در دوم شهریور 1402 نیروگاه هسته‌ای تخریب‌شدهٔ فوکوشیمای ژاپن شروع به رهاسازی بخش تصفیه‌شدهٔ فاضلاب آلوده به رادیواکتیو خود در اقیانوس آرام کرد. در آن زمان، واحدهای ذخیره‌سازی آن در مجموع بیش از یک میلیون تن فاضلاب را نگهداری می‌کردند. از آنجایی که فاضلاب جدید دائماً در حال تشکیل است و حتی آب تصفیه‌شده باید با رقیق‌کردن آن با آب بیشتر دریا به‌آرامی تخلیه شود، کل فرآیند می‌تواند بیش از 30 سال طول بکشد. آب آلوده به رادیواکتیو نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما دایچی ژاپن در زلزله و سونامی 11 مارس 2011 پس از فاجعهٔ هسته‌ای فوکوشیما دایچی ناشی از زلزلهٔ توهوکو و سونامی به اقیانوس آرام تخلیه شد. سه تا از راکتورهای این نیروگاه ذوب شدند و بقایای سوخت ذوب‌شده را پشت سر گذاشتند. از آب برای جلوگیری از پیشرفت بیشتر مواد مذاب استفاده شد. هنگامی که آب سرد، آب‌های زیرزمینی و باران با زباله‌های سوخت ذوب‌شده تماس پیدا می‌کنند، به هسته‌های رادیواکتیو مانند ید-131، سزیم-134، سزیم-137 و استرانسیوم-90 آلوده می‌شوند.

|پیام ما| «ترس برادر مرگ است. اگر می‌ترسیم و نمی‌توانیم ریسک کنیم، بهتر است در خانه بمانیم و وارد کار حفاظت نشویم. اگر پروژهٔ گوزن زرد شکست می‌‌خورد، ممکن بود نه‌تنها آبروی سال‌ها کارم در حوزهٔ حفاظت، بلکه آبروی اداره‌کل حفاظت محیط زیست خوزستان یا آبروی مهندس هوشنگ ضیایی به‌عنوان حامیان پروژه از دست می‌رفت. هیچ‌کدام ما نترسیدیم؛ هرچند هنوز هم تا موفقیت کامل پروژه نیاز به زمان زیادی داریم. متأسفانه روندی که ما در ایران داریم، مشابه سایر کشورها نیست. در تاریخ حفاظت پروژه‌های بزرگی را در سطح جهان شاهدیم که شکست خوردند، اما کارشناسان برای پروژه‌های بعدی از آنها درس گرفتند. در ایران شکست پلی برای پیروزی نیست، با شکست شما چندین مرحله عقب می‌روید و مدیران بعدی به‌سختی ممکن است با شما همراه شوند. با همهٔ اینها دلیلی نیست که ریسک نکنیم، آن‌هم برای گونه‌ای مانند گوزن زرد ایرانی که سرمایهٔ ماست و کلمهٔ ایرانی کنار آن به ما انگیزه برای کار می‌دهد.» اینها گفته‌های «فرشاد اسکندری»، کارشناس حیات‌وحش است که نزدیک به ۱۶ سال روی این گونه کار کرده و سه پروژهٔ رهاسازی هم جزو مدیران پروژه بوده است. از او دربارهٔ وضعیت گوزن زرد پرسیدیم و راهکارهایی که برای حفاظت از آن باید در دستورکار قرار گیرد.

کمتر از ۳۰ سال دیگر یعنی تا سال ۲۰۵۰، ۷۰ درصد جمعیت جهان شهرنشین می‌شوند. در آینده هرچند احتمالاً فرصت اشتغال بیشتر و دسترسی بهتری به خدمات فراهم می‌شود، اما این تغییر می‌تواند خطری بزرگ برای آیندهٔ بهداشت و سلامت عمومی باشد. براساس گزارش‌های سازمان جهانی بهداشت، اگر سیاستگذاران و مدیران شهری چاره‌ای برای بهبود زندگی شهری نیندیشند، شهرنشینی به یکی از تهدید‌های جدی برای سلامت عمومی مردم قرن ۲۱ تبدیل می‌شود. طبق این گزارش تاکنون فقط ۱۲ درصد شهرها توانسته‌اند به اهداف کنترل آلودگی برسند و همین حالا هم بسیاری از شهرها با مشکلاتی چون سکونتگاه‌های غیررسمی، نبود دسترسی به آب سالم و فقر دست‌وپنجه نرم می‌کنند. بنابراین، پیش‌بینی می‌شود در آینده ازدحام بیش از حد در شهر‌ها منجر به افزایش ابتلا به بیماری‌های عفونی و همچنین افزایش نرخ خشونت، بیماری‌های غیرواگیر و بیماری‌های روانی به‌دلیل نحوهٔ معماری محیط‌های شهری شود. به همین دلیل سازمان جهانی بهداشت می‌گوید شهرها باید اولویت برنامه‌ریزی قرار بگیرند تا با یک رویکرد حکمرانی بین‌بخشی مؤثر برای تقویت توسعهٔ محلی، حکومت‌ها را در برابر اهداف ارتقای سلامت عمومی پاسخگو کنند.

۱۳ سال قبل، وقتی محل دپوی زبالهٔ کیاشهر در نزدیکی پارک ملی بوجاق مشخص شد، عنوان «طرح موقت» به آن دادند و قرار بود بعد از مدتی محل زباله‌ها تعیین و تکلیف شود. این مدت حالا بیش از یک دهه طول کشیده است و زباله‌ها بدون هیچ حفاظتی در این منطقه دپو می‌شوند. سال‌هاست دفن پسماند در گیلان محل مناقشه و مشکل است و مناطقی چون کیاشهر به‌دلیل نزدیکی به پارک ملی و تالاب از مشکل دوچندانی برخوردارند. در این سال‌ها فعالان محیط زیست بارها نسبت به وضعیت هشدار داده‌اند، اما بی‌نتیجه بوده و به همین دلیل یکی از این فعالان از شهرداری کیاشهر شکایت کرده است. این شکایت درحالی‌است که امسال چندین اخطاریه از سوی ادارهٔ محیط زیست آستانه‌اشرفیه صادر شده، با‌این‌حال آنطور که فعالان می‌گویند، شهرداری با بیان آنکه وزارت کشور باید محل جدید تعیین کند، همچنان به سروسامان دادن زباله‌ها در این مکان تن نمی‌هد.

پیام ما: گرچه شاید بیشترین تولید محتوای مطبوعاتی دربارهٔ حیات‌وحش در ایران برای یوز انجام شده باشد، اما همچنان بسیاری از نکات ناگفته در این زمینه وجود دارد. در این پرونده‌، «عطیه تک تهرانی» و «نوید قلی‌خانی»، اعضای انجمن یوز‌، ضمن بیان تجربه‌شان در سفر به اتیوپی جهت شرکت در اجلاس جهانی یوزپلنگ و بازدید از پارک ملی «بله»‌، دربارهٔ وضعیت یوز آسیایی و راهکارهای پیش رو نوشته‌اند.

|پیام ما| پس از سکوت وزارت نیرو و بی‌پاسخ‌ماندن نامهٔ فعالان محیط زیست به کمیسیون اصل ۹۰ مجلس شورای اسلامی دربارهٔ واگذاری رودخانهٔ چهل‌بازه، این‌بار جمعی از فعالان محیط زیست و اهالی شهر مشهد با راه‌اندازی یک کارزار از رهبر انقلاب درخواست «اعادهٔ مالکیت ملت ایران بر رودخانهٔ چهل‌بازه» کردند. بخشی از حریم و بستر رودخانهٔ چهل‌بازه در مشهد، پیش‌ازاین بین ستاد اجرایی فرمان حضرت امام (ره) و بنیاد شهید تقسیم شده بود و بنیاد شهید نیز بیش از نیمی از سهم خود را به یک شرکت خصوصی واگذار کرده بود.

مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوا از تامین ۶ ایستگاه سنجش هوای جدید خبر داد و گفت: ۳ ایستگاه در محل‌های جدید نصب شود و ۳ ایستگاه در قالب اورهال و بازسازی ایستگاه‌های قدیمی خواهیم داشت.

«سه روز» سهم اراکی‌ها از هوای پاک در سال ۱۴۰۲ بود. باقی روزها ساکنان این شهر هوایی را داخل ریه‌هایشان کشیدند که نتیجه‌اش بیماری شد و درد و رنج. آنها از «مازوت‌سوزی» چندساله در این شهر خسته‌اند و گلایه‌شان را از ۱۲ دی امسال هر سه‌شنبه روی پلاکاردهایی می‌نویسند و بالای سر می‌گیرند، شاید مسئولان ببیند و این روند را متوقف کنند. حالا این‌بار هشتمین تجمع اراکی‌ها در کنار این پلاکاردها، با یک اجرای خیابانی در پیاده‌راه «امیرکبیر» در حوالی بازار این شهر همراه بود.