سرداران سپیده مادران خورشید

تصور کنید مادری را که مشتاقانه منتظر نوزادش هست تا او را در بغل بگیرد و برایش لا لایی بخواند اولین کارش لمس دست و پای فرزند و اطمینان از سالم بودن انهاست، نوزاد به مادر لبخند میزند و مادر این لبخند و این لحظه را با همه دنیا عوض نمی کند.
تصور کنید همان مادر را ۱۹سال بعد باز فرزندش را در اغوش می کشد و اینبار فرزند دلاور نه دست دارد ونه پا!!
اخر فرزند هر دو دست و پا را در نبردی نا برابر یکجا و در معامله ای خدایی به حضرت دوست تقدیم کرده است و شرمنده مادر که نمی تواند به احترام مادر تمام قد به ایستد دست مادر را بگیرد وغرق بو سه کند و دستها را بر زمین گذارد و بر پاهای مادر لب بساید
محمد عباس !
دومین شهید از قافله سه شهیدی است که بانو
فاطمه السادات قوامی تقدیم می کند
دیروز محمد حسن امروز محمد عباس و فردا محمد حسین
باز هم نیاز باشد ما هستیم، ما هستیم، ما هستیم
دست و پای فرزندم در جهاد در راه خدا قطع شده است؟
باز هم اماده ایم هنوز دو شیر دلاور دارم که از همیشه اماده ترند
بضاعت مادی امان کم است اما غیرت داریم شرف و مردانگی داریم
و چونان شیر می غرد ما محال است که از بیعت خود برگر دیم
تا که همچون پسر فاطمه بی سر گردیم
و باز شیر زن کرمانی می غرد
ای دنیا طلبان! ای کسانیکه حتی از کمترین مطاع دنیایی تان در راه اعتلای دین خدا دریغ کردید
ما ! اما از جان و ریشه جگرمان مایه گذاشتیم
ما همه سرمایه های زندگی امان را به میدان اوردیم
ما فرزند دادیم یک دو سه و…….
ما جان دادیم عمر دادیم ، نفس دادیم
و تصور کنید فاطمه السادات قوامی را در معراج شهدا کرمان
انگاه که در گوش دومین فرزند شهیدش که نه دست دارد و نه پا لا یی لایی میخواند و نجوا میکند
بخواب فرزندم، بخواب مادر به قربانت، عمویت عباس دلاور هم دست نداشت، حسین مظلوم هم سر نداشت،مولایمان علی هم با فرق شکافته به دیدار معبود شتافت
پیکر برادرت محمد حسن هم پاره پاره بود
بخواب که محمد حسین دیگر برادرت هم در راهست
شیرم حلالتان شیر بچه ها
بخواب مادرم بخواب دورت بگردم
گلم لا لا گلم لا لا عزیز و مونسم لا لا
لایی لایی لایی لایی لایی لا لا لا …..
نهم تیر ماه سال یاس ۱۳۹۴