محسن چاوشی: در ایران کنسرت بیشتر به جُنگ شادی می‌ماند تا کنسرت موسیقی

محسن چاوشی خیلی کم گفت‌و‌گو می‌کند. عموما از حضور در محیط‌های عمومی حذر می‌کند. چندان وارد حضورهای رسانه‌ای مشهود و محسوس نمی‌شود. کنسرت هم که نمی‌دهد. جالب است که می‌داند اگر در گفت‌و‌گویی شرکت کند، حتما از او می‌پرسند چرا کنسرت نمی‌گذارد. بعد از مدت‌ها چاوشی با بیتا یاری در روزنامه فرهیختگان گفت‌و‌گویی داشته و‌‌ همان ابتدای گفت‌و‌گوف تکلیف مصاحبه گر را روشن کرده است: «حتما می‌خواهید بپرسید چرا کنسرت نمی‌دهم؟ حتما کم‌رو هستم و اعتمادبه‌نفس ندارم؟ (با حالتی تمسخرآمیز)» او به این پرسش، به سبک خود پاسخ می‌دهد؛ پاسخی که ممکن است همکارانش را دلگیر کند: «آخر در اینجا کنسرت بیشتر به جنگ شادی می‌ماند تا کنسرت موسیقی. برف شادی بزنند و یکباره از توی جعبه دربیایند و روی سن ظاهر شوند. صدابردار خوب هم که نداریم، برای همین در اغلب کنسرت‌ها نه هارمونی وجود دارد نه آن صداهایی که لازم است مخاطب موسیقی از ساز‌ها بشنود و صدابرداری بشود. فقط یک کار باری به هر جهت، ارائه می‌شود که من اهلش نیستم.» جای دیگری از این گفت‌و‌گو می‌گوید: «آخر برای چه باید روی سن بخوانم و یک عده‌ای مرا نگاه کنند؟ مثلا میکروفن را به شکل‌های مختلف تکان بدهم که چه بشود؟» خبرنگار پرسیده پس چرا آلبوم منتشر می‌کنید و جواب چاوشی « درد دارم و دردمندم. دردهایم را می‌خوانم … الان دیگر در دوران حیرانی هستم و سوال‌های زیادی دارم و نمی‌دانم چه باید کرد. کسی نیست که بگوید چه باید کرد. سوال‌هایم مدام دارد زیادتر می‌شود و من بیشتر اذیت می‌شوم و نمی‌دانم چکار باید کنم به همین دلیل زده‌ام به بی‌خیالی و بی‌تفاوتی.» چاوشی می‌گوید حوصله راست و ریست کردن کارهای مربوط به کنسرت را ندارد. بیشتر خلوت‌نشین است: «وگرنه اگر بخواهم کنسرت بدهم از همه موفق‌تر خواهم بود. نه‌تنها حوصله ندارم بلکه از کنسرت دادن بدم هم می‌آید.»