بایگانی مطالب : هنر
اشک همیشگی نساجی
نام نساجی مازندران سال‌هاست با اشک همراه است. این را وقتی روبه‌روی عکس‌ها می‌ایستی، همزمانی پیچیدن صدای سوت کارخانه و صدای سوت داور در زمین فوتبال، یادآوری می‌کند. سال‌هاست که کارگران کارخانه ساعت شش صبح روانهٔ کارخانه نمی‌شوند و کارگرانش از روزهای رونق، فقط حسرت را به یاد دارند. نمایشگاه «نساجی، ای امید شهر خسته» با آثاری از «محمد کلانتری» در گالری «مدار موازی» که از ۲۴ آذر دایر شده و تا ۲۲ دی ادامه دارد، نمایشی از سرگذشت این شهر و کارخانه است؛ از «کارخانهٔ نساجی» تا «باشگاه فوتبال نساجی» قائمشهر؛ روایتی که بیش‌وکم دربارهٔ برخی دیگر از شهرهای صنعتی کشور هم صادق است.
گام‌های لرزان در سینما حقیقت
«جولان» سازها در همنشینی با تنبور
آلبوم جدید «کاریز» منتشر شد
جادو کردن با صدا
دربارۀ فعالیت‌های حرفه‌ای «ناصر طهماسب» که در سکوت خبری به خاک سپرده شد
تراژدی انسانی
سرودی برای همه
اجرای خود را با این جمله شروع کردند: «سرود یار دبستانی من، نسخهٔ کیک» و با عنوان گروه «ما گل‌های خندانیم» نسخه‌ای «طنز» از یک سرود انقلابی را خواندند. حالا بازنشر این کلیپ از روز جمعه در فضای مجازی انتقادهای گستردهٔ کاربران را به‌دنبال داشته و به اعتقاد آنان صداوسیما این سرود را مایهٔ «ابتذال» قرار داده است.
پرواز در آسمان، سرکش روی زمین
کسی به‌سادگی مهرجویی نمی‌شود
سینمای ایران این روزها داغدارتر از همیشه است، اما داغ بیست‌دوم مهرماه امسال همچنان تازه مانده. قتل فجیع «داریوش مهرجویی» و همسرش «وحیده محمدی‌فر» آنچنان شوک بزرگی برای سینمای ایران بود که هنوز هم حرف زدن دربارهٔ آن دشوار و غیرقابل‌باور است، اما بااین‌حال آنچه برجای‌مانده کارنامه و میراث مهرجویی برای سینما است. اینکه هنوز هم بسیاری معتقدند اگر مهرجویی و «گاو» او نبود، شاید سینما مسیر دیگری را طی می‌کرد. حالا روز سه‌شنبه، چهاردهم آذرماه، یادبودی برای او در خانهٔ سینما توسط انجمن منتقدان و نویسندگان ایران برگزار شد و «احمد طالبی‌نژاد»، و «جواد طوسی» منتقدان سینما، «سیروس الوند» فیلمساز و «مرتضی فرشباف» سینماگر، از میراث این کارگردان جریان‌ساز گفتند.
نقد نمایش «پیشانی بلند» با نگاهی به تئاتر خیابانی
زمان آگاهی‌رسانی دربارهٔ سلامتی و غذا
