«در سراسر دنیا ما در هر دقیقه یک میلیون لیوان یک‌بارمصرف و دو میلیون کیسۀ پلاستیکی مصرف می‌کنیم و در هر دقیقه یک کامیون پسماند کامل از پلاستیک به اقیانوس ریخته می‌شود. رودخانه‌های دنیا به شریان‌های پلاستیکی تبدیل شده‌اند که به طرف دریا حرکت می‌کنند. یکی از رودخانه‌های آلودۀ دنیا «سیتاروم» در اندونزی است که حجم پلاستیک زیاد، بخشی از رودخانه را که به پایتخت شهر جاکارتا می‌رساند، مسدود کرده است.» این‌ها بخشی از توصیف‌های مستند «غرق‌شدن در پلاستیک» است که امروز یکم مردادماه، رونمایی و اکران شد.

«بگذارید «دریای عزیز» زنده بماند.» دریا، همان برکه‌های نشسته در دل خشکی نیشابور است. محلی‌ها به آن می‌گویند دریا؛ آبی میان سختی بیابان! برکه‌هایی باقی‌مانده از اعصار گذشته که آب آن از دل زمین می‌جوشد و به آن دریاچۀ «ریوند» هم گفته می‌شود. حالا این دریاچه که نام‌اش در متون پهلوی آمده و برکه‌ای مقدس در میان اهالی نیشابور قدیم و جدید بوده، منظرش تحت‌تأثیر معدن‌کاوی قرار گرفته است. معدن گچ بیش از سه دهه در یال پشتی کوه مشرف به برکه‌ها مشغول به کار بوده، اما در سال‌های اخیر معدن‌کار به این سوی کوه آمده و می‌خواهد مادۀ معدنی جدیدی برداشت کند. در روزهای اخیر، فعالان محیط‌زیست و اهالی روستاهای زرنده و اندراب در نزدیکی دریای عزیزشان تجمع کرده‌اند و از نگرانی‌شان برای فعالیت معدنی و خشک شدن آب برکه می‌گویند. آن‌ها می‌خواهند «دریای عزیز» زنده بماند و فعالیت معدن، قلب زمین را نخشکاند و پنج برکۀ باقی‌مانده به سرنوشت دو برکه که خشک شدند، دچار نشوند.