بایگانی مطالب : یادداشت
تانکرهای عراقی متهم تخلیهٔ ضایعات نفتی
بوی مازوت و مشتقات نفتی هنوز هم فاصلهٔ بین بندر دیلم و بندر گناوه را رها نکرده است. تانکرهای عراقی حامل مواد سوختی که از بندر ماهشهر به‌سمت بوشهر می‌روند، باقی‌مانده‌های داخل تانکر را بین راه دیلم و گناوه تخلیه کرده‌اند و حالا چندین روستا گرفتار وضعیت تلخی هستند. این اتفاق در هفته‌های گذشته چند بار تکرار شده است. رئیس ادارهٔ محیط‌زیست گناوه به «پیام ما» می‌گوید آنها هم به مردم محلی و هم به پلیس اطلاع داده‌اند تا این تانکرها شناسایی و مراحل تخلفشان پیگیری شود. اما او معتقد است احتمال آنکه آنها از قوانین ایران بی‌اطلاع باشند، زیاد است و درنتیجه شرکتی که با آنها قرارداد بسته، باید پاسخگو باشد. براساس شنیده‌ها این شرکت در بوشهر است، اما هنوز نه شکایتی از آن به ثبت رسیده است و نه با وجود دوربین‌های مختلف، تانکرها متوقف شده‌اند. آنچه هویداست، رد سیاهی باقی‌مانده از مشتقات نفتی و بوی گسترده در منطقه است و در این میان فعالان و مردم محلی می‌پرسند «چرا رانندگان خارجی قوانین محیط‌زیستی کشور را رعایت نمی‌کنند؟»
حفاظت از یوزپلنگ و زیستگاهش امکانپذیر است
«از خواب و استراحت محیطبانان زدیم و به آنها فشار آوردیم. شبانه‌روز دویدیم. چند مجروح داشتیم و محیطبان باشقره شهید شد، درنهایت همهٔ شکارچیانی که ادعا داشتند را دستگیر کردیم. در عین اینکه مردم باور کردند می‌خواهیم واقعاً کار کنیم، اعتماد اجتماعی هم با این کارها شکل گرفت که بزرگترین کمک بود تا بتوانیم کارها را پیش ببریم.» این یکی از گفته‌های کسی است که نامش در فهرست محیطبانان نمونهٔ کشور در سال ۱۳۸۷ آمده بود؛ «مهدی تیموری» رئیس سابق پارک ملی گلستان. او کارش را از شهرستان خاتم در سال ۱۳۷۷ شروع کرد و در دورهٔ ریاست شش‌ساله‌اش در پارک ملی گلستان به شهرتی قابل‌توجه در جامعهٔ محیط‌زیست رسید. بهمن‌ماه ۱۴۰۲ که شایعهٔ برکناری او شدت گرفت، گروه بزرگی از جامعهٔ محلی، اساتید دانشگاه، کارشناسان محیط‌زیست و حیات‌وحش و... خواستار ابقای «مهدی تیموری» به‌عنوان رئیس پارک شدند، آن زمان سازمان حفاظت محیط‌زیست عقب نشست. هرچند تنها چندروز پس از انتخابات مجلس شورای اسلامی در صبح چهاردهم اسفند ۱۴۰۲ برکناری او از این پارک بدون اطلاع قبلی به یکی از جنجالی‌ترین خبرهای محیط‌زیست بدل شد. البته گروهی هم به رویهٔ «مهدی تیموری» انتقاد داشتند و می‌گفتند چرا جامعهٔ محیط‌زیست به‌واسطهٔ عدم شکل‌گیری ساختار در این پارک ملی، باید نگران سرنوشتش پس از «مهدی تیموری» باشد! در گفت‌وگو با رئیس سابق پارک ملی گلستان از او پرسیدیم چطور قدم در وادی محیط‌زیست گذاشت و به ریاست پارک ملی گلستان رسید، آیا انتقادهایی را که به او دربارهٔ قائم به فرد بودن مدیریت می‌شود، قبول دارد و سرنوشت همیاران پس از او چه خواهد شد؟ او صحبت‌هایش را با این جمله شروع کرد: «به محیط‌زیست اعتقاد قلبی دارم و حفاظت از حیات‌وحش، طبیعت و داشته‌هایش را از بزرگانی مثل هوشنگ ضیایی، سید حسام حسینی، هرمز اسدی و… آموخته‌ام.»
ارزیابی مصوبهٔ «ممنوعیت توزیع رایگان کیسه‌های پلاستیکی»
خبردرمانی دریاچهٔ ارومیه به سبک دولت
دلفین‌های خلیج‌فارس تنها هستند
بررسی سرنوشت دلفین‌های ایران به مناسبت «روز جهانی دلفین»
واقعیت تخریب جنگل‌ها
سه هزار درخت و نهال بود یا چهار هزار درخت و نهال در الیمالات، ۷۰ درخت بود یا کمتر و بیشتر در بهشهر! این گزاره‌ها از نظر جنگل‌شناسان بحث‌های فرعی است. مسئلهٔ اصلی از بین رفتن اکوسیستم است و ضربه‌ای که یا جبران نمی‌شود یا احیای آن نیاز به کوششی مضاعف با زمان‌بندی طولانی دارد.
آنچه از مدیریت جنگل‌ها نیاموختیم
معدنکاری؛ تیغی دولبه دربرابر جوامع محلی
سرانجام، آزادی
طبیعت را به کودکان پس دهید
وقتی از نمای نزدیک به کارها و آثار و فعالیت‌های «عبدالحسین وهاب‌زاده» نگاه کنیم، سه چهره از او نمایان می‌شود. وهاب‌زاده‌ای که معلم دانشگاه است و سال‌ها به تدریس بوم‌شناسی و تکامل مشغول بوده است؛ چهره‌ای که شاید دیگر از ذهن بسیاری افراد مگر دانش‌آموختگان خوش‌حافظهٔ سال‌های دور دانشگاه فردوسی مشهد، محو شده است و جایش را به وهاب‌زادهٔ مترجم داده است. او ۲۶ عنوان کتاب را در بیش از چهار دهه به فارسی ترجمه کرده که حجم آنها از هشت هزار صفحه گذشته است. در کسوت مترجم، وهاب‌زاده پیگیر پروژه‌ای بلندمدت برای آشنایی دانشجویان و پژوهشگران علوم‌زیستی با کتاب‌های مهم در موضوعات اساسی حوزهٔ بوم‌شناسی، محیط‌زیست، تکامل و رفتارشناسی بوده است. او آثار مهمی مانند «بهار خاموش»، «اژدهای بهشتی»، «مبانی محیط‌زیست»، «مقدمه‌ای بر اکولوژی رفتار»، «تنوع حیات»، «شناخت محیط‌زیست»، «سوسیوبیولوژی»، «طراحی با طبیعت»، «بوم‌شناسی: مطالعهٔ تجربی توزیع و فراوانی»، «تکامل»، «کودک‌وطبیعت»، «در سایهٔ انسان» و «حقِ مادرزاد» را به زبان فارسی برای خوانندگان مهیا ساخته است. گرچه او امروز متفکر و مترجم نامداری در حوزهٔ محیط‌زیست ایران به‌شمار می‌آید، اما ماندن در محیط‌های آکادمیک و پیوند غیرمستقیم با مخاطبان به‌واسطهٔ کتاب‌هایش هرگز غوغای درونی و ذهن خلاق و تیزبینش را تسلی نبخشید. امروز جامعهٔ ایران او را در قامت کنشگری اجتماعی برای خلق ایده و تأسیس مدرسهٔ طبیعت ایرانی می‌شناسد. او می‌گوید همیشه دوست داشته با کودکان کار کند و ذهش به‌تازگی معطوف به موضوع کودک و طبیعت نشده است و تقریباً از زمانی‌که در دانشگاه بوم‌شناسی می‌خوانده است، تحت‌تأثیر کتاب «بوم‌شناسی تخیلات کودکی» از «ادیت کاب»، به اهمیت تجربهٔ طبیعت در کودکی فکر می‌کرده است. با او دربارهٔ ایده‌اش که اکنون فراگیر شده است و توانسته عدهٔ زیادی از خانواده‌های ایرانی را دربارهٔ موضوع کودکی و تجربهٔ طبیعت و اهمیت فعالیت‌های ساختارنیافته و بازی آزاد بر بستر طبیعت حساس کند و لشکری مشتاق از کنشگران را برای تحقق ایدهٔ مدرسهٔ طبیعت بسیج کند تا طبیعت را برای کودکان پس بگیرند، به گفت‌وگو نشستیم.
تلف‌شدن یک «کاراکال» بر اثر تصادف در سیستان‌وبلوچستان
مدیر کل حفاظت محیط زیست استان سیستان و بلوچستان از تلف‌شدن یک «کاراکال» بر اثر تصادف خبر داد.
امید به بازسازی فعالیت‌های محیط زیستی
«دشت کاشان» درگیر «ال‌نینو»
فرصتی برای پیگیری حقابهٔ هریرود
مخالفان «خشکاله‌سازی» چه کسانی هستند؟
احساس خطر برای مسئلهٔ پسماند کشور چه معنایی دارد؟ به یک تعبیر ما هم «خطر پسماند» را داریم و هم با «خطر مدیریتِ پسماند» مواجه هستیم. خطر پسماند را بیشتر می‌شناسیم، هرکجا پسماندهای عادی تا خطرناک رها شده است، خطر در جلوی چشم ما قرار دارد، آلودگی آب و خاک و هوا قطعاً با تولید هر پسماندی انتظار می‌رود مگر آنکه تدبیری در پیشِ رو باشد. اما خطر مدیریت پسماند چیست؟ به تناظرِ چرخهٔ تولید و دفع پسماند، چرخهٔ دیگری نیز شکل گرفته است. این چرخهٔ فرصت‌طلبانه از تعریف پروژه‌های عمرانی و فنی به امید تخصیص بودجه آغاز می‌شود. در این مرحله، پروژه‌ها منجیان تخیلی مسئله هستند و پیشرفت پروژه‌ها به نسبت تخصیص بودجه‌ها پیش می‌رود، اما پس از راه‌اندازی پروژه به‌سرعت لخت بودن پادشاه معلوم می‌شود و مرحلهٔ بعدی انکار مسئولیت شکست‌هاست که اگر بودجه‌ها زودتر می‌رسید و اگر دولت قبل کارشکنی نمی‌کرد، منجی کار خودش را می‌کرد. بعد از مدتی پروژه‌سازان به‌سرعت تغییر شکل می‌دهند و چه‌بسا با نقد همان پروژه‌های شکست‌خورده و تبدیل شدن به منتقدِ کارشناس و خبره و متخصص به‌دنبال تعریف پژوه‌های جدید هستند و اینچنین، چرخه دوباره به اولین مرحلهٔ خود بازمی‌گردد. در این میان بودجه‌های کشور هدر می‌رود، زمان‌های طلایی کشته می‌شوند و اعتماد عمومی از دست می‌رود.
