بایگانی مطالب : گزارش روز
خطر بیکاری ۷۰۰ پرستار و ۲۰۰ پزشک
انتقاد، اعتراض و سرانجام تحصن؛ پرسنل بیمارستان «محب کوثر» از روز گذشته در حیاط بیمارستان تحصن کردند تا صدای اعتراض آنان شنیده شود. آنان از اول تیرماه جاری شاهد انتقال بی‌سروصدای اقلام و پرسنل بخش دولتی به این بیمارستان و ازدست‌رفتن جنبۀ خصوصی بیمارستان هستند. این درحالی‌است که در آستانۀ انتقال دولت سیزدهم به دولت جدید، رؤسای فعلی و جدید نهاد ریاست‌جمهوری طی بخشنامه‌ای صراحتاً از دستگاه‌های دولتی خواسته‌اند از هرگونه انتصاب، جابه‌جایی و نقل و انتقال دولتی خودداری کنند تا دولت جدید مستقر شود. اما این اولین‌بار نیست که چنین اتفاقی برای یک بیمارستان جنرال و خصوصی می‌افتد. پیش از این نیز قرار بود بیمارستان «محب مهر» که آن هم مالکیتی شبیه به این داشت، به بخش دولتی منتقل شود که تلاش‌های پرسنل مانع از این اتفاق شد. اما اکنون اصرار به دولتی کردن یک بیمارستان خصوصی که درحال گرداندن امور درمان است، فرضیه‌ها دربارۀ نیت‌های سوء و حتی منافع گروهی و فردی را برای این تغییر سیستم پررنگ‌تر می‌کند.
وزیر ارشاد به آزادی رسانه‌ها متعهد باشد
انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران و انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران در پاسخ به اعلام فراخوان مشارکت سازمان‌های مردم‌نهاد و تشکل‌ها در جریان انتخاب وزرای دولت چهاردهم، در نامه‌ای، دیدگاه‌ها و شاخص‌های مورد نظرشان دربارۀ وزیر آیندۀ فرهنگ و ارشاد اسلامی را منتشر کردند. این دو نهاد صنفی حوزۀ رسانه بر تعهد دولت و وزیر فرهنگ به کارکرد رسانه‌های آزاد و مستقل و حمایت همه‌جانبه از آن‌ها و نیز توان مذاکره با نهادهای بیرون از دولت برای دفاع از آزادی رسانه‌ها تأکید کرده‌اند.
ارزیابی روانی کادر درمان ضمانت اجرا ندارد
خبر خودکشی در میان کادر درمان، در سال‌های اخیر نگرانی‌هایی را در میان این صنف ایجاد کرده است. گمانه‌زنی‌های فراوانی همچون سختی شغل و پایین بودن درآمد، باعث شده تا مطالبات از وزارت بهداشت برای چاره‌اندیشی مشکلات پرستاران، رزیدنت‌ها و پزشکان مطرح شود. اما از منظر روانشناسی، هیچ‌یک از اتفاقات روانی تک‌بعدی ارزیابی نمی‌شود؛ بنابراین موضوع خودکشی هم از این قاعده مستثنی نیست. از این رو با «شهناز نوحی» روانشناس و مدرس دانشگاه، برای بررسی ابعاد این مسئله به گفت‌وگو نشستیم.
مهاجران متهم شیوع بیماری‌ها نیستند
جذام، سل، وبا، اچ‌آی‌وی؛ این‌ها همه رهاورد مهاجرت‌های بدون ضابطه و غربالگری است. مهاجرت در همه جای دنیا اتفاق می‌افتد، بسیاری از کشورهای صنعتی دنیا برای نیروی کار و… خود اقدام به جذب نیروی کار خارجی از هر جای دنیا می‌کنند، اما قوانین خاص خود را دارند. مدت‌هاست که پس از استقرار حکومت طالبان در افغانستان و مهاجرت شمار زیادی از ساکنان این کشور به کشورهای دیگر دنیا، از جمله ایران، بحث و مناقشه در خصوص ورود آنان به کشور زیاد شده است. برخی به دیدۀ حمایت از همسایگانی که درد و رنج فراوانی را متحمل شده‌اند و اکنون از اولین‌ترین حقوق خود به‌عنوان مهاجر در ایران محروم‌اند، گلایه دارند و برخی دیگر هم ورود بی ضابطۀ آنان به ایران بدون هیچ‌گونه پایش و غربالگری را محل ایراد می‌دانند. چرا که پایش سلامتی مهاجران در همه جای دنیا انجام می‌شود. این نگرانی وقتی بیشتر می‌شود که اغلب مهاجران افغانستانی به داخل ایران را به قومیت خاص منتسب می‌دانند و از هرگونه تنش احتمالی بابت این حضور ابراز نگرانی می‌کنند.
مرگ‌های تکراری
هنوز چهلم کارگر قبلی نرسیده که خبری تازه خانواده‌ای دیگر از کارگران معدن زغال‌سنگ را سیاه‌پوش کرد. «سجاد زعیم‌باشی»، هفتم تیر یک روز قبل از انتخابات چهاردهم ریاست‌جمهوری در سکوت خبری زیر زغال ماند تا به لیست کارگران فوت‌شدۀ معادن زغال‌سنگ کرمان در سال ۱۴۰۳ اضافه شود. پیش از این «عبدالله اسماعیلی»، «حسن صیاد» و «علی فروغی» بر اثر حادثه در معدن جان خود را ازدست داده بودند. ۴ حادثه در کمتر از ۲ ماه، زنگ خطر جدی برای امنیت جانی معادن زغال‌سنگ است. معادنی که ایمنی همواره پاشنۀ آشیل آن‌هاست و گویی کارگران به‌جای کار در این معادن، مشغول مرگ‌اند. «سروش گدازگری» مسئول نظارت بازرسی و ایمنی سازمان نظام مهندسی معدن ایران به «پیام ما» می‌گوید: حوادث معادن زغال‌سنگ به نسبت میزان تولید آن در کشور زیاد است و ایمنی معادن متولی و آیین‌نامۀ مشخصی ندارد.
