رمضان رفت گل و پونه هرس گردیده
دل عشاق بیادش به جرس گردیده
رمضان ماه تولی نکوکاران بود
رمضان ماه سعادت بر رهپویان بود
آخر هر رمضان خانه دلدار ببین
نور حق بر رخ عشاق گرفتار ببین
رمضان ماه شکوفا شدن گل‌ها بود
رمضان ماه فرو ریختن غم‌ها بود
کاش هرگز رمضان آخر دلدار نبود
چشم عشاق زبزم رمضان بار نبود
دل سودازدگان در رمضان بیدار است
می و خمار بوقت رمضان هوشیار است
کاش این فطر بما فطرت پرباری بود
در رها گشتن هر غصه و غمخواری بود
عید فطر آمد و فطرت کده بیدارم کرد
جلو عشق سوی میکده رهبارم کرد
عید فطر، عاشق نوازی ها زتو آموختیم
عشوه ها در می گساری ها زتو آموختیم
عیدفطر، شاید زخوبی ها خبر آورده ای؟
از شکوفا گشتن گل‌ها خبرآورده ای؟
عید فطر، آذوقه غم را ببر از خاطرم
عید فطرت، بنده سازی کن پریشان خاطرم
عید فطر، شیرین ترین فرهادها را دیده است
همچو یوسف اشک در چشم زلیخا دیده است
تا (سماء) چشم بگرد رمضان دوخته بود
ناگهان فطرت عید آمد و افروخته بود
محمد ابراهیمی