ژورنالیست

روزی که خبرنگار شدم اصلاً اهمیت آن را درک نمی‌کردم، فقط خوشحال بودم که برای خودم شغلی دست و پا کرده‌ام و در رؤیاهایم هم خودم را با شخصیت‌های خبرنگار فیلم‌های سینمایی مقایسه می‌کردم، اینکه کارت خبرنگاری دارم و می توانم از این بس ژست خبرنگاران را بگیرم و خانواده و دوستان مدام به خاطرم پز بدهند برایم بسیار جذاب بود.
تصوری که از خبرنگار و خبرنگاری داشتم در چند جمله کلیشه‌ای و شعاری و ژست مسخره خلاصه می‌شد، اهمیت و ارزش واقعی آن را اما خبرنگاران بزرگ اطرافم به من فهماندند، که
که لازم نیست کارهای عجیب و غریب کنی. اثرگذاری مثبت در یک مشکل کوچک هم می‌تواند کار بزرگی باشد. کافی است دلسوز باشی، وظیفه‌شناس باشی، با وجدان باشی، متعهد باشی، صبور و سختکوش باشی. آن وقت حتماً دنبال حق خواهی رفت و حق خواهی گفت و قلمت به مزد نخواهد رفت.
معنای خبرنگاری باید بخشی از وجود و شخصیت او باشد. گاهی از نوشته ها و گزارش بعضی از اشخاص باز هم دچار نافهمی می شوم که مگر آنها مثل دیگر خبرنگاران در کارگاه های آموزشی شرکت نکرده اند مگر ساده ترین آمورش های خبری و مطبوعاتی را نگذرانده اند؟!
مگر یک خبرنگار موفق کسی نیست که در انعکاس رخدادها و حوادث بی طرف باشد؟ چرا که ذات کارخبرنگاری مبتنی بر بی طرفی است! جزوه های خبرنگاری را ورق می زنم و باز متعجب تر از قبل به این فکر می کنم که چه باعث می شود که یک سری در نشریات همه این اصول را زیر با بگذارند و تنها مطالب چابلوسانه و بی محتوا نشر دهند. آن هم در این گرانی کاغذ و چاب و ….
باید اتفاقات و حوادث به طور دقیق و منصفانه منتشر شوند نه از روی احساسات . نقد منصفانه و دلسوز توسط خبرنگار باعث میشود مسئولان و صاحبان آثار در انجام وظایف و بالا بردن سطح کیفی کار خود تلاش فراوانی برای اصلاح امور نشان دهند.
مگر نه این که خبرنگاران می توانند در مسیر رشد و توسعه و بالا بردن سطح فرهنگی منطقه خود تلاش و نقش مهمی داشته باشند و مسئولان را برای رفع مشکلات یاری دهند؟!
ژونالیست آنهایی نیستند که جزمی و بی اندیشه باشند اینها عناصری اند نا استوار و بیشتر در پی کسب منفعت و شهرت، در عین آنکه افراد احساساتی و پر عقده اند همان قدر ترسو، جبون و مردم گریز هم هستند.
مهم ترین ایرادی که برخی از رسانه ها دارند این است که بعضی مواقع خبری را منتشر می کنند که بیشتر شبیه به یک لالایی کودکانه است و گولرنکی است برای مخاطب و شاید هم بیشتر برای خود. این شیوه با اصول و حرفه خبرنگاری منافات دارد و نباید به این راحتی خواب رفت یا خود را به خواب زد چرا که این امر ، بازی با عواطف و احساسات مردم است. این اشخاص با تحریک عواطف و احساسات عمومی، بخشی از موضوع را چنان اغراق آمیز برجسته می کنند و بزرگ جلوه می دهند، که گویی، این بخش، همه واقعیت است. البته، بازی با عواطف و احساسات مردم کار ساده ای نیست. هنر مخاطب شناسی لازم دارد. حرفه ژورنالیستی و ایفای نقش درست در این زمینه، نیازمند شناخت دقیق عواطف و احساسات مخاطبین و نیز انتخاب سوژه درست، دقیق و متناسب با نیاز مخاطب است بس باید اعتراف کنم که آن چنان هم بی دانش نیستند. شکستن قالب ها و کلیشه ها و اساسا سخن نو گفتن و سخن جدید زدن و طرح نو، ابزار کار یک ژورنالیست حرفه ای است. همه این ها را مرور کردم که بگویم شرم دارم از همکاران هم صنفانی که این قدر متملقانه و بذدلانه فقط می نویسند که نوشته باشند. بنهان کردن حقایق شرم آور است. ژورنالیست آنهای است که بتواند توسط موعظه خود مغز های خفته در خواب جهالت را بیدار و مغز های الکن و صامت را با رمز موفقیت به صدا در آورد وآن اندیشه های یخ زده را با بیان آتشین خود آب کند و آن قلب های پر دود و کینه آور را که همیشه تبعیض نژادی، سمتی و قبیله گرایی وجود دارد بازبان فصیح به قله های بلند علم ودانش سوق دهد تأثیر مثبت برجامعه بگذارد نباید با بستن دهان خود به واقعیت وبا شکستن حرمت قلم راستی واقعیت را برای همیشه در قفس جور و بیداد زندانی کرد.