اکثریت نباید خاموش بماند

معتقدم که باید در انتخابات شرکت کرد. باید رأی داد مگرنه اینکه انتقال دموکراتیک قدرت از طریق همین صندوق های رای اتفاق می افتد؟ درست است که ضعف داریم. هم سیاسیون ما ضعف دارند و کار سیاسی را به قاعده انجام نمی دهند و هم مردم ضعف دارند و نمی دانند که از نامزدهای خود چه می خواهند. درست است که فعالان سیاسی همیشه از شفافیت و تحزب گریزان بوده اند و کاندیداهای خلق الساعه آمده اند و با چهار تا پوستر زیبا و ژست های جوان پسند و شعارهایی که خود کاندیدا هم می داند عملی نیست رأی خود را از بین مردم ساده دل جمع کنند. درست است که آراء ما مردم عادی هم بی هدف به سوی این کاندیدا و آن کاندیدا رها می شود و بعد هم مطالبه در حد صفر.
اما راه حل این مشکلات، حذف صندوق های سفید رای نیست. قهر با صندوق های رای نیست. باید فعالان سیاسی حساب شده تر کار کنند. باید به دور از هیجانات کاذب برنامه هایی مشخص و عملی را به مردم ارائه دهند و باید مردمی که رأی می دهند بدانند دقیقاً از نامزدی که نامش را روی برگه رأی می نویسند چه می خواهند و همه این «بایدها» نیاز به فرهنگ سازی دارد و می دانیم که فرهنگ سازی هم به تدریج اتفاق می افتد. مشارکت بالای مردم تاکنون همیشه به نفع آنها اتفاق افتاده است و مشارکت پایین هم منفعت فرصت طلبان و ابن الوقت های سیاسی را تأمین کرده است. کاندیدایی که در یکی از دوره های انتخابات مجلس به خاطر مشارکت بالای مردم در شهر تهران نفر سی و یکم شده بود در انتخابات بعدی به خاطر مشارکت پایین با همان تعداد رأی نفر اول پایتخت شد. این یعنی خسران! شاید بهترین هشدار را یکی از فعالان سیاسی اصلاح طلب داده باشد که: «احمدی نژاد از دل تحریم انتخابات شورای شهر بیرون آمد». یعنی دقیقاً همان زمانی که بسیاری با صندوق های رأی شورای شهر دوم قهر کرده بودند، فرصت طلبان در کمین بودند که گزینه خود را رئیس جمهور کنند و کردند. اما مشارکت بالای مردم در خرداد 92 ثابت کرد که رأی دادن و انتخاب کردن بی تأثیر نیست. مشارکت بالا ثابت کرد که با یک رای می توان مسیر کشور را عوض کرد و از لبه پرتگاه جنگ به یک صلح پایدار رساند. می شود با دنیا تعامل کرد. می شود ایران هراسی را از ذهن ها پاک کرد. می توان رئیس جمهوری را برگزید که به جای توهین و تحقیر دنیا در سازمان ملل حرف منطقی و عملی بزند. حال با حضور در پای صندوق های رأی و یک انتخاب درست و منطقی می توان از نفوذ تندروهای مخالف بر جام به مراکز قانون گذاری جلوگیری کرد. تندروهایی که رأی به توقف مذاکرات هسته ای می دادند و خواهان اقدامی بودند که نتیجه اش ادامه تحریم های ظالمانه علیه همین مردم بود. تندروهایی که تیم دیپلماسی کشور را خائن می خواندند و اعضای ستادشان به سمت رئیس جمهور منتخب مردم کفش پرتاب می کردند. باید نمایندگانی در شأن ملت ایران به مجلس بروند و این مهم جز با مشارکت بالای ملت فهیم در انتخابات ممکن نخواهد بود. چون تجربه ثابت کرده است که اکثریت اشتباه نمی کند البته اگر خاموش نماند.