|پیام ما| گزارش اخیر وزارت کشاورزی نیجریه پیش‌بینی می‌کند که حداقل ۳۱.۵ میلیون شهروند ممکن است بین ژوئن تا آگوست امسال دچار بحران غذایی و تغذیه شوند. این داده‌های نگران‌کننده، شدت بحران غذایی را که به تدریج در چند سال گذشته تشدید شده است، نشان می‌دهد. قیمت بالای میوه‌ها و سبزیجات و کاهش عرضه آنها در بازارهای محلی قابل مشهود است؛ وضعیتی که آینده تیره‌ای را برای نیجریه به تصویر می‌کشد.

ایران با هنجار اقلیمیِ جدید و شرایط آب‌وهوایی تازه‌ای متأثر از تغییر اقلیم و گرمایش جهانی مواجه است که خود را در افزایش شدید دما -تا دو برابر میانگین جهانی- افزایش تعداد و تداوم روزهای گرم (میانگین دمای سالانه در کشور در ۱۰ سال اخیر تا ۲ درجه بیش‌تر از متوسط ۱۰ ساله در ۵ دهۀ قبل است و تا این‌جای تابستان، خوزستان برای اولین‌بار ده روز متوالی دمای بالای ۵۰ درجه را تجربه کرده است)، کاهش بارندگی و تغییر الگوی بارش، تغییر زمانیِ فصل‌ها و زمانِ بارندگی‌ها، سیل و از همه مهم‌تر پیامدهای جانبی و مدیریتی این پدیده‌ها -مانند فرونشست، گردوغبار و تخلیۀ آبخوان‌ها و...- نشان داده است. در مقابل این شرایط جدید، راهبردهای منسوخ، واکنشی، قدیمی و بدتر از آن انفعال را باید کنار گذاشت. از سوی دیگر، بازگشت‌ناپذیری تغییر اقلیم و گسترش‌یابندگی‌اش، موضوع و مفهوم تاب‌آوری را به میان کشانده است. ‌‌‌اما مسئله این است: چه نوع تاب‌آوری؟!

به نظر می‌رسد اتفاق‌نظری بین مهندسان، جامعه‌شناسان و کارشناسان محیط‌زیست وجود دارد که مسئلۀ آب در ایران نیازمند تغییر نگرش کلان است. صاحب‌نظران یک‌صدا بیان می‌کنند که ریل‌گذاری سیاست‌های آبی باید مسیر گذشتۀ خود که سازه‌محور بود را رها کند و به مدیریت تقاضا، مهندسی تبخیر و مقولۀ عدالت آبی توجه کند. از این رو انتخاب گزینۀ وزارت نیرو به‌عنوان یکی از مهم‌ترین متولیان آب کشور، باید متأثر از این رویکردها باشد. ما در این روزها در «پیام ما» دیدگاه کارشناسان از طیف‌ها و علوم مختلف دربارۀ مسئلۀ آب را منعکس می‌کنیم.

سازمان منابع طبیعی کشور زیرمجموعه‌ای از وزارتخانۀ تولیدمحور و متأثر از بازار مصرف کشاورزی است. تضاد در اولویت‌های سازمان منابع طبیعی با سیاست‌های بالادستی در وزارتخانه همواره چالش‌های جدی به همراه داشته است که به‌دلیل قدرت بالادستی وزارت کشاورزی، همواره در نهایت با تضعیف منابع طبیعی کشور همراه بوده است