۳۰ سال از پذیرش پیمان‌نامهٔ کنوانسیون حقوق کودک از سوی ایران می‌گذرد، اما کنشگران حوزهٔ حقوق کودک و روانشناسان معتقدند که مفاد این پیمان‌نامه آنچنان که باید در کشور گسترش پیدا نکرده است و درنتیجه حقوق کودکان همچنان پایمال می‌شود. در همین راستا روز دوشنبه همزمان با روز جهانی حقوق کودک در چهارمین دورهٔ «جایزهٔ سالانهٔ الفبای فردا» که با عنوان «پیوستگی حق تحصیل و سلامت روان» در مؤسسهٔ «دارالاکرام» برگزار شد، جمعی از استادان دانشگاه و فعالان اجتماعی بر اهمیت به رسمیت شناختن حقوق کودکان در پیوند با سلامت روان و حق تحصیل آنها تأکید کردند. در پایان این مراسم از فعالیت‌های ترویجی نهادهای مدنی در زمینهٔ سلامت روان کودکان و حمایت از آموزش کودکان و نوجوانان در معرض خطر ترک تحصیل در یک سال اخیر، تقدیر شد.

صنعت گردشگری کشور، چند وقتی است که گام جدیدی برای «سبز» شدن برداشته؛ قدمی که البته چندان بزرگ نیست، اما در برخی مراکز اقامتی و شهرها مطابق جدیدترین رویکرد گردشگری جهانی با عنوان «گردشگری سبز» آغاز شده است و منجر به مدیریت مصرف منابع و کاهش تولید کربن و گازهای گلخانه‌ای می‌شود. اما سؤال اصلی اینجاست با توجه به مشکلاتی که صنعت گردشگری در حوزه‌های پیشین با آن مواجه بوده، آیا می‌توان به تحقق سیاستگذاری‌های این مفهوم جدید در کشور امیدوار بود؟ «محمد جهانشاهی»، معاون دفتر توسعهٔ گردشگری داخلی وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌‌دستی در گفت‌وگو با «پیام ‌ما» دربارهٔ ابعاد گردشگری سبز، دلایل موفقیت برخی کشورها از جمله ترکیه و اقداماتی که در ایران در حال انجام است، توضیح داده است.

استان کهگیلویه و بویر احمد به دلیل حضور عشایر، صنایع دستی متنوعی دارد که این روزها دیگر رونق گذشته را ندارد. صنایع دستی که با دستان هنرمند مردمان این منطقه ساخته می‌شود، بیشتر در خانه‌ها ساخته می‌شود نه در كارگاه‌های توليدی صنايع‌دستی. فعاليت صنايع دستی نیز بیشتر در روستاها و بين عشاير اين استان مركزيت دارد. مردان در مراحل توليد این نوع صنايع‌دستی نقش پررنگی ندارند و بانوان و دختران سعی در زنده نگه داشتن هنرهای دستی دارند؛ هر چند برخی از این هنرها را فقط باید از مادربزرگ‌ها سراغ گرفت مثل «گچمه‌بافی» که این روزها سعی دارد به رونق گذشته بازگردد.

شراره‌های قرمز و نارنجی آتش «صعف»‌های خشک‌شده (شاخه‌های خرما) توی منقل گلی دست و پا می‌زدند و جرقه‌های کوچک و بزرگ قرمز کتری روحی سیاه شده را احاطه کرده بودند. «ام‌علی» دوقاشق چای خشک‌شدهٔ چای قرمز را توی قوری ‌کوچک گل‌قرمزی می‌ریزد و گل‌های خشک قرمز روی آب شناور می‌شوند‌. عکاس دوربینش را روی گل‌های قرمز و پف‌کردهٔ شناور قوری زوم می‌کند‌. «ام‌علی» لبخندی می‌زند و قوری چینی کوچک را کنار کتری سیاه شده جای می‌دهد‌. قوری گل سرخ و کتری رویی کنار آتش برافروخته ذغال‌‌های منقل گلی، استکان‌های کمر باریک دور طلایی توی نعلبکی‌های چیده شده‌، سینی حصیری بافته شده‌ از صعف، صدای نم‌نم باران‌، بوی کاهگل خیس‌شده از اولین باران پاییزی‌، حس خوشایندی را به من و همراهانم منتقل می‌کند. ام‌علی توی همه استکان‌ها شکر می‌ریزد‌. درِ قوری را برمی دارد‌. عطری خوشایند فضای مضیف را پر می کند .قوری را از منقل گلی برمی دارد، سینی حصیری چای‌، از استکان‌های شرابی‌رنگ پر می‌شود. مهمانان به وجد می‌آیند‌. بخاری خوش‌عطر از استکان‌ها متصاعد می‌شود‌. قاشق‌های‌ کوچک کنار استکان‌ها را برمی‌داریم و نوشیدنی خوشرنگ را هم می‌زنیم‌. مزهٔ ترش و شیرین دمنوش شرابی‌رنگ‌، توی مضیف (مهمانخانه) کاه‌گلی روستا‌، لبخند رضایت را به چهرهٔ مهمانان می‌نشاند‌. نگاهم به چشم‌های مهربان میزبان گره می‌خورد‌. می‌پرسم ام‌علی، هر بوته و درختی‌ توی روستاها داستانی دارد، چای قرمز «روستای علوه» در حاشیهٔ اهواز داستان‌ ندارد؟