد شرحی در این خصوص نگارش یافته بود و در ذیل این خبر نوشته بود که وزارت خارجه باید این مامور مغرور و خودسر را تنبیه و مجازات نماید.