در حاشیه تمرینات تیم بسکتبال با ویلچر کرمان
اراده‌ای برفراز حلقه بسکتبال

بعضی وقت ها به واسطه حرفه خبرنگاری ات به جاهایی سر می زنی و افرادی را می بینی که در آنها صرف فعل خواستن را کاملا حس می کنی. این هفته به محلی رفتم و دخترهایی را دیدیم که باورش برایت سخت است که با داشتن معلولیت هایی ظاهری، اما اراده ای سالم و محکم دارند که به واسطه همین اراده خوب، آن کمبودها را پشت سر گذاشته و به ورزش روی آورده اند.
این کار آنها وقتی ارزش بیشتری پیدا می کند که امکانات آنها را می بینی و با سختی های جلوی راه آنها آشنا می شوی. سالن پردیسان مجموعه ورزشی فجر محل تمرین تیم بسکتبال با ویلچر دختران کرمان است. در یک روز عصر بهاری به همراه عکاس پیام ما به محل تمرین این کم توانان جسمی رفتیم. هرچند تعدادشان در تمرین آن روز به دلیل امتحانات کم بود اما با حرارت و شور خاصی در کنار مربی خودشان در حال تمرین بودند. در سالنی که سیستم تهویه اش به دلایلی خاموش بود و گرما حسابی آزار دهنده، اما نمی توانست مانع اراده آنها شود.
تعداد بازیکنان تیم به گفته مهدیه ایرانمنش، مربی تیم بسکتبال با ویلچر کرمان، 6 نفر است اما آن روز فقط 4 نفرسر تمرین حاضر بودند که یکی از این 4 نفر هم به واسطه تصادف شدیدی که حدود 4 ماه قبل داشته اکنون به گفته پزشکان قادر به حضور در تمرینات نیست و فقط بخاطرعشق و علاقه اش به بسکتبال و هم تیمی هایش در سالن حاضر می شود.
زینب پوررضائی، دختر 34 ساله و دارای مدرک لیسانس حسابداری است که در کودکی به واسطه تزریق واکسنی اشتباه معلول می شود و از سال 88 به ورزش روی آورده است. ابتدا در والیبال نشسته فعالیت داشته اما بعدها به دلیل این که نشستن بر روی زمین کمی برایش سخت بوده، بنابر تشخیص مربیان و پزشکان متخصص، در سال 93 به رشته پرتاب با نیزه روی می آورد و در همان سال جز 4 نفر برتر مسابقات کشوری می شود اما علاقه اش به بسکتبال با ویلچرباعث گرایشش به این رشته ورزشی می شود.
وی که فرزند جانباز 25 درصد جنگ تحمیلی است، دارای 7 خواهر و برادر دیگر است که متاسفانه 3 تای آنها به دلایلی دچار معلولیت می شوند و این شرایط را برای زندگی آنها سخت کرده است. این دختر کم توان و ورزشکار متاسفانه حدود چند ماه قبل و به هنگام عبوراز عرض خیابان تصادف شدیدی می کند و او را ماهها خانه نشین می کند. در این تصادف راکب اتومبیل از صحنه منواری می شود و خانواده زینب مجبور می شوند تمام هزینه های درمان را خودشان متقبل شوند.
او که دلش از بی توجهی مسئولان پرخون است، امیدوار است با به دست آوردن هرچه زودتر سلامتی اش، به سالن های بسکتبال و کار با توپ برگردد. او عاشق ورزش و مربی خودش است و از این که نمی تواند پا به پای هم تیمی هایش تمرین کند، ناراحت است. مادرش که خود نیز از ناراحتی قلبی رنج می برد، امیدوار است هرچه زودتر سلامتی زینب به دست بیاید تا هم به ورزش برگردد و هم بتواند با کمک مسئولان و ایجاد شغلی متناسب با جسم او، در بازآفرینی روحیه از دست رفته اش کمک شایانی انجام دهد.
یکی دیگر از این ورزشکاران کم توان، ام البنین حسینی متولد 57 است و 38 سال دارد و با سختی های فراوانی خودش را از اختیارآباد به محل تمرین می رساند.ام البنین که از چند سال پیش با والیبال نشسته، فعالیت ورزشی اش را آغاز کرده و هم اکنون نیز در بسکتبال با ویلچر فعالیت دارد، از عشق و علاقه وافرش به ورزش می گوید و این که همین علاقه زیادش است که او را با مشکلات خیلی زیاد و نبودن وسیله مناسب رفت و آمد و هزینه ای بالای کرایه تاکسی، از حومه کرمان یعنی اختیارآباد به کرمان و سالن تمرین می آورد.
معصومه قربانی، 35 ساله است و از 7 سال پیش با والیبال نشسته آغاز کرده و هم اکنون نیز در بسکتبال با ویلچرفعالیت دارد و با فرزند 4 ساله اش در تمرینات حاضر می شود. فرناز زند کارگر13 سالش است و در رشته بوچیا و بسکتبال فعالیت می کند.
کبری ضیا الدینی 41 ساله است و از 5 سال ورزش را با تیراندازی با کمان شروع کرده و از سال پیش هم به همراه بچه های بسکتبال تمرین می کند و خلاصه حدیث بیت اللهی 12 ساله است و از اسفند93 وارد ورزش بسکتبال با ویلچر می شود، او به همراه تیم سه نفره بسکتبال با ویلچر کرمان،تابستان 94 مقام سوم کشوری را در مشهد کسب کرد ودر مسابقات لیگ کشوری در بهمن ماه هم به اردوی انتخابی تیم ملی دعوت می شود و حالا منتظر است تا با اعلام فدراسیون ورزش های جانبازان و معلولان، زمان برگزاری اردوی تیم ملی اعلام شود.
این 6 نفر تنها بازیکنان تیم بسکتبال با ویلچر کرمان است که با پشتکاری خوب و اراده ای والا، کمبودها را پشت سر گذاشته اند و امیدوارند با همت مسئولان و کمک های خیران ورزشی، بزرگترین مشکل آنها که همانا وسیله نقلیه و سرویس رفت و آمد است را حل و فصل نمایند.
در هر صورت اگرچه به نظر می رسد، تیم بسکتبال با ویلچر کرمان مظلوم واقع شده ولی روحیه همبستگی وجو صمیمانه و شادی که درساعات تمرین بر سالن حاکم است، به گونه توصیف ناشدنی روح را جلای تازه ای می بخشد.
زمانی که بچه های پر انرژی و کم توان با فراغ دل و بدنی خستگی ناپذیر، توپ را با دستان ظریف و نازک خود را بر روی حلقه سخت ویلچر می سایند از شادی سرشارند و ساعاتی را بدون اندیشیدن به کمبودها و ناملایمت ها با عشق در کنار هم سپری می کنند، در این حال به این می اندیشم که آیا می شود آستین همتی بالا زد و گوشه ای از مشکلات این بانوان قوی و نجیب را کم کرد؟