|پیام ما| در طول تاریخ معماری، بهره‌وری انرژی و توجه به میزان انتشار دی‌اکسید کربن‌، به‌عنوان موضوعی حاشیه‌ای تلقی می‌شد. اما حالا در عصر تغییر اقلیم و کاهش منابع طبیعی، پایدارکردن ساختمان‌های موجود و صرفه‌جویی در مصرف انرژی ضروری است؛ خواه ساختمان‌ها مدرن باشند یا سنتی و بومی. اصطلاح «بهسازی» به‌طور گسترده برای توصیف مجموعه‌ای از پیشرفت‌ها در یک ساختمان استفاده می‌شود تا نشان‌دهندۀ این باشد که ساختمان در برابر تغییر اقلیم انعطاف‌پذیر و سازگار است.

ایران با هنجار اقلیمیِ جدید و شرایط آب‌وهوایی تازه‌ای متأثر از تغییر اقلیم و گرمایش جهانی مواجه است که خود را در افزایش شدید دما -تا دو برابر میانگین جهانی- افزایش تعداد و تداوم روزهای گرم (میانگین دمای سالانه در کشور در ۱۰ سال اخیر تا ۲ درجه بیش‌تر از متوسط ۱۰ ساله در ۵ دهۀ قبل است و تا این‌جای تابستان، خوزستان برای اولین‌بار ده روز متوالی دمای بالای ۵۰ درجه را تجربه کرده است)، کاهش بارندگی و تغییر الگوی بارش، تغییر زمانیِ فصل‌ها و زمانِ بارندگی‌ها، سیل و از همه مهم‌تر پیامدهای جانبی و مدیریتی این پدیده‌ها -مانند فرونشست، گردوغبار و تخلیۀ آبخوان‌ها و...- نشان داده است. در مقابل این شرایط جدید، راهبردهای منسوخ، واکنشی، قدیمی و بدتر از آن انفعال را باید کنار گذاشت. از سوی دیگر، بازگشت‌ناپذیری تغییر اقلیم و گسترش‌یابندگی‌اش، موضوع و مفهوم تاب‌آوری را به میان کشانده است. ‌‌‌اما مسئله این است: چه نوع تاب‌آوری؟!

|پیام ما| تغییر اقلیم باعث تشدید امواج گرما می‌شود که چالشی حیاتی برای طراحی فضاهای شهری ایجاد می‌کند. افزایش دما باعث تشدید مسائل بهداشت عمومی، افزایش مصرف انرژی و کاهش کیفیت کلی زندگی شهرها می‌شود. باتوجه‌به این موضوع، در طراحی شهری باید از استراتژی‌های جدید برای کاهش این اثرات به‌جای تکرار روش‌های سنتی استفاده شود.

پیش‌بینی می‌شود هزاران نفر در جنوب اسپانیا به خیابان بیایند تا با شرکت در یک تظاهرات، اعتراضشان را نسبت به «گردشگری انبوه» نشان دهند. آنان معتقد هستند گردشگری انبوه، موجب بومی‌زدایی شهر و افزایش اجاره‌نشینی شده است.

فقط ۹ ماه به پایان یک سند ۲۰ساله در حوزۀ گردشگری مانده است؛ سندی که چشم‌انداز ۲۰سالۀ گردشگری در ایران بود و دی‌‌ماه ۱۳۸۳ تصویب شد. قرار بود طی ۴ دورۀ پنج‌ساله، ورود گردشگران خارجی به ایران به ۲۰ میلیون نفر برسد. نه‌تنها آمار داخلی، که گزارش جدید سازمان جهانی گردشگری هم نشان می‌دهد، این مهم هنوز محقق نشده است. این درحالی‌است‌که کشورهای نوظهور، مقصد جدید گردشگران خارجی شده‌اند؛ سایر کشورها هم به‌دنبال تغییر رویکردهای گردشگری هستند، اما گردشگری ایران در این تحول جهانی جایگاه قابل اعتنایی ندارد.