تاریخ مطابق ذائقهٔ مخاطب امروز

مهرجوییِ نارنجی‌­پوش

طبیعت­گرای آنارشیست

آب و آتش

سینمای پتزولد و پرسش‌ها:

اشک همیشگی نساجی

نام نساجی مازندران سال‌هاست با اشک همراه است. این را وقتی روبه‌روی عکس‌ها می‌ایستی، همزمانی پیچیدن صدای سوت کارخانه و صدای سوت داور در زمین فوتبال، یادآوری می‌کند. سال‌هاست که کارگران کارخانه ساعت شش صبح روانهٔ کارخانه‌ نمی‌شوند و کارگرانش از روزهای رونق، فقط حسرت را به یاد دارند. نمایشگاه «نساجی، ای امید شهر خسته» با آثاری از «محمد کلانتری» در گالری «مدار موازی» که از ۲۴ آذر دایر شده و تا ۲۲ دی ادامه دارد، نمایشی از سرگذشت این شهر و کارخانه است؛ از «کارخانهٔ نساجی» تا «باشگاه فوتبال نساجی» قائمشهر؛ روایتی که بیش‌وکم دربارهٔ برخی دیگر از شهرهای صنعتی کشور هم صادق است.

گام‌­های لرزان در سینما حقیقت

«جولان» سازها در همنشینی با تنبور

آلبوم جدید «کاریز» منتشر شد

جادو کردن با صدا

دربارۀ فعالیت‌های حرفه‌ای «ناصر طهماسب» که در سکوت خبری به خاک سپرده شد

تراژدی انسانی

سرودی برای همه

اجرای خود را با این جمله شروع کردند: «سرود یار دبستانی من، نسخهٔ کیک» و با عنوان گروه «ما گل‌های خندانیم» نسخه‌ای «طنز» از یک سرود انقلابی را خواندند. حالا بازنشر این کلیپ از روز جمعه در فضای مجازی انتقادهای گستردهٔ کاربران را به‌دنبال داشته و به اعتقاد آنان صداوسیما این سرود را مایهٔ «ابتذال» قرار داده است.