مرثیه ای برای سربازان جانباخته جاده کرمان- شیراز
وظیفه ای نداری جز خوابیدن سر پست برای ابد

کلاهت را کشیده ای روی صورتت فرو رفته ای در صندلی اتوبوس و غرق شده ای در رویایی که از پوتین هایت بالا آمده است فرو رفته ای در لباس های خا کی ات و قرار بود اگر بمیری با گلوله باشد در میدان جنگ برای این آب و خاک … هنوز بر صندلی اتوبوس نشسته ای و داری از گردنه های مرگ بالا می روی باکلاهی از خیالات روی صورتت … شاید به دختری فکر می‌کنی که حالا بر تخت خواب اتاقش عکس های تو را در آغوش گرفته است و خنجری پشت صدایش فرو رفته است پشت خط. به مادرت که دلواپس است و دلتنگی اش را هر غروب در در خطوط تلفن می گرید به پدر …. به درس به زندگی… به فردایی که نمی آید …خیال ها راه را کوتاه می کنند تنها به مرگ فکر نمی کنی که سرزده آمده است ، تو چمدانت را نبسته بودی و او طناب دار تو را بافته است ….برادرم تو معاف شدی از خدمت زندگی و حالا داری به مرگ خدمت می کنی سر دوشی هایت را از مرگ گرفته ای و نمی روی از خاطر مردمی که دوستت داشتند حالا ستاره ها ی روی دوشت آرام گرفته اند دیگر سرباز وظیفه نیستی و وظیفه ای نداری جز خوابیدن سر پست برای ابد و دفتر خاطراتت پر است از شعرها و شماره هایی که فراموش کرده ای و دلت چقدر تنگ شده است برای دختری که بوسه ات سرد شد و از دهن افتاد …. فردا کبوتران در پوتین هایت تخم می گذارند و گل سرخی از پیراهنت خواهد رویید و هوای دره را مست می کند.
نه تو نمرده ای برادر سربازم انگار به شوخی مرگ فرو رفته ای در شلیک دشمن فرضی با ساز و برگ جنگ رقصیده ای با مرگ …حالا مهتاب شب ها از شانه ات بالا می رود و ستاره ها یکی یکی خود را از بام شانه ات به ته دره پرتاب می کنند.