امروز روز صنایع‌دستی است که با ۳۰۰ رشته یکی از متنوع‌ترین تولیدات منحصربه‌فرد در کشور به شمار می‌رود و یک مزیت ویژه هم برای علاقه‌مندانش دارد؛ حق انتخاب دست‌ساخته‌هایش با هر سلیقه‌ای. هرچند که حال فعالانش به‌دلیل مشکلات اقتصادی و برقرارنشدن بیمه خوب نیست، اما گام‌هایی هم برای توسعۀ آن برداشته شده؛ ازجمله برپایی یک بازارچۀ محلی در ورودی هر شهر که دستور رئیس‌جمهور شهید دولت سیزدهم بوده که هنرمندان هر منطقه بتوانند هنرشان را در معرض دید مسافران قرار دهند. دستوری که هنوز اجرای کشوری ندارد، اما در چند شهر اجرا شده و مورد تقدیر وزیر میراث‌فرهنگی هم قرار گرفته است. این نکاتی است که دیروز در مراسم گرامی‌داشت روز جهانی و هفتۀ صنایع‌دستی، همچنین شصت سالگی تشکیل شورای جهانی صنایع‌دستی مطرح شد و «سید‌عزت‌الله ضرغامی»، وزیر میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی هم آن را تأیید کرد. مراسمی که دو اتفاق برجسته هم داشت؛ اول رونمایی از کتاب «هنر دست تهران» و دوم افتتاح یک کارگاه ویژه در استان یزد به همراه چهار پروژۀ دیگر که با هدف ارتقای کیفیت و معرفی صنایع‌دستی رقم خورد. کارگاهی که به‌دلیل ماهیت فعالیت آن، مورد تقدیر وزیر میراث هم بود.

|پیام ما| دراختیار‌داشتن داده‌ها و آمار دقیق، لازمهٔ تصمیم‌گیری در هر حوزه‌ای است و بدون این داد‌ه‌ها نمی‌توان برنامه‌ریزی کرد و تصمیم صحیح گرفت. این موضوع بیش‌از هرچیز در برنامه‌ریزی برای توسعهٔ کشور پررنگ است. از حدود سه‌دهه قبل که عبارت توسعهٔ پایدار وارد ادبیات تصمیم‌گیران و سیاست‌مداران کشور شد، بارها و بارها این عبارت از زبان افراد مختلف شنیده شده است. اینکه توسعه در کشور باید پایدار باشد و به رکن اصلی جامعه، اقتصاد و محیط‌زیست به‌یک‌اندازه باید پرداخته شود. اما تصمیم‌گیری برای توسعهٔ پایدار کشور بدون داده‌های دقیق در حوزه‌های مختلف امکان‌پذیر نیست. در سال ۱۳۷۸ و در دورهٔ دولت اصلاحات، سازمان حفاظت محیط‌زیست، فعالیت‌های خود را برای راه‌اندازی پایگاه جامع برای داده‌های مربوط به محیط‌زیست کشور آغاز کرد و در سال ۱۳۸۳ نیز نخستین گزارش وضعیت محیط‌زیست کشور را برپایهٔ روش‌های استاندارد جهانی تهیه کرد. یک سال پس از آن، دومین گزارش وضعیت محیط‌زیست کشور منتشر شد. اگرچه در دولت‌های نهم و دهم گزارش‌هایی با عناوین نسبتاً مشابه منتشر شد، اما این گزارش‌ها بیشتر گزارش عملکرد دولت‌ها بودند و بخش‌هایی مهم از داده‌های محیط‌زیست کشور که مربوط‌ به امور سایر دستگاه‌های دولتی بود، در این گزارش‌ها به‌چشم نمی‌خورد. تا آنکه در دولت یازدهم، سازمان حفاظت محیط‌زیست بار دیگر گزارش وضعیت محیط‌زیست دربازهٔ زمانی ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۲ را منتشر کرد و از آن زمان تاکنون، دیگر گزارشی از وضعیت محیط‌زیست در کشور تهیه نشده است. حال‌آنکه، وضعیت فعلی کشور از نظر منابع طبیعی و شاخص‌های محیط زیستی بیش‌از هر زمان دیگری نیازمند داده‌های قابل اتکا و دقیق برای تصمیم‌گیری است. پنجشنبه‌ای که گذشت، «مرکز صلح و محیط‌زیست» با همکاری روزنامه «پیام ما»، نشستی را باعنوان «نقدی بر روند انتشار گزارش‌های وضعیت محیط‌زیست کشور» برگزار کرد. در این نشست که به‌مناسبت روز جهانی محیط‌زیست برگزار شد، جمعی از متخصصان دربارهٔ لزوم تهیهٔ گزارش‌های وضعیت محیط‌زیست و تهیهٔ پایگاه‌های اطلاعاتی قابل اتکا دربارهٔ داده‌های محیط‌زیستی کشور، به ایراد سخنرانی پرداختند. «معصومه ابتکار»، رئیس اسبق سازمان حفاظت محیط‌زیست، «رضا مکنون»، نایب‌رئیس سابق کمیتهٔ ملی توسعهٔ پایدار، «محمد ذکایی»، استاد دانشگاه شهید بهشتی و مجری گزارش‌ وضعیت محیط‌زیست کشور و «زهرا جواهریان»، مدیرکل سابق دفتر توسعۀ پایدار و اقتصاد محیط‌زیست سازمان حفاظت محیط‌زیست، سخنرانان این نشست بودند.

هادی جمالی ، تصویرگر و نقاش در ۷۴سالگی از دنیا رفت. جمالی را اغلب با نقاشی‌های اکسپرسیو و انتزاعی‌ که پس از دهه‌ ۱۳۷۰ خلق کرده می‌شناسند.

| گروه پژوهشی تیله | «نرگس» مهندس عمران بود. پنج سال اول ازدواج در یک شرکت مرتبط با تحصیلاتش کار کرد. وقتی اولین فرزندش را به دنیا آورد، بعد از مرخصی زایمانش، تصمیم گرفت کارش را رها و فرزندش را بزرگ کند. او الان صاحب دو فرزند است. ۱۰ سال از آخرین روزهای کاری‌اش می‎گذرد و دیگر شانس برگشت به همان شغل را ندارد. در این ۱۰ سال مادر تمام‌وقت و خانه‎دار بوده و در زمینۀ والدگری آموزش‌های زیادی کسب کرده است. از سال تحصیلی جدید که فرزند دومش به مدرسه می‎رود، با این مسئله روبه‌رو است که با وجود تحصیلات، علایق و اهدافش در زندگی، چگونه می‌تواند از این فرصت اندک استفاده کند. فرصتی که با وجود مسئولیت‎های خانه و مراقبت از فرزندان، زمان کمی را برای او فراهم کرده است. اتفاقی که برای بسیاری از مادران و زنانی که اشتغال رسمی را به‌خاطر مسئولیت‌های مراقبتی ترک کرده‌‏اند، رخ می‌دهد.

«پاپیه‌ماشه» هنری ایرانی با نام فرانسوی است که این روزها در شیب تند فراموشی قرار گرفته و اسمش هم برای جوان‌ترها ناآشناست. قدمت این هنر به دوران تیموری و اوجش به عهد صفوی می‌رسد؛ همان روزهایی که اوج و شکوفایی هنرهای دستی ایرانی بود. حالا برای پیدا کردن ردی از هنرمندان پیشکسوت باید چراغ به‌دست گرفت و کوچه‌به‌کوچه را زیرپا گذاشت. هنرمندان پاپیه‌ماشه نیز سال‌هاست عطای این هنر را به لقایش بخشیده‌اند.