نگاه‌‌های منتظر به معدن فروریخته
پانزده روز از ریزش سنگ‌های پانصد تنی بر روی چهار کارگر معدن شازند اراک می‌گذرد و هنوز خبری از پیکر دو کارگر مفقودشده نیست. پیکر «محمد بوالحسنی» و «نصرالله یارمحمدی» روز حادثه از زیر آوار بیرون کشیده شد، اما «مجتبی نجفی» و «آیتالله رضایی» همچنان زیر سنگ‌های معدن هستند. خانواده‌های این کارگران در گفت‌وگو با «پیام ما»، از روند جست‌وجو گلایه دارند و تقاضا می‌کنند تا پیداشدن پیکر کارگران، جست‌وجو متوقف نشود.
صدای جمهور آمد
|پیام ما|چهاردهمین دورۀ انتخابات ریاست‌جمهوری روز جمعه در شرایطی به پایان رسید، که مشارکت نکردن ۶۰ درصد واجدان شرایط رای موجب شد تا بسیاری از چهره‌های سیاسی از آن به عنوان رای اعتراضی و لزوم درک آن از سوی مسئولان سخن بگویند. از این میان بیانیهٔ «مصطفی پورمحمدی» گویای این نکته بود که او به عنوان یکی از چهره‌های حاضر در انتخابات قصد دارد نشان دهد که پیام انتقادی «جمهور» را شنیده است. اما باید دید این پیام از سوی دیگران هم چنان که باید درک می‌شود یا نه. با اتمام شمارش آرا مشخص شد این انتخابات به دور دوم کشیده شده است. بیشترین مشارکت از آن استان خراسان جنوبی با حدود ۶۱ درصد و پایین‌ترین نیز از کردستان با حدود ۲۳ درصد آراء به ثبت رسید. مقایسه آمار مشارکت انتخابات دیروز و دوره پیشین نشان می‌دهد که با وجود آنکه میزان آرای باطله نسبت به دوره سیزدهم کاهش یافته، اما مقدار مشارکت هم از دوره قبلی کمتر بوده است. با انتشار اولین نتایج، تنش در جبهۀ اصول‌گرایان و میان هواداران «سعید جلیلی» و «محمدباقر قالیباف» نیز بالا گرفت.
واکاوی مسئلهٔ اقدام به خودکشی درمانگران
نشست علمی «خودکشی درمانگران، نگاهی بینرشتهای» از سوی گروه جامعه‌شناسی پزشکی و سلامت انجمن جامعه‌شناسی ایران و انجمن انسان‌شناسی ایران با همکاری باشگاه اندیشه در تاریخ ۲۷ خرداد ۱۴۰۳ برگزار شد. این متن گزارش خلاصه‌ای از سخنرانی‌های این نشست است که در اختیار «پیام ما» قرار گرفته است.
احیای تالاب‌ها، راه کاهش بیابان‌زایی
«هرچه مطالعه کنیم، بیابان‌زایی پنج‌برابر سریع‌تر از مطالعات حرکت می‌کند» این جمله را ماه قبل، یک استاد دانشگاه گفت. او به وضعیت وخیم سرعت بیابان‌زایی در خراسان اشاره کرده بود، اما نکتۀ اصلی صحبت‌هایش سرعت تشکیل بیابان بود. این‌که بیابان با قدرت می‌تازد و بی‌آبی و خشکی امان بریده. آمارها در سال‌های اخیر این وضعیت را وخیم گزارش می‌کنند و یکی‌از دلایل این امر هم خشکی تالاب‌ها و اختصاص‌نیافتن حقابۀ آن‌هاست. هرچند به‌گفتۀ «علی ارواحی» پژوهشگر حوزۀ تالاب‌ها، «تاکنون تحقیق کمی در این زمینه انجام نگرفته»؛ اما شواهد می‌گویند که با خشکی هر تالاب، تا کیلومترها دورتر از آن تحت‌تأثیر این وضعیت قرار می‌گیرد و با نابودی هر تکه از تالاب، تکه‌های بسیاری از کشور بیابان می‌شوند.
حبس ماشین محیط‌بانی کازرون
«سیدحسین حسینی اژدری» محیط‌بان کازرون می‌گفت، آرزویم این‌است‌که، دَه سال دیگر که بچه‌هایم بتوانند گلیم خودشان را از آب بیرون بکشند، زنده بمانم؛ اگر بعد از آن در مأموریتی جانم را از دست دهم، مشکلی نیست. او ساعت ۱۵ روز دوشنبه ۳۱ اردیبهشت در ۱۰ کیلومتری کنارتخته، با ماشینی که برای تعقیب متخلف رفته بود، بر اثر تصادف جان عزیزش را از دست داد؛ چرا او با ماشین شخصی خود به این مأموریت رفت؟ آیا آن‌چنان که «عطا پورشیرزاد» مدیرکل حفاظت محیط‌زیست استان فارس می‌گوید، عازم گشت و بازرسی به‌شکل محرمانه بود؟ یا به‌گفتۀ برخی فعالان محیط‌زیست و یک منبع آگاه، ناچار شد از خودروی شخصی‌اش استفاده کند؟ اگر آن روز او ماشین دیگری داشت، آیا «سیدحسین حسینی» زنده می‌ماند؟
