بکرترین نقاط این کرۀ خاکی نیز امروز از فعالیت‌های بشری اثر می‌پذیرند و هرجا ردپای بشر وجود داشته باشد، جامعه‌شناسی درپی فهم آن می‌رود. ضرورت‌های محیط‌زیستی ایجاب کرده است که جامعه‌شناسان توجه خود به این حوزه را روزبه‌روز افزایش دهند که یکی از جلوه‌های آن مطالعۀ روند اقدامات کنشگران محیط‌زیستی و دلایل موفقیت و شکست آنان در تغییر رفتار انسان با محیط‌زیست است. این شیوۀ نگریستن به موضوع، به فعالان محیط‌زیست کمک می‌کند که با استفاده از تجربیات پیشین، توانمندی خود برای ایجاد تغییر به‌نفع محیط‌زیست را افزایش دهند. از این منظر، آیندۀ محیط‌زیست در گرو فهم جامعه‌شناسانه از آن است.

«‌گفتند در کار بانکی بمان،‌ خانه‌دار و ماشین‌دار می‌شوی و اوضاعم روبه‌راه! فکر کردم منِ جوان ۲۲ ساله تمام عمر زجر بکشم تا در ۶۰ سالگی خانه و ماشین داشته باشم؟ نه!‌ می‌خواستم همه این سال‌ها بروم و بگردم و در طبیعت کار کنم! در این مدت به کسی نگفتم بروم فلان جان!‌ گفتم رفتم فلان جا!» این‌ها بخشی از صحبت‌های «اسماعیل کهرم» در یک روز بهاری در منزلش است. او درحالی‌که در مبل خانۀ مادری نشسته و اطرافش انواع و اقسام یادگارهای چند دهه کار را روی میز،‌ شومینه،‌ دیوار و ... دارد، از نحوۀ ورودش به سازمان حفاظت محیط‌زیست‌، تلخ و شیرین‌های آن و در نهایت آینده‌ای که برای طبیعت ایران متصور است به ما گفت.