دکل جونم
«دکل» جونم الان کجایی؟ همه از تو حرف میزنن. چند وقتیه افتادی سر زبونا. دگه هنرپیشه ها هم به تو حسادت می کنن.بچه معروف شدی. تو همه گروههای مجازی حرف از تو هست .انگار نه انگار که چند ساله از رفتنت گذشته . یاد اون شبی افتادم که آروم آروم بار و بندیل ات رو بستی و پاهات رو از آب کشیدی بیرون دل زدی به دریا. دریا هم زل زده بود بهت. مردم شهر خواب بودن . شاید هم می دیدن و خودشون رو به خواب زده بودن که تو ظلمات و تاریکی سالهای گذشته وقتی که صدا به صدا نمی رسید میون گرگ و میش هوا، تو یه شب که نور ماه رو کم داشت، پاورچین پاورچین صدای شلپ شلپ اب رو درآوردی و تو افق محو شدی. همش دلواپس بودم که مردم فردا میان می بینن جا خیس مونده و دکل نیست! چه حالی پیدا می کنن.اما اگه دلت نمی شکنه باید بگم هیچکی سراغت رو نگرفت ! اصلا کسی نپرسید که این «دکل» به اون گندگی یک شبه کجا می تونه رفته باشه. قبلا شنیده بودم بعضی مه مه ها رو لولومیبره اما هیچ لولویی در تاریخ نتونسته هیچ «دکلی» روببره لااقل توی گوگل چیزی پیدا نکردم. تو رکورد های «گینس» هم موردی ثبت نشده . الان نمی دونم این نامه به دستت می رسه یا نه . نیستی ببینی چقدر معروف شدی. خاوری هم بهت حسادت می کنه.از وزیر و وکیل سراغت رو می گیرن. تو که تو جیب جا نمی شدی ، تو که لولو از پس ات بر نمیومد، تو که فرودگاه نبودی بفروشنت ، تو که معاون کسی نبودی بگیرنت، تو یه «دکل»خشک و خالی بودی که رفتی و آب از آب دریا تکون نخورد